Jetze is al acht jaar op reis: 'Ik leef met het idee dat ik niet oud ga worden'
De dood hoort bij het leven, al schuiven we 'm graag zo lang mogelijk voor ons uit. Denk jij weleens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Jetze (33) woont officieel in Leeuwarden, maar is al acht jaar op reis, op dit moment liftend van Marokko naar Zuid-Afrika. Voor zijn slotakkoord heeft hij een mooie plaat in gedachten.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"Rollercoaster van Di-rect, en dan precies in deze akoestische live-versie."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Op mijn 25e begon ik met reizen. Een jaar door Australië, dat zou het zijn. Bij een baantje daar maakte ik twee leuke vrienden, met wie ik besloot de Great Ocean Roadtrip te maken. Elke keer als we in de auto stapten, luisterden we dit nummer. Het is voor mij een belangrijke motivatie dat ik nog steeds aan het reizen ben. Ik realiseerde me in die periode: als ik iets van de wereld wil zien, dan moet het nu.
Tijdens een pittige bergwandeling zag ik een ouder echtpaar omkeren omdat ze het niet meer volhielden. We groeien op met het idee dat je carrière moet maken, huisje-boompje-beestje moet hebben, maar alles voor je uitschuiven is belemmerend. Je weet niet hoelang je nog hebt en wat je dan nog kan. Ik wist daar, op die berg: als ik de wereld wil zien, moet ik nog fit zijn."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Ik ben de jongste van vier kinderen en ik ben opgegroeid in een omgeving waarin ik werd toegejuicht om te doen wat ik leuk vind. Reizen wilde ik, en dat begon lekker naïef. Tijdens mijn eerste baan in Australië plukte ik blauwe bessen voor 4 euro per uur, terwijl het minimum daar toen al 17 euro per uur was. Dat zou ik nu nooit meer doen.
Het reizen heeft me gevormd, en geleerd om andere perspectieven te zien en te respecteren. Een leerpunt, en een keerpunt hierin was bijvoorbeeld in India, waar ik met een lokale groep jongeren in gesprek was. Zij vonden het prima om hond te eten, maar een koe eten was voor hen ondenkbaar, terwijl het voor mij precies andersom was. Ik realiseerde me dat zij met die gewoonte opgegroeid waren en dus niet beter wisten, en dat voor mij hetzelfde gold. Niemand had gelijk of ongelijk, het was gewoon verschillend. Ik kan nu naar een andere mening luisteren zonder er meteen zelf een oordeel over te vellen."
"Ik ben nu best beroerd door de malaria, dan helpen online steunbetuigingen toch een beetje."
"In de afgelopen acht jaar ben ik bij elkaar opgeteld een jaar en drie maanden thuis in Leeuwarden geweest om familie en vrienden te bezoeken. Even thuis en dan weer door. Nu reis ik alleen, ik kan heel erg van mijn eigen tijd genieten, maar ik zou niet zonder aansluiting kunnen. In een hostel loopt dat allemaal vanzelf.
Op dit moment ben ik in Ghana, hier zijn geen hostels. Ik moet het hebben van hotels en gastenhuizen. In de meeste Afrikaanse landen spreekt men Frans en ik niet, dat is wel lastig. Soms heb ik zin om met een leuk groepje te zitten en elkaar beter te leren kennen, maar door de taalbarrière lukt dat niet. Hier in Ghana kan ik gelukkig wel in het Engels contact maken en even uitzieken, want ik heb nu malaria.
Ik maak elke dag een vlog op Instagramaccount. Hierdoor heb ik toch het gevoel dat ik met mensen in contact sta en mijn ervaringen kan delen. Op dit moment ben ik best beroerd. Dan helpen die online steunbetuigingen toch een beetje."
"Ik heb al veel gereisd en om het niet te saai te maken - na weer een waterval weet je het op een gegeven moment wel - doe ik dat nu liftend. Iedere ochtend trek ik naar de rand van de stad en dan gaat de duim omhoog. Meestal is een bordje met de plek waar ik heen wil en een korte 'hallo' wel genoeg. Ik kom er altijd wel uit."
Van overdenker naar onderdenker
"Het liften heeft me een nieuwe eigenschap opgeleverd: onderdenken. Als ADHD'er ben ik een typische overdenker, maar omdat ik nu toch nooit weet hoelang ik in de auto zit en waar ik die avond slaap, ben ik een onderdenker geworden. Voor het eerst in mijn leven denk ik soms uren nergens aan. Een verademing.
Voordat ik begon aan mijn reis van Marokko naar Zuid-Afrika had ik een half jaar lang drie banen tegelijk, 85 uur per week. Reizen is duur, dus ik moest geld verdienen. Door al dat harde werken en het ontbreken van een nieuw plan schoot ik in een donkere depressie. Ik wist me er totaal geen raad mee.
Deze keer heb ik wel iets vooruit gedacht. Medio april kom ik weer naar Nederland en ga ik een camperbusje bouwen waarmee ik vervolgens door Europa kan reizen."
Waar droom je van?
"Als ik echt ga settelen, dan wil ik een eigen hostel beginnen. Ik weet nog niet waar, dat wil ik graag onderzoeken als ik met mijn busje door Europa reis. Misschien wel ergens in Zuid-Amerika, want de levendige sfeer daar vind ik heel fijn.
Alle goede dingen die ik in mijn reizen heb meegemaakt wil ik in mijn hostel laten terugkomen. De sociale bubbel, een fijne omgeving met een fatsoenlijke douche, comfortabele kamers en nog wat simpele dingen die groots worden wanneer je ze bij elkaar stopt. Een warme ontmoetingsplek, dat is het belangrijkste."
Wat is je guilty pleasure?
"Ik leef met het idee dat ik niet oud ga worden en daardoor hoef ik ook geen dingen te laten. Het gaat erom dat ik elke dag wil genieten. Ik ben niet bang om verschillende drugs te proberen bijvoorbeeld. Ik ben absoluut niet verslaafd maar ik wil alles wel geprobeerd hebben. In Zuid-Afrika hebben ze bijvoorbeeld een eigen versie van ayahuasca, gemaakt van lokale planten en die wil ik natuurlijk proberen.
Misschien is het ook wel dat ik niet oud wíl worden, want lichamelijk afbrokkelen maakt het leven minder leuk. Maar goed, dat zeg ik nu. Ik houd van een jonge energie en aan de pimpel gaan, en van avontuur, en dat is precies wat ik doe. Ik leef met de dag."
Wat is jouw Slotakkoord?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl