Petro werkt als makelaar op Terschelling: 'Dit is het Ibiza van het noorden aan het worden'

Petro van Oort (64) was begin twintig toen hij Stynke ontmoette. Zij is geboren en getogen op Terschelling, maar woonde tijdens haar studie op de Veluwe, waar hij vandaan komt. De twee kregen verkering en dankzij Stynke zette Petro voor het eerst voet op Terschelling. De jaren gingen voorbij en het stel kwam af en toe op het waddeneiland voor familiebezoek, maar meer dan dat was het toen nog niet.

Hun leven was op de Veluwe, waar Stynke het goed naar haar zin had en Petro een installatiebedrijf begon. Dat bedrijf groeide als kool, maar helemaal happy was hij na een tijd niet meer.  "Ik was nog geen dertig toen we dat bedrijf zijn gestart en na vijftien jaar doe je alles op de automatische piloot. Dan gaat het leuke eraf." Zeker door de groei van het bedrijf. "Dan ben je steeds meer manager, terwijl ik juist liever met mijn handen werkte."

Het bedrijf ging in de verkoop en tijdens een bezoek aan zijn zwager op Terschelling hoorde Petro dat er een boerderij te koop kwam. "We zijn gaan kijken en ik vond het meteen een heel mooi plekje. Je kijkt daar zo over het wad uit." Toen ging het snel. "We hebben redelijk spontaan die boerderij gekocht." Petro vertrok als eerste naar het eiland om de boerderij te verbouwen en na een half jaar kwamen ook Stynke met hun toen zevenjarige zoon en twaalfjarige dochter. 

Flinke overgang

Voor de kinderen was het een flinke overgang. "Onze zoon vond het meteen prachtig hier. Die kon bootje varen en krabbetjes vangen achter de dijk." Hij genoot van alle vrijheid en het buitenleven. Maar voor hun dochter was het een ander verhaal. "Zij heeft nooit helemaal kunnen aarden hier. Ze kon goed voetballen en speelde in een KNVB meidenteam. Daar ging ze de hele regio mee door." Maar een meidenteam was er op Terschelling nog niet, dus dat moest ze laten vallen. "Dat heeft ze ons wel eens kwalijk genomen. Ze voetbalde wel, maar ze deed mee met de jongens."

En dat was niet de enige grote verandering. Voor haar middelbare onderwijs moest Petro’s dochter naar het vasteland en daar in een kosthuis. "Nu gaan kinderen dagelijks op en neer, maar dat kon toen nog helemaal niet, want de sneldienst van het veer ging toen niet zo vaak." Petro en Stynke huurden met een aantal ouders een huis 'aan wal', waar dan vier of vijf kinderen doordeweeks in woonden. Altijd met een ouder erbij. "Als ouders hadden we wisseldiensten om daar te slapen, koken en het huis schoon te houden. Twee, drie dagen per week ging je daar dan heen."

Kinderen op het vasteland 

Inmiddels zijn allebei de kinderen weer vertrokken  naar het vasteland. "Onze zoon zit weer in de regio waar wij gewoond hebben en onze dochter woont in Haarlem." Maar Petro is niet weg te slaan van het eiland, dat echt zijn thuis is geworden. "Drukte kun je opzoeken, maar rust niet. En de rust en stilte die je hier hebt, vind ik heerlijk." Het hoogseizoen vindt hij wat minder, al kun je zelfs dan verlaten stukken strand vinden of in een leeg bos lopen met de hond. "Maar in de winter zie je pas echt weinig mensen hier."

Wonen op Terschelling is niet voor iedereen weggelegd. "Ik merk als makelaar dat veel mensen een romantisch beeld hebben van wonen op het eiland. Soms moet ik ze van de roze wolk afhalen." Tijdens een vakantie lijkt alles fantastisch, maar dat kan in de winter vies tegenvallen.

"Op vakantie zijn of hier wonen dat zijn echt twee verschillende dingen. Als mensen het één of twee winters volhouden, dan blijven ze vaak wel. Maar ik zie ook mensen die hier wat kopen en het na één winter weer bekeken hebben en dan wordt het weer verkocht."

Waar Petro de winters op Terschelling lekker rustig vindt, is voor een ander te stil. "Daarnaast kan het weer behoorlijk guur zijn. Het waait hier altijd flink, maar tijdens een  storm gaat het flink tekeer.  Dat heeft ook wel z'n charmes natuurlijk, maar er zijn een hoop mensen die daar uiteindelijk op afknappen."

Als zoete broodjes 

Maar de vakantiewoningen vliegen als zoete broodjes over de toonbank. "Wat er hier gebeurt op de woningmarkt is niet normaal. Zeker in het duingebied. Daar rijzen de prijzen de pan uit."

In coronatijd – toen er niet naar het buitenland gereisd kon worden – is Terschelling helemaal ontdekt. "Dit is het Ibiza van het noorden aan het worden." In heel Nederland stijgen de prijzen, maar de situatie met vakantiewoningen op het eiland is volgens Petro extreem. "Het is echt wat de gek ervoor geeft. Huizen die een paar jaar geleden voor vijf ton verkocht werden, gaan nu voor ruim een miljoen weg. Terwijl er niks aan verbouwd is."

Wie op Terschelling komt wonen, moet wel een beetje rekening houden met de cultuur. "Eilanders hebben een hekel aan mensen die ze komen vertellen hoe ze dingen moeten doen. Daar zitten ze niet op te wachten. Als je hier  met een hoop blabla aan komt zetten, dan kom je er niet tussen." Om erbij te horen moet je geduld hebben en het rustig opbouwen. "Als je je neutraal opstelt en meedoet met wat er gebeurt op het eiland dan komt het vanzelf."

Eilandfeest Sunderum

Wat Petro mooi vindt aan het leven op Terschelling zijn de oude tradities. Zoals het eilandfeest Sunderum, dat jaarlijks op 6 december plaatsvindt op het oostelijk deel van Terschelling. Die avond gaan de mannen gemaskerd en verkleed de straat op. Vaak in pakken die ze zelf geknutseld hebben. Bij huizen waar een lampje brandt en de deur open is mogen ze naar binnen, zonder hun masker af te doen of te vertellen wie ze zijn. 

"Eenmaal binnen krijgen ze een borrel en dan gaan ze weer door naar het volgende huis, voor de volgende borrel. Nou, dan weet je het wel", lacht Petro. De avond eindigt in de kroeg in het dorp Midsland, waar de vrouwen de mannen opwachten. "Dan gaan de maskers af en wordt er gedanst."

Ook de begrafenissen van echte eilanders gaan volgens eeuwenoude traditie. "Dat gaat vaak met paard en wagen. De kist wordt dan op een platte wagen gezet en naar het kerkhof gereden. Dat is midden in het dorp en dan gaan alle omringende winkels dicht."

Ook helpen de buren traditiegetrouw met de begrafenis. Rouwkaarten rondbrengen, het dragen van de kist en koffie schenken. "Burenplicht, heet dat. Dat is van oudsher omdat je op elkaar moest kunnen bouwen, maar het is een mooie traditie, die in ere wordt gehouden."

Gek van de drukte

Petro kan over een paar jaar met pensioen en het plan is dat hij en Stynke dan meer tijd gaan doorbrengen in hun vakantiehuis in Italië. Maar Terschelling zal hun basis blijven. Terugverhuizen naar het vasteland, ziet Petro niet gebeuren. 

"Als ik naar de wal ga, word ik helemaal gek daar. Dat verkeer en al die drukte dat om je heen vliegt. Dat zijn wij niet meer gewend. Hier is het rond de boottijden even druk op de weg, maar daar blijft het bij. Er zijn niet eens stoplichten. Dat is toch heerlijk?"