Timo wil samenwonen met zijn Kelly, maar woont nog noodgedwongen thuis: 'Pure wanhoop'

"Het zijn lieve mensen, mijn schoonouders. Ik ben er altijd welkom en zit er minstens de helft van de week. Mee-eten, mee op vakantie, ik heb er inmiddels zelfs mijn eigen kledingkast. Heel gastvrij en gezellig, maar allang niet meer ideaal. Kelly en ik zijn ruim acht jaar samen en wonen allebei nog thuis. 

Niet vrijwillig, overigens. We willen graag samenwonen en een leven opbouwen, maar we komen geen stap vooruit. Laatst stonden we met zeven andere stellen in een huurwoning van 70 vierkante meter, te hopen dat de verhuurder ons zou uitkiezen."

"We zoeken al meer dan drie jaar naar een plek voor onszelf. In mijn eentje lukt het sowieso niet. Ik heb een prima baan in het onderwijs, maar kan absoluut geen huis kopen in de stad waar ik werk. Zelfs met het salaris van Kelly erbij, maken we geen schijn van kans. 

Particuliere huur beslaat driekwart van onze inkomsten en van het bedrag dat we aan hypotheek kunnen krijgen, kunnen we hooguit een studio kopen, op anderhalf uur rijden van ons werk. Zelfs daar hebben we uit pure wanhoop op geboden, maar helaas."

Ouders als huisgenoten 

"Pure wanhoop, dat klinkt wat onaardig, maar soms voelt het wel zo. Hoe kunnen we een volwaardige relatie opbouwen als we steeds bij mijn schoonouders op de bank zitten? Of bij mijn vader en moeder aan het ontbijt? Ja, we kunnen nu sparen. En we kunnen op vakantie wanneer we dat willen, maar juist dat laatste is waar het schuurt. 

Na twee weken samen zijn, leven zoals we zelf willen, nemen we weer afscheid zonder dat we dat willen. Onze ouders proberen zich zo goed mogelijk als huisgenoten op te stellen, maar de verhoudingen van voorheen sijpelen overal doorheen. We moeten toch melden hoe laat we thuis zijn, of we er zijn met eten en wat we gaan doen."

"We hangen de hele zondag op mijn oude jongenskamer, terwijl ik wil aanlummelen in huis, midden op de dag seks hebben of een pizza bestellen. We houden de hele tijd rekening met elkaar, en onze ouders doen dat net zo."

Jaloezie wordt afgunst

"Het maakt me steeds bozer. Collega’s die gaan scheiden en urgentie aanvragen, vluchtelingen die wel een huurwoning krijgen, stellen die kinderen krijgen en zeiken over slapeloze nachten. Wees blij met wat je hebt, denk ik dan. Jaloezie wordt langzaam afgunst, en zo ken ik mezelf niet."

"Kelly wordt somber en opperde laatst om te stoppen met de pil. Met een baby zouden we vast wel voorrang krijgen. Dat is toch de omgekeerde wereld? Dat je je levensloop omgooit om op jezelf te kunnen wonen. En als het zelfs dan niet lukt, zitten we met die baby bij haar ouders. Nee hoor. 

Tegelijkertijd voelt het ergens ook dat ik tekortschiet. Ik ben bijna dertig en kan mijn vriendin niet eens een dak boven haar hoofd geven. Straks vindt ze een andere gast die wel 10K per maand maakt en dan heb ik haar, naast mijn goede karakter. geen bal meer te bieden."

Even geen gezeik

"Het is steeds moeilijker om positief te blijven. We hebben steeds meer ruzie en ik betrap mezelf erop dat ik steeds vaker in mijn kamer een serie blijf kijken, in plaats van dat ik naar Kelly ga. Even geen gezeik meer aan mijn hoofd na een drukke dag."

"Collega's halen hun schouders op, of zeggen dat ik niet zo kritisch moet zijn. Veel vrienden dealen met hetzelfde. Als iemand zegt dat 'ie een huis heeft gevonden, is de eerste vraag niet 'waar?' maar 'hoe?' We worden elkaars concurrenten en de laatste twee housewarmings hebben Kelly en ik overgeslagen, omdat het voelt als zout in de wond." 

Anderhalve ton eigen geld 

"Onze laatste hoop is nu dat we allebei proberen om onze ouders ervan te overtuigen dat we nu al aanspraak kunnen maken op ons kindsdeel uit de erfenis, ook al gaan ze hopelijk nog lang niet dood. 

Met ruim anderhalve ton eigen geld kunnen we als het goed is een appartement kopen in een buitenwijk en éindelijk een eigen leven leiden. Samen."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.