Emma besefte niet hoe verstikkend haar vriendschap met de buurvrouw was: 'Was zo naïef'

"Later heb ik zo vaak de film in mijn hoofd afgedraaid. Hoe kon het zo ver komen dat Iris zo diep verweven raakte in mijn leven, op bijna elk vlak? En waarom heb ik dat toegestaan? Maar het ging heel geleidelijk, lange tijd had ik het niet eens door. Waar ik ging, ging Iris. Dat was lange tijd ook erg gezellig, tot de schellen mij van de ogen vielen en ik zag hoe ze werkelijk was."

"Zeven jaar geleden verhuisden mijn man Erik en ik terug naar onze geboortestad. Een paar deuren verder woonde Iris met haar gezin. Onze dochters waren even oud en speelden al gauw vaak samen op straat. Toen Erik en ik een keer in de voortuin koffie dronken, kwam Iris een praatje maken. Wij vonden het leuk om mensen in de buurt te leren kennen en ze kwam erbij zitten voor een kop koffie. Ik vond haar heel open en vrolijk."

Samen stappen en feesten 

"Iris kwam daarna wel vaker iets drinken of even kletsen. Tegen een vriendin zei ik al snel: 'Iris is heel aardig, maar ik krijg geen hoogte van haar'. Ze liet nooit veel van zichzelf zien, ze praatte niet over haar gevoelens of wat haar bezighield. Alleen als je er een fles wijn in gooide, kwam ze los. En wijntjes drinken, dat deden we graag samen. 

Iris hield erg van stappen en feesten, we hebben ontzettend gezellige avonden gehad en ik kon onwijs met haar lachen. Ik stelde haar voor aan mijn vriendinnengroep en dat klikte meteen goed. Voor ik het wist, ging Iris steevast mee de stad in. Ze kreeg het voor elkaar om uitgenodigd te worden bij mijn vriendinnen thuis, maar dat vond ik toen alleen maar leuk. 

Onze kinderen speelden veel samen en ook onze mannen konden het goed samen vinden. Logisch dus, dat we elkaar veel opzochten. Ik was blij om zo’n leuke, goede vriendin te hebben op twee deuren afstand."

"Twee keer gingen we samen met onze gezinnen op vakantie. En toen begonnen ook mijn irritaties. Zo wilde ik op een avond niet mee uiteten omdat ik hoofdpijn had en erg moe was. 'Gaan jullie maar zonder mij', zei ik. Dat vond Iris raar en stom van mij, ze riep dat ik hun avond verpestte. Ze stond echt voor mijn neus te schreeuwen en respecteerde mijn grenzen helemaal niet. Het was echt niet oké."

Uren blijven plakken 

"Er vielen me andere dingen op. Zoals dat Iris op mijn vrije dagen niet was weg te slaan bij mij thuis. Dan kwam ze ’s morgens op de koffie en bleef ze uren plakken, ook als onze gesprekstof op was. Na haar werk ging ze niet gewoon naar huis, maar kwam ze eerst naar mij om te kletsen. Dan werd het steeds later en als ik ging koken, bleef ze doodleuk zitten met een glas wijn.

Ze pakte geen hints op en bedacht ook nooit dat ze zelf eens naar huis moest gaan om haar gezin te zien of zelf te gaan koken. Als Erik uit zijn werk kwam, trof hij Iris bijna altijd bij ons aan. Daar werd hij niet goed van. 'Het lijkt wel of ik twee vrouwen heb', zei hij gepikeerd. Iris had er ook een handje van om haar dochter urenlang bij ons te droppen. Uit zichzelf kwam ze haar niet ophalen, ik moest haar kind altijd zelf weer naar huis sturen."

"Voor ik er erg in had, sloop het erin dat Iris overal bij was. Ze had mijn sportschema en ging dezelfde klasjes volgen op de sportschool. Als ik op mijn vrije dag met een vriendin naar de stad ging, wilde Iris ook mee. Zij kende die vriendin immers ook, en het was toch gezellig? Dat was het ook, tot het mij begon te benauwen. 

Ik wilde ook weleens iets zónder Iris doen, alleen met mijn andere vriendinnen. Steeds vaker deed ik de rolgordijnen dicht zodat ze niet kon zien of ik thuis was en soms deed ik de deur niet open als ze toch aanbelde. Het ging zelfs zo ver dat ik mijn fiets vaker in de achtertuin zette, zodat Iris niet kon zien of ik er was." 

Verstikkende vriendschap

"Dat onze vriendschap zo verstikkend was, had ik niet eens door. Tot Iris twee weken op vakantie was. Ik kon weer ademen, voelde me fijn en relaxed. Met een shock realiseerde ik me dat dit door haar afwezigheid kwam. 

Meteen toen ze terug was van vakantie, pakte Iris haar oude gedrag weer op. Toen voelde ik heel sterk dat ik dit niet meer wilde. Ik gaf een paar keer aan dat ik het allemaal te veel vond, maar dan viel ze stil. Ze gaf geen sjoege, het was alsof ik tegen een muur praatte."

"Ik vond de situatie heel lastig omdat Iris zo’n prominente plek in mijn leven had veroverd: ze zat in mijn vriendengroep, haar dochter speelde veel met die van mij en onze mannen kenden elkaar goed. Bovendien wist ik dat haar relatie niet goed zat. De man van Iris was vaak depressief, dit was heel zwaar voor haar en ik wilde haar niet in de steek laten."

Niet vies van mannelijke aandacht

"Toch besloot ik afstand te houden, ik gaf ook heel eerlijk aan dit ik dit nodig had. Maar Iris bleef zich inschrijven voor dezelfde sportlessen, kwam nog altijd vaak langs en nodigde zichzelf continu uit als ik met anderen iets leuks ging doen. 

Tijdens die stapavondjes viel me iets anders op: Iris genoot wel erg van mannelijke aandacht. Meer dan eens was ze ineens verdwenen uit de kroeg, samen met een kerel. Daar hield ik altijd mijn mond over, want ik wilde haar niet in de problemen brengen of haar gezin kapot maken. Ik vroeg Iris of ze haar man bedroog, maar ze zwoer dat haar man de enige was voor haar. Tot ze op een avond zo dronken was, dat ze openlijk de fout inging en voor mijn neus met een ander stond te lebberen."

"Dat harde bewijs was voor mij de druppel, ik werd zó boos. Hoe kon ze haar man dit aandoen en waarom loog ze steeds tegen mij? Ik wist heel zeker dat dit niet haar eerste misstap was, want meerdere vriendinnen kwamen toen met soortgelijke verhalen over Iris over de brug. Iris wilde er niet met mij over praten."

Eén dronken kus

"Pas weken later sprak ik haar. In dat gesprek gaf ze schoorvoetend toe inderdaad wel vaker vreemd te gaan, maar ze verschool zich achter allerlei smoesjes en nam nul verantwoordelijkheid. Ik zei haar dat Erik en ik het heel lastig vonden om haar man onder ogen te komen – die had ze een halve waarheid verteld, alsof het slechts één dronken kus was geweest. Ik zei dat ik nu écht afstand wilde.

Kort daarop verhuisde ze, tot mijn opluchting. Ik ging uit de groepsapp en ontvolgde haar op social media."

"Het is echt een opluchting dat Iris nu uit mijn leven is, en soms schaam ik me voor dat gevoel omdat we het ook echt heel leuk hebben gehad samen. De gebeurtenissen hebben mij geraakt. Ik dacht dat ik Iris kon vertrouwen, maar ze heeft me voorgelogen en is keer op keer over mijn grenzen gegaan. Maar daar was ik zelf bij, ik heb dat laten gebeuren. Dus ik heb hier ook veel van geleerd."

Terughoudender naar nieuwe mensen

"Nooit meer laat ik iemand zo dichtbij komen, laat staan een buurvrouw. Ik had al meteen in het begin mijn twijfels over Iris, en daar had ik naar moeten luisteren. Ik merk dat ik terughoudender ben geworden naar nieuwe mensen toe. Ik heb heel leuke overburen, maar meer dan af en toe een praatje maken hoeft van mij niet.

Ik ben bang dat het anders weer gebeurt en neem het mezelf kwalijk dat ik het met Iris zo ver heb laten komen. Ik ben zo naïef geweest. Het blijft jammer hoor. Ik heb zeker ook mooie herinneringen aan Iris, en nu begroeten we elkaar amper op straat. Dat is zonde."

De namen in dit artikel zijn wegens privacyredenen gefingeerd.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl