'Niks helpt tegen mijn winterdip. Behalve dat ene wat eigenlijk niet mag'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week probeert ze iets nieuws tegen haar winterdip. "Onder zo’n bank sudderen is toch echt heel erg ouderwets?"
Familie en vrienden weten dat ze me tot begin april met rust moeten laten. En dat het elk jaar hetzelfde liedje is. In november zeg ik: "Zie je wel? Nergens last van." In december: "Ik word gek van die kerststress!" Heel januari laat ik mezelf niet zien en in februari huil ik tegen iedereen die het maar wil horen: "Ik loop op mijn tandvlees."
Het maakte niet uit wat ik deed, ik had het de afgelopen jaren allemaal geprobeerd. Vitamine D slikken, op tijd naar bed gaan, elke nacht dezelfde hoeveelheid slaap, elke morgen verplicht wandelen, weinig alcohol drinken, veel warm eten. Vooral met buiten wandelen in de ochtend had ik problemen: ik had er nog nooit lol aan beleefd. Als je kou haat, is elke activiteit buiten de hel. Zeker met die overdosis grauwe, grijze dagen van afgelopen winter.
Ook had ik allerlei apparaten en hulpmiddelen in huis om mijn winterdip te dempen. Op mijn bed lag een warmtedekentje, ik droeg wollen sokken tijdens het slapen en had een daglichtwekker om me rustig te wekken met vriendelijke vogelgeluidjes en lief licht. Ik liep nog net niet fulltime in mijn 4-seizoenendekbed rond, maar als niemand me voor gek zou verklaren, zou ik het overwegen.
Snel miljonair worden
Het mocht allemaal niet baten. Daarom kocht ik een extra Staatslot, in de hoop dat ik snel miljonair zou worden, zodat ik in de toekomst de eerste zestig dagen van het jaar ergens tussen de pensionado’s en trekvogels in Spanje kon bivakkeren.
Als ik die niet zou winnen, zou ik komende winter in elk geval dezelfde handschoenen aanschaffen als de moeder van Alex uit de voetbalteam van Olle (10). Zij had van haar man exemplaren gekregen met een soort kacheltje erin. Ze had nooit meer koude vingers langs de lijn. Ik wilde het ook.
"Waarom ga je niet naar de zonnebank?", vroeg manlief bij de zoveelste klacht over mijn koude botjes die niet meer warm werden. "Zonnebank?" Ik keek hem met ogen als schoteltjes aan. "Nee joh, onder zo’n bank sudderen is echt heel erg ouderwets."
De bezwaren lepelde ik achter elkaar op: "Rimpels, kans op kanker, droge huid…" Manlief keek me zwijgend aan. "Maar ja", hoorde ik mezelf meteen recht lullen wat krom was, "ik ben al twintig jaar niet geweest, dus één keertje kan best."
Zonnen in Tahiti
Tien minuten later legde een knappe meid van dertig me uit welke zonnebank voor mijn type huid geschikt was en welk zonnebrandproduct ik daarbij nodig had. Ze stuurde me naar een cabine met de exotische naam Tahiti. Daar kleedde ik me uit, smeerde ik mezelf van top tot teen in en ging liggen.
Als snel wentelde ik me in de warme geur van kokos en ontspannen vintage Ibiza-loungemuziek (hier had ik ooit een cd van. Wat was het? Hed Kandi? Km5 Ibiza? Café del Mar? Zo lekker!). Het was een genot. Nee, natuurlijk was het lang niet zo goed als het echte werk, maar het was een prima surrogaat. Net als een bananenmilkshake niet zo veel met banaan te maken heeft, maar ook heel lekker is. Ik werd er dolgelukkig van.
Zou het nu werkelijk zo zijn dat niks helpt tegen mijn winterdip, behalve dat ene wat eigenlijk niet mag: op de grillplaat met m’n vege lijf?
Niet gezond, wel lekker
En dus, besloot ik toen ik me aankleedde en lekker nagloeide, zou ik tot de lente nog twee zonnebankjes pakken, verstandig en met mate. Het was natuurlijk net als die bananenmilkshake: niet per se gezond, wel verdomde lekker. En dat is soms precies wat je nodig hebt.