Marco en Sabine reizen rond in hun zelfgebouwde containertruck: 'Thuis kregen we ons geld niet op'

Terwijl we elkaar spreken, staan Marco en Sabine met hun mobiele huis op een verlaten zandstrandje aan de Costa Cálida in het zuiden van Spanje. "Goud!", vinden ze. Voor de komende paar nachten is dit hun stek. Daarna trekken ze weer door, naar waar de wind hen heen brengt. Zo leven ze al anderhalf jaar, elke drie à vier nachten op een andere plek.

Het idee begon te leven toen ze in coronatijd bij wijze van sabbatical vijf maanden door Europa trokken in een Volkswagen Transporter. Sabine: "We merkten dat zo’n reizend bestaan ons erg ligt. We werden er gelukkig van. Onderweg ontmoetten we ook mensen die dit fulltime doen, waardoor we zagen dat het kán, je leven anders leiden."

Daarbij kwam dat ze definitief afscheid hadden moeten nemen van hun kinderwens. "Dan ga je nadenken: wat willen we met ons leven als er geen kinderen komen? We hadden allebei een goede baan, een dikke auto voor de deur. Het klinkt een beetje lullig, maar we kregen ons geld gewoon niet op. Terwijl we altijd maar hard werkten en 's avonds moe thuiskwamen. Was dit het nou?"

Toen tegen het einde van de reis duidelijk werd dat Marco – tegen de afspraken in – niet kon terugkeren bij zijn werkgever, was dat het laatste zetje dat ze nodig hadden om hun leven om te gooien. Marco: "Het werd een zaak voor advocaten. Uit de onderhandelingen die volgden heb ik wat geld overgehouden. Daar hebben we dit deels van kunnen bekostigen. Want je hebt wel geld nodig om dit mogelijk te maken."

Niet reizen in een 'koelkast'

Ze hádden een simpele camper kunnen kopen, maar ze wilden wel wat meer ruimte dan in zo’n VW Transporter en die standaard witte joekels vonden ze niks. "Koelkasten noemen we die." Er zelf eentje bouwen was het alternatief. Marco had toch tijd over om zich er vol overgave op te storten. Zonder behoorlijke kluservaring begon hij onderdelen bij elkaar te sprokkelen, waarmee hij eigenhandig een zelfvoorzienend huis op wielen in elkaar knutselde. 

"De vrachtwagen kwam op mijn pad via Marktplaats, of all places." Op de vrachtwagen bevestigde hij een zeecontainer, die hij via een bedrijf kon kopen. Terwijl Sabine voor een inkomen zorgde, was Marco hele dagen in de weer met hun project. Gewoon op straat. Hij installeerde ramen en deuren, een hergebruikte Tesla-accu, een flinke keuken, een oven uit de scheepvaart en maakte een terras op de laadklep. 

Anderhalf jaar en een ton aan kosten verder was hij klaar: Ugly, een knalgeel gevaarte. Ze verkochten hun huis en bijna al hun spullen, Sabine zegde haar baan op en ze zetten koers richting de Pyreneeën. Nu wonen ze permanent in Ugly. 

Acht maanden per jaar weg

Acht maanden per jaar over de grens, de rest van de tijd staan ze ergens in Nederland. Dat laatste is min of meer noodgedwongen. "Als je langer dan acht maanden per jaar wegblijft uit Nederland, word je geacht jezelf uit te schrijven, en dat heeft ook invloed op je pensioen en verzekeringen", leggen ze uit. "Daarom kiezen we hiervoor. Natuurlijk is het ook fijn om vrienden en familie nog regelmatig te kunnen zien."

De twee zijn in hun kleine huis de rest van het jaar behoorlijk op elkaar aangewezen, maar dat gaat wonderbaarlijk goed. "Dat hadden we in het Volkswagen-busje al gemerkt, gelukkig. We kunnen prima lange tijd op elkaars lip zitten zonder dat er irritaties ontstaan. We zijn ook allebei sociale types, dus we ontmoeten onderweg altijd wel mensen. En het helpt dat we allebei van wandelen en fietsen houden; als je heel verschillende hobby’s hebt wordt het ingewikkelder."

Toch een dagritme

Ze hoeven nergens op tijd te zijn en er is geen baas die ze vertelt wat ze de hele dag moeten uitvoeren. Om toch een ritme te hebben, zetten ze de wekker elke ochtend om 06.15 uur.

"Dan zetten we koffie, lezen we een krantje. Sabine gaat yoga doen. Rond 08.00 uur gaan we aan het werk. Aan onze website bouwen bijvoorbeeld. Om 12.00 uur gaan we lunchen en de rest van de dag hebben we vrij. Zeker in de wintermaanden is dat een heel fijn ritme, want zo kun je in de zonnige uren lekker de hort op."

Rondkomen doen ze momenteel vooral van hun opgebouwde buffer en van het beetje geld dat hun YouTube-kanaal oplevert. "We hebben van tevoren uitgerekend dat we drie jaar weg kunnen zonder geld te verdienen. Maar we merken nu dat we minder geld uitgeven dan we hadden gedacht."

Het doel is uiteindelijk quitte te spelen met het bedrijfje dat ze ondertussen hebben opgezet: in de zomermaanden verandert Ugly namelijk in een rijdend hotel, waarmee ze wielerfanaten avontuurlijke fietssafari's op maat aanbieden in de Pyreneeën. 

Boven op de berg slapen

"We hebben twee tenten op het dak gebouwd, waarin vier mensen kunnen slapen. Het is verbazingwekkend comfortabel; we slapen er zelf ook weleens. Vanuit daar heb je het beste uitzicht over de bergen." Marco en Sabine stippelen routes uit naar wens, zo kunnen hun gasten in een week tijd bijvoorbeeld alle bekende cols uit de Tour de France fietsen. 

Aan het eind van elke fietsrit wacht het stel hen op boven op de berg. "Dat is het voordeel van Ugly: je kunt boven op de berg slapen. In de Pyreneeën heb je verder geen hotels op de bergen, je moet altijd weer terug naar het dal. We bieden dus echt iets unieks aan."

Voor de echte wielerfanaten

Echt storm loopt het nog niet, maar als het aan Marco en Sabine ligt, duurt dat niet lang meer. "We merken dat mensen de Pyreneeën vaak te ver vinden en eerder voor de Alpen kiezen, maar wij zijn er helemaal verknocht aan. Ze zijn veel mooier. Ja, het is iets verder rijden, maar dat is het waard."

Ze bedenken steeds weer nieuwe dingen om hun aanbod nog aantrekkelijker te maken. "Zo zijn we iets nieuws aan het ontwikkelen voor de echte wielerfanaat: een coast-to-coast van de Middellandse Zee naar de Atlantische Oceaan. Die is voor de echte diehards."

Mocht het geld op zijn, dan zien ze wel weer. Sabine: "We hebben werkervaring zat, dus stel dat we weer terug naar Nederland moeten, dan vinden we vast wel een baan." Marco beaamt dat. "Een huis vinden zal misschien moeilijk worden, maar misschien kunnen we dan nog een tijdje in Ugly blijven wonen. We hebben in ieder geval gemerkt dat we met veel minder geld uit kunnen. We gaan elke week een keer uit eten, en dan nog leven we van 20.000 euro per jaar. Je hebt niet veel nodig." 

Spullen kopen ze ook bijna niet meer, vult Sabine aan. "Alleen als we echt iets nodig hebben. We kunnen ook nauwelijks iets kwijt, dat scheelt. Maar ik mis echt helemaal niets. Dat vind ik ook wel bevrijdend. Het is heerlijk om niet zoveel te bezitten."

Natuurlijk is het niet alleen maar geweldig. Zo moeten ze familie en vrienden het grootste deel van het jaar missen, en dat is best moeilijk. Ook maakt Marco zich af en toe zorgen over zijn bouwwerk: wat als er iets met Ugly gebeurt? Het is niet alleen hun huis, maar ook hun bedrijf. 

En dan is er nog het weer, waar ze veel meer aan zijn overgeleverd dan vroeger. "Als je lang slecht weer hebt, zit je veel binnen. En dan is zo’n truck wel echt klein. Dit leven is het fijnst als je elke dag lekker buiten kunt zijn. Je leeft met het weer, maar bent er ook van afhankelijk."

Geen zorgen over regels

Toch valt dat allemaal in het niet bij wat ze ervoor terugkrijgen. "Ik ben heel blij dat we dit zijn gaan doen", zegt Sabine. "Dat we deze beslissing hebben genomen omdat die nu goed voelt, zonder ons zorgen te maken over regels en of het allemaal wel kan. We leven bij de dag, zijn veel meer in het nu dan eerst. Als ik in Nederland mensen spreek, denk ik weleens: jongens, we zitten soms zo vast in hoe we denken dat het hoort. Er is veel meer mogelijk dan je denkt."

Het ergste wat hen kan gebeuren is dat hun spaargeld op is, zo ziet Marco het. "Maar dan hebben we wel de geweldigste periode van ons leven gehad." Sabine: "Als we dit niet hadden gedaan, zouden we altijd blijven denken: wat als…? In mijn ogen kan het niet mislukken. Al zouden we na een paar jaar weer terugkeren, dan hebben we het tenminste wel gedaan. En dat is altijd beter dan iets niet doen."

Wie zegt dat je je pensioen haalt?

Wat bij Marco ook meespeelt: zijn vader, zijn opa en diens vader overleden allemaal op hun 50ste aan hartaandoeningen. "Ik ben nu 47. Ik sta goed onder controle dus ik denk niet dat het mij zal overkomen, maar het kan geen kwaad om een leven te leiden met minder stress. En als ik nog drie jaar zou hebben, breng ik ze liever hier door dan op kantoor." 

Sabine denkt er net zo over. "Mijn moeder is ook jong overleden, en mijn broer is ziek geweest. Dat maakt ook wel dat je denkt: je moet nú leven, want wie zegt dat je je pensioen haalt?"