Zij verloren een geliefde bij een verkeersongeval: 'De dood kwam binnen als een mokerslag'

De moeder van Dominique Göbel (33) overleed in 2015 na een zwaar brommerongeval

Dominique: "Het gebeurde in de ochtend van 19 november 2015. Ik had haar kort ervoor nog gesproken. We waren hecht, hadden dagelijks contact. We kletsten wat, tot ze zei: 'Ik ga even naar mijn werk. Ik spreek je zo, als ik er ben en mijn koffie heb.' Dat is nooit gebeurd, want ze kwam nooit op haar werk aan. Terwijl mijn moeder op haar brommer een buitenbocht nam, knalde een ander op een snorbrommer vanuit de binnenbocht op mijn moeder."

"Een uur nadat het was gebeurd, werd ik gebeld door de politie. Met de telefoon van mijn zus, want die wist dat ik anonieme nummers nooit opneem. Ik was meteen gealarmeerd; mijn zus belt me normaal niet 's ochtends vroeg. 'Dit is de politie', kreeg ik te horen. 'Niet schrikken, maar je moeder heeft een ongeluk gehad en je moet met spoed naar het ziekenhuis in Alkmaar komen.' Meer wist ik op dat moment nog niet."

Met naam en toenaam in de media

"In de trein vanuit Amersfoort las ik op mijn telefoon nieuwsberichten in regionale media over wat er was gebeurd. En tot mijn woede werd mijn moeder daarin met naam en toenaam genoemd. Terwijl ik zelf nog nauwelijks wist wat er aan de hand was, stond daar doodleuk dat Ans Bouterse uit Hoorn een ernstig ongeluk had gehad. 

De foto’s van de traumahelikopter erbij, deden mij het ergste vrezen. Ik was behoorlijk over de zeik, dus ik heb me onderweg naar het ziekenhuis vooral daarmee beziggehouden: eraf moest het, hoe durfden ze? Gelukkig hebben ze haar naam op mijn verzoek toen weggehaald."

"Eenmaal bij mijn moeder in het ziekenhuis was me direct duidelijk dat dit niet goed ging aflopen. De vrouw die daar in dat bed lag, was mijn moeder niet meer. Omdat ze was gereanimeerd, werd ze 24 uur gekoeld om hersenschade te beperken. Pas daarna zou duidelijk worden of ze zelfstandig wakker zou worden en nog hersenactiviteit zou hebben.

Mijn zus en ik konden niets anders doen dan wachten en hopen op het beste. Maar na vier dagen werden we gebeld dat we naar het ziekenhuis moesten komen voor een gesprek. Dan weet je het eigenlijk al. Ze was hersendood, het was klaar. Op haar 53ste eindigde haar leven." 

Vader en moeder ineen 

"Mijn moeder was mijn vader en mijn moeder ineen. Mijn vader was al op jonge leeftijd overleden en zij heeft mijn zus en mij in haar eentje opgevoed. Onze band was erg goed. Ik heb niet voor niks tot mijn 23ste thuis gewoond. Ze kon niet meer werken vanwege de medische gevolgen van haar diabetes, maar vrijwilligerswerk deed ze veel. 

Ze ging in de EHBO aan de slag op festivals en evenementen. Dat ben ik vervolgens ook gaan doen, het was iets wat we samen hadden. Na haar dood kon ik er dan ook niet mee doorgaan, het was te pijnlijk zonder haar."

"Haar dood kwam bij mij aan als een mokerslag. Ik heb er zware PTSS aan overgehouden, en een tijdelijke alcoholverslaving. Het eerste jaar na het ongeluk kon ik niets. Ik had er gewoon geen fut meer voor, alles voelde zinloos. Ik worstelde met depressieve gevoelens, ging steeds meer drinken om de pijn te verdoven. Het heeft een paar jaar geduurd voordat ik weer een beetje kon meedraaien in de maatschappij. Van de drank ben ik sinds eind 2017 volledig afgekickt."

Ook veroorzaker heeft levenslang

"Het verdriet en het gemis zijn er nog steeds, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Ik ben ook lang fucking boos geweest op degene die het ongeluk heeft veroorzaakt. Ik wilde hem iets afnemen, zoals hij ons iets had afgenomen. Maar nu houd ik mezelf voor dat hij ook levenslang heeft. Hij moet ermee leven dat hij iemand heeft doodgereden. 

Ik heb nu enigszins vrede met hoe het is gelopen. Maar als ik zie dat mensen zich misdragen in het verkeer, als ze op hun telefoon zitten te kijken bijvoorbeeld, dan kan ik het niet laten om ze even te laten schrikken. Zo’n lul ben ik wel. Een ongeluk zit in een klein hoekje, iedereen heeft de verantwoordelijkheid om op z’n minst op te letten in het verkeer."

Carmen Jansen (57) verloor in 2012 haar vader bij een verkeersongeval

Carmen: "Op een mooie zondagmiddag, eind maart, fietste mijn vader naar de apotheek in een ander dorp; hij had een koortslip en wilde daar iets voor. Op een plek waar je officieel eerst rechtdoor moet voordat je linksaf mag slaan, sloeg mijn vader – net als bijna iedereen daar – toch gelijk linksaf. Dat werd hem fataal. Een auto raakte hem frontaal toen hij overstak, en hij is daarna niet meer bij kennis geweest. 

De dochter van mijn bonusmoeder – zo noem ik Riet, de vrouw met wie mijn vader na de dood van mijn moeder is hertrouwd – kwam het me thuis vertellen. 'Je vader heeft een heel ernstig ongeluk gehad, je moet nu mee naar Riet. Of hij nog leefde, kon ze me niet vertellen. Maar toen we bij het huis van mijn vader en Riet aankwamen en ik de politieauto’s voor de deur zag staan, wist ik genoeg."

"Ik kon het niet bevatten, schreeuwde dat het niet waar kon zijn. Ik zei altijd tegen mijn vader: jij wordt wel 120. Arie Jansen was een heel leuke vader. Gezellig, gek, altijd vrolijk. Een bijzonder exemplaar. Een bezige man ook. Na zijn werkzame leven als militair deed hij volop vrijwilligerswerk, hij was actief bij de bridgeclub, zat bij de carnavalsvereniging. Iedereen kende hem, hij was enorm sociaal. 

Op zijn uitvaart was het dan ook een drukte van belang. Er waren wel 500 man, het paste niet eens in het crematorium – niet slecht voor iemand van 76. Ik zág mijn vader gewoon denken, vanaf de foto op zijn kist: dat heb ik toch mooi voor elkaar. Samen met de kleinkinderen hadden wij de kist volgeschilderd en -geschreven met mooie dingen. Dat was heel goed voor de verwerking."

Getekend voor het leven

"Degene die mijn vader heeft aangereden, hebben we nooit iets kwalijk genomen. Hij is niet de deur uitgegaan met het plan om iemand dood te rijden, voor hem is het ook verschrikkelijk. Hij is getekend voor het leven. De week na de crematie is hij samen met zijn vrouw bij ons langs geweest. Hij was er kapot van en begreep ook niet hoe het precies gebeurd kon zijn. 'Ineens was je vader daar', zei hij."

"Als iemand zo plotseling overlijdt, is dat heel anders dan wanneer dat gebeurt na een lang ziekbed. Mijn moeder is overleden aan kanker, dan leef je als het ware toe naar een afscheid en is alles gezegd wat gezegd moest worden. Bij mijn vader was het laatste gesprek dat ik met hem had een woordenwisseling. Toch neem ik mezelf daarin niets kwalijk, onze band is altijd heel goed geweest."

Voortleven in hart en hoofd

"Voor zijn dood was ik van plan om met mijn partner naar Panama te emigreren, maar het voelde niet goed om mijn vader dan 'achter te laten', hoezeer hij me ook aanmoedigde om het te doen. Na zijn dood zijn we alsnog gegaan. Als er een deur sluit in je leven, opent ergens anders een venster. Zijn dood heeft me het laatste zetje gegeven om mijn droom achterna te gaan. Zo heb ik er toch nog een positieve wending aan kunnen geven. 

Ik ben niet het type dat wekenlang gaat liggen janken op de bank, daar schiet je niets mee op. Maar dat neemt niet weg dat het me veel verdriet heeft gedaan. Hij leeft voort in mijn hart en in mijn hoofd. Ik denk nog iedere dag aan hem. Ik weet zeker dat hij apetrots op me zou zijn geweest. Voor mijn moeder geldt hetzelfde. Ik geloof gewoon dat ze allebei bij me zijn. Dat geeft me rust."

De 23-jarige zoon van Annette Vet (59) kwam in 2017 om het leven in het verkeer van Bonaire

Annette: "Toen ik in 2008 voor het eerst naar Bonaire ging, was ik op slag verliefd op het eiland. Ik wist: hier wil ik wonen. Maar het was op dat moment niet praktisch met de school van de kinderen, omdat mijn zoon en dochter tien jaar scheelden. In de jaren daarop ben ik nog wel heel vaak teruggegaan, altijd met het idee in mijn achterhoofd om me daar op een dag permanent te vestigen.

Op een gegeven moment was mijn zoon Massimo Zagari klaar met school, het Hout- en Meubileringscollege in Amsterdam. Hij was een gevoelige jongen die in Nederland zijn draai niet goed kon vinden; hij was op zoek naar zichzelf. Inmiddels was hij ook al vaak mee naar Bonaire geweest en hij was net zo gek op het eiland als ik. Ik stelde voor: Waarom ga jij er niet vast naartoe?"

"Hij vertrok op 7 februari 2017 naar Bonaire. Na een half jaar zouden mijn dochter en ik hem daar komen opzoeken voor een vakantie. Een dag voordat we vlogen, 16 augustus, sprak ik hem nog. 'Mama', zei hij, 'ik woon echt in een fucking paradijs. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.' Het zou ons laatste gesprek blijken.

Op de dag dat we naar Bonaire vertrokken, schrok ik om half 5 ’s ochtends wakker met een drukkend gevoel op mijn borst. Alsof mijn hart doormidden werd gescheurd, heel angstaanjagend. Het ebde gelukkig weg, en ik dacht er verder niet meer over na. Achteraf bleek dat precies het moment te zijn geweest waarop hij verongelukte." 

Frontale botsing

"We hoorden het pas nadat ons vliegtuig was geland. Er kwam een stewardess naar ons toe lopen om ons naar buiten te escorteren, waar iemand van de marechaussee ons opwachtte. We hadden geen idee wat er aan de hand was, en niemand mocht ons nog iets vertellen. Eenmaal in een kamertje op de luchthaven kwam het hoge woord eruit: 'Uw zoon is gisteren omgekomen bij een verkeersongeval.' Dan wordt de bodem onder je voeten vandaan getrokken. 

Hij had die avond afgesproken met vriendinnetjes. Hij reed op zijn scooter en wilde even snel een pick-up inhalen. Daarbij reed hij frontaal op een tegenligger, die hem niet meer kon ontwijken. Hij was op slag dood. De meiden met wie hij had afgesproken wisten dat ik de volgende dag zou komen en de hulpdiensten hebben de keuze gemaakt om me pas op het eiland in te lichten. Daar ben ik ze heel dankbaar voor, ik moet er niet aan denken dat ik in deze wetenschap het vliegtuig was ingestapt."

"Veel mensen hadden het ongeluk of de nasleep zien gebeuren. Het hele eiland wist het al, het had zelfs al in de krant gestaan en er was een filmpje van, dat is viral gegaan. Dat heeft me erg geraakt, maar ik had er geen energie voor om er aandacht aan te besteden. Ik leefde in een soort roes, kon maar niet geloven dat dit echt was gebeurd. Toch had ik gek genoeg ook gelijk het gevoel dat het zo moest zijn. Ik geloof niet in toeval. 

Massimo heeft altijd gezegd dat hij niet oud zou worden, en hij heeft gelijk gekregen. Het was zijn tijd. Die gedachte helpt me. En hij is bij me; ik voel hem om me heen en krijg aan de lopende band tekens van hem. Hij lult de hele dag tegen me aan en is nog even grappig en leuk als altijd. Massimo was zo’n leukerd, zo’n onbevangen, geliefde jongen. Al had hij ook wel zijn streken hoor, hij heeft alles gedaan wat God verboden heeft. Dat zegt iedereen die hem heeft gekend ook: hij heeft geleefd voor tien."

Zenuwstelsel aan flarden 

"In het begin zijn er heel veel mensen om je heen, maar dat wordt steeds minder. Mensen vinden het lastig om met de dood om te gaan, ze praten er liever niet over. Daardoor verlies je niet alleen je kind, maar ook dierbare vriendschappen en familie. Dat is ook een rouwproces, en het is heel eenzaam en confronterend. Het leven is sowieso confronterend. Het ergste vond ik nog dat alles maar gewoon doorging. Hoe kon dat nou, terwijl het mijne stilstond? Ik kon niet meer koken, niet meer autorijden. Mijn hele zenuwstelsel was aan flarden."

"Inmiddels zijn we zeven jaar verder. 'Een plekje' krijgt het niet, dat vind ik zo’n stomme uitdrukking. Het raakt meer verweven in je leven. De rouw is altijd op de achtergrond en af en toe komt het weer naar boven. Ik woon nu op Bonaire. Ik ben hierheen verhuisd toen mijn dochter het huis uitging. Er zijn mensen die daar niets van snappen, maar je moet je eigen hart volgen." 

Het leven vieren 

"De jongen die bij het ongeluk betrokken was, heb ik niets kwalijk genomen. Hij kon er niets aan doen. Ik heb gezocht naar verbinding. Het enige wat ons kan helen, is de liefde. Wees lief voor elkaar, help elkaar. Die boodschap wilde ik ook overbrengen met het festival dat ik een jaar na Massimo’s overlijden heb georganiseerd: Power of Love 7. Een magische dag, waarop we het leven hebben gevierd. Dat wil ik iedereen meegeven: ga in godsnaam je hart volgen, doe waar je blij van wordt. Het leven kan zo voorbij zijn."

Verkeersdoden in Nederland

Het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat streeft naar nul verkeersslachtoffers in 2050, maar er is nog een lange weg te gaan. In het Nederlandse verkeer kwamen vorig jaar 684 mensen om het leven. 61 minder dan in 2022, maar van een dalende trend is nog geen sprake. Voor het vierde jaar op rij waren er onder de dodelijke slachtoffers meer fietsers (270) dan inzittenden van personenauto’s (194). 

Bron: CBS