Emma wilde altijd meer, totdat ze de tevreden Jann ontmoette: 'Het is goed zoals het is'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Emma (52) is al jaren samen met Jann. De kracht van hun liefde huist volgens Emma juist in het kleine geluk. "Janns meest gebezigde woord is tevreden, en precies die eigenschap vind ik zo aantrekkelijk. We wensen niks meer, want er is al genoeg."
"Door de jaren heen hebben we vrienden verliefd zien worden, zien scheiden en zien worstelen. We praten er graag over, wat we bij anderen zien, om vervolgens te concluderen hoe goed we het zelf hebben.
Iedere analyse over bange harten, drammende singles en ingewikkelde polyamoureuze pogingen leidt tot gesprekken over onze eigen relatie, behoefte en wensen. Waar ik nog wel eens groot droom, is Jann voornamelijk tevreden en dat is precies wat ik nodig heb."
"Ik ben opgegroeid in een gezin waar het altijd net iets beter, net iets mooier, net iets meer moest. Niet op een dramatische manier — er was liefde, veiligheid, genoeg boter op het brood — maar het idee dat 'genoeg' nooit helemaal genoeg was, zat diep. Op verjaardagen ging het altijd over schoolresultaten, promoties en wie de grootste auto had.
Jann komt uit een ander nest. Haar ouders waren op het praktische af tevreden. Geen opsmuk. Geen lange discussies over de toekomst. Geen bucketlists op de koelkast. "Als het goed is, is het goed", zei haar moeder altijd. Jann nam dat mee haar leven in. En uiteindelijk, ons leven in."
Oprecht gelukkig
"In het begin vond ik het fascinerend. Hoe ze genoegen kon nemen met een vakantiehuisje aan het water terwijl ik de vergelijkingssites afstruinde. Hoe ze oprecht gelukkig werd van een gewone dinsdagavond, op de bank, met linzensoep en een boek.
Waar ik me afvroeg of we niet eens iets moesten, iets bijzonders, iets buiten de lijntjes, leunde zij achterover. En zei: 'Ik ben tevreden.' Niet als concessie. Maar als keuze."
"Toen we elkaar net kenden, vond ik dat soms irritant. Het voelde als stilstand. Als luiheid, zelfs. Maar naarmate de jaren verstreken, begon ik te begrijpen wat er onder haar rust lag: een diep vertrouwen in wat er al is. In elkaar. In ons leven."
Drama en diepe teleurstelling
"We zijn nu bijna twintig jaar samen. In die tijd hebben we relaties om ons heen zien ontstaan, opbloeien en instorten. Vrienden die keer op keer de liefde achterna renden, vaak met drama en diepe teleurstelling.
Anderen die hun huwelijk probeerden te redden met open relaties of therapie, en die hun relatie alsnog zagen stranden. We hebben meegeleefd, geluisterd, troost geboden. En daarna — als de deur weer dichtviel en de afwas op het aanrecht stond — benoemen we trots hoe goed we het toch samen doen."
"Ik heb van haar geleerd te vertragen. Zij heeft van mij geleerd dat dromen ook mag."
"Het is een zin die steeds meer gewicht krijgt. Want het hebben is belangrijker geworden dan het willen. Niet dat we nooit verlangen. Niet dat we alles perfect doen. Maar we verlangen niet ten koste van wat we hebben. Jann en ik praten veel. Over wat we bij anderen zien, wat ons raakt, wat ons juist niet past.
Onze gesprekken zijn onze routekaarten geworden. We analyseren, maar niet om beter te zijn dan de ander — eerder om vast te stellen: wat willen wij, wat hebben wij nodig?"
Sabbatical in Portugal
"Zij blijft daarbij de rust zelve. Waar ik nog wel eens wegdroom — van een sabbatical in Portugal, een boerderij op de Veluwe, een groot feest met honderden vrienden — blijft Jann dicht bij huis. Letterlijk en figuurlijk. En haar kalmte is aanstekelijk. 'Het is goed zoals het is', zegt ze, en dankzij haar kan ik dat inmiddels ook voelen."
"Dat betekent niet dat onze liefde saai is. Integendeel. We lachen om elkaars nukken. We zijn speels, scherp, soms genadeloos eerlijk. Maar we ontzien elkaar ook. We leven niet in een permanente staat van zelfontwikkeling. We zijn niet constant aan het bijschaven, bijstellen, bijleren. We zijn vooral aan het zijn.
Ik denk dat onze jeugd daar veel mee te maken heeft. Mijn neiging om altijd te willen groeien, te verbeteren, komt voort uit een gezin waar stilstand werd gevreesd. Voor Jann, die leerde dat rust geen verlies maar winst is, was het tegenovergestelde waar."
Tevreden
"Ik heb van haar geleerd te vertragen. Zij heeft van mij geleerd dat dromen ook mag. Dit is het leven. Een rustige avond, elkaars nabijheid, een warm huis, geen honger, geen haast. We zijn tevreden. En dat is veel meer dan genoeg."
De namen in dit artikel zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.
Klik hier voor meer Lifestyle
