Desiree was verslaafd aan oxycodon: 'Eerste jaar van mijn dochter was voor mij een waas'

"Voor het ongeluk had ik een druk en vol leven. Als manager runde ik twee kapsalons, ik stond op het punt om er eentje over te nemen. Ook gaf ik trainingen aan het personeel. Ik woonde samen met mijn vriend Bryan, heel graag wilden we samen een kind. Ik werkte erg veel, ook ’s avonds, en in mijn vrije tijd vond ik het leuk om met vriendinnen gezellig te borrelen of shoppen."

"Elf jaar geleden kwam hier abrupt een einde aan. Ik reed van mijn werk terug naar huis en stond stil bij een rotonde waar ik nog niet op kon rijden wegens drukte. In mijn spiegel zag ik een auto aankomen. Die mag wel eens gaan remmen, dacht ik nog. Maar dat deed-ie niet. Ik deed mijn voet op de rem zodat ik niet de rotonde zou op knallen en zette me schrap voor de klap die volgde." 

"Mijn hoofd schoot met kracht naar voren en klapte daarna naar achteren. Op de automatische piloot deed ik mijn alarmlichten aan en reed ik naar het tankstation dat aan de rotonde zat, de man die mij had aangereden volgde me. De achterkant van mijn auto lag in puin. 'Idioot, wat doe jij nou?', riep ik naar de bestuurder. 

We wisselden gegevens uit voor de verzekering, daarna reed ik trillend naar mijn schoonouders waar ik zou eten. Maar ik had geen eetlust en kreeg steeds meer last van hoofdpijn. Ik ging op de bank liggen met een paracetamol en toen ik later thuis was, kroop ik meteen mijn bed in. Het werd een beroerde nacht, waarin ik veel moest overgeven."

Onsamenhangend praten

"Bizar genoeg ben ik de volgende dag wel gewoon naar mijn werk gegaan, maar daar weet ik niets meer van. Blijkbaar heb ik mijn moeder daar gebeld en praatte ik toen onsamenhangend. Zij vertrouwde het niet en is naar de salon gereden. Weer was ik aan het spugen en ik kon amper op mijn benen staan, dus zij bracht me eerst naar de huisarts en toen naar het ziekenhuis. 

Er werden foto’s gemaakt, er werd aan een hersenschudding gedacht. De dagen erop lag ik vooral op bed. In plaats van dat het beter ging, verslechterde mijn toestand. Ik zag vlekken, lopen ging moeilijk en ik kreeg uitvalsverschijnselen in mijn volledige linkerkant."

"Bryan bracht mij naar de huisartsenpost, waar ik in de medische molen terecht kwam met MRI-scans en andere onderzoeken. Er bleek wel meer aan de hand dan een hersenschudding. Twee nekwervels waren door de klap verschoven, net als de Atlas, oftewel de bovenste nekwervel.

In een pijnpoli kreeg ik de maanden erop pijnbehandelingen met diverse medicatie en botox, ook kreeg ik eerst fysiotherapie en daarna revalidatietherapie. Ik moest aan de linkerkant meer kracht opbouwen en weer leren staan zonder om te vallen. Maar de pijn bleef, wat ik ook deed."

Al snel verslaafd

"Omdat de hevige pijn mijn revalidatie belemmerde en niets leek te werken, kreeg ik uiteindelijk oxycodon voorgeschreven. Toen ik deze pijnstiller voor de eerste keer slikte, ging er een wereld voor me open. Het was heerlijk, even geen pijn. Ik was zo high als wat, maar dat boeide me niet. 

Het gemene aan oxycodon is dat je lichaam er heel snel aan went, en dat je er steeds meer van nodig hebt om je goed te voelen. Mijn dosis werd dus opgeschroefd, zodat ik pijnvrij was. Ik pakte steeds meer oxycodon om maar geen pijn te voelen. En al snel was ik verslaafd."

"De apotheek had na een tijd moeten inzien dat ik meer gebruikte dan voorgeschreven op mijn hoogste dosering, want ik haalde sneller weer nieuwe oxycodon dan dat het officieel op was volgens de voorgeschreven dosering. Maar ik kon het probleemloos halen."

Junk met donkere wallen 

"Mijn omgeving zag dat het niet goed ging met mij. Ik leek wel een junk met donkere wallen en een ingevallen kop. Ik was rillerig en extreem opvliegend. Later heb ik weleens foto’s van mezelf in die periode teruggezien, ik schrok me rot. Ik sliep slecht, waarvoor ik slaappillen kreeg die ik samen met oxycodon slikte. Bryan maakte zich zorgen, hij was wel eens bang dat ik ’s morgens niet meer wakker zou worden. 

Natuurlijk opperden mijn moeder of Bryan weleens voorzichtig of ik niet wat minder pillen moest slikken. Maar dan werd ik woedend. Ik had pijn en zij moesten hun mond houden, vond ik. Soms vroeg ik aan mijn pijnspecialist of er echt geen andere optie voor mij was, maar dan kreeg ik te horen dat ze alles al geprobeerd hadden."

"Bryan en ik hadden al voor het ongeluk een grote kinderwens. In overleg met een gynaecoloog werd een plan opgesteld en minderde ik met de pijnstillers. Ik zat in een fertiliteitstraject en raakte zwanger. Tijdens de zwangerschap bleef ik die lagere dosering volhouden en had ik een wekelijkse controle om alles goed in de gaten te houden. 

Maar na de geboorte van mijn dochter sloop het erin dat ik toch weer meer oxycodon ging gebruiken. Ik liep rond als een zombie, mijn emoties waren afgestompt. Als mijn dochter huilde troostte ik haar wel, maar ik voelde er weinig bij."

Stoppen met oxycodon

"Op de eerste verjaardag van mijn dochter kreeg ik het inzicht dat dit jaar bijna volledig aan me voorbij was gegaan omdat ik steeds onder invloed was. Daar voelde ik me zo rottig over. Het besef dat ik met oxycodon wilde stoppen groeide steeds meer, maar ik dacht dat het onmogelijk was. 

Via vrienden van mijn ouders kwam ik terecht bij een andere pijnarts. Op de eerste afspraak zei hij: 'Je kan ervan afkomen en wij gaan je daarbij helpen.' Ik heb zó gehuild bij deze woorden, eindelijk zou ik hulp krijgen."

"Maar door mijn emoties heb ik toen niet goed naar de uitleg geluisterd. Ik ben de volgende dag cold turkey met de medicatie gestopt, wat nooit had gemogen op eigen houtje. Dat is levensgevaarlijk. Het was afkicken zoals je op tv weleens ziet bij junkies: zweten, overgeven, overal pijn, koorts en rillen. Plus een gekmakende jeuk, ik krabde me tot bloedens toe open. "

Ik ga géén pil pakken, herhaalde ik steeds in mijn hoofd. Overal in huis had ik pillen verstopt, aan Bryan vertelde ik de plekken zodat hij alles kon wegpakken en ik niet in een zwak moment zou bezwijken."

Eindelijk weer lachen

"Na het afkicken was ik nog lange tijd beroerd door de spierpijn en jeuk. Maar tegelijkertijd voelde ik een mist opklaren in mijn hoofd. Ik kreeg mijn leven terug en had weer oog voor anderen. Als verslaafde was het altijd ikke, ikke, ikke. Ik kon het alleen maar over mijn ellende hebben en vroeg nooit aan een ander hoe het ging. Nu had ik weer goede gesprekken. 

Op een dag moest ik lachen om iets, en toen zei Bryan: 'Hé, je lacht weer'. Dat had ik al zes jaar niet meer gedaan. Het is een wonder dat hij zoveel geduld met mij heeft gehad, net als mijn vriendinnen."

"Vijf jaar geleden ben ik afgekickt. Nog altijd heb ik chronische pijn, maar daar gebruik ik andere, lichtere medicatie voor. Over mijn verslaving ben ik open, ook op mijn Instagramaccount. Dat doe ik om meer bekendheid te krijgen voor de gevaren van oxycodon. Het wordt nog altijd zo makkelijk voorgeschreven in Nederland, ook na een operatie. Ik wil mensen ervoor waarschuwen dat ze hiermee heel voorzichtig moeten zijn."

In een waas

"Nog altijd voel ik me schuldig dat ik het eerste jaar van mijn dochter in een waas heb beleefd en zoveel van haar heb gemist toen. Dat wil ik nooit meer meemaken, dus ik doe er alles voor om geen terugval te krijgen. Mijn dochter is alles voor mij, ik wil geen seconde meer van haar missen. Zij is mijn redding geweest."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl