'Waar ik al dik 20 jaar voor vreesde, is gebeurd': Hanneke worstelt al jaren met 'n eetbuistoornis

Waar ik al dik twintig jaar voor vreesde, is gebeurd. 

Dik ja, pun intended. Gevoelsmatig ben ik altijd al dik. Al sinds ik niet meer in het stoeltje van het winkelwagentje paste als 3-jarige, al sinds ik als kleuter de breedte van mijn benen vergeleek met die van de meisjes in mijn klas terwijl we op een muurtje zaten. Al sinds mijn oma naar mijn buik keek en zei dat ik er 'gezond' uitzag en ik ook wel wist dat ze iets anders bedoelde.

In de afgelopen jaren schoof ik geregeld heen en weer tussen maat 38 (soms) en maat 48 (ook soms, wel vaker). In de tussenjaren maakte ik plannen om weer zo dicht mogelijk bij die 38 te komen. Afvallen betekent namelijk applaus van mijn omgeving, beter in mijn vel zitten en meer kans op een gezond leven. Klinkt logisch, dus moet kunnen toch? Gewoon goed sporten en minder in je muil schuiven. 

Was het maar zo’n feest. En zo simpel. 

Van haat val je niet af

Alle opmerkingen die verschijnen onder ieder artikel, foto of video van een dik mens heb ik de afgelopen jaren ook tegen mezelf uitgesproken. En vaak nog harder. Maar van haat val je niet af. En laat ik duidelijk zijn: afvallen, of slank zijn, is ook niet het hoogst haalbare. Het is niet de golden ticket naar geluk, en al helemaal geen indicatie voor bestaansrecht. 

Wat ik vooral wil is een gezonde relatie met eten en het lichaam dat daar uiteindelijk uit voortkomt. Om daar te komen, moest ik eerst in volle glorie van mezelf gaan houden. Ga er maar aan staan, als je je niet thuisvoelt in je eigen vel. Ik heb periodes gekend dat ik niet eens mijn handen op mijn eigen buik durfde te leggen, zo groot was mijn walging. Laat staan dat ik iemand anders mijn vormen liet liefkozen. 

Best verdrietig, als je bedenkt dat dit ook de buik is die mijn twee jongens het leven heeft gegeven, die mijn intuïtie vertaalt naar mijn hoofd en organen huisvest die ervoor zorgen dat ik nog steeds iedere dag weer wakker wordt. 

Er was therapie, natuurlijk. Vele jaren en in vele vormen. Hielp met vlagen. Het eerste grote verschil werd gemaakt door social media. De woorden én beelden van Lotte van Eijk, Mayra Louise, Josine Wille en Sabrina Koudijs maakten me milder naar mezelf en iets bodypositiever. Lijven zijn er in alle vormen, en verdienen altijd liefde en respect. Vooral van jezelf. Door de openheid van deze vrouwen leerde ik om mezelf meer te laten zien. En dat was precies de stap die ik nodig had om ook mezelf te zien. Want mijn broekmaat was niet het belangrijkste issue. Size is just a symptom, leerde ik van Oprah en in mijn geval is dat zeker waar. 

Toch niet zo bodypositief

Ik weet hoe ik gezond moet eten, ik houd van hardlopen en kickboksen en doe zelfs nog krachttraining op karakter, en toch vrees ik de conclusies van de bodyscan die mij ten deel valt wanneer ik iemand na maanden weer eens zie. Er is namelijk vaker volume bij dan af. En zo bodypositief dat dat me niks uitmaakt, ben ik nog niet. 

Zelfs nu ik mijn volheid omarm, blijft die angst voor een slechte gezondheid gillen. Ik kan trainen en tracken in voedingsapps wat ik wil, maar zolang die eetbuien me blijven overvallen, verandert er niks de kant op die ik wil. Waarom eet ik door terwijl ik niet meer wil? Totdat ik de contouren van mijn maag kan voelen met mijn handen? Hard en pijnlijk? 

Er was een gesprek met een vriendin voor nodig om me te laten inzien dat weer een nieuw trainingsprogramma niet de oplossing was voor mijn eetgedoe. "Hoe zit het eigenlijk met jou en eten?", vroeg ze. Na een spannend project zou ik weer tijd maken om te gaan hardlopen en menu's voor mezelf op te stellen en dan zou het allemaal goed komen. "Dat is toch geen leven?", zei ze, "want er is altijd wel een moeilijk project." 

BAM. 

Ineens zag ik in dat ik me al die jaren heb verscholen achter planningen, en mezelf heb wijsgemaakt dat ik zonder eetbuien niet kan omgaan met stress. Alsof het buiten mezelf lag. Dit gesprek was het begin van écht kijken naar mezelf, naar mijn gewoontes en gedrag, mijn angsten en mijn gezondheid. Het zetje om eindelijk eens hulp te vragen aan de huisarts.

Koekjes, chips en chocolaatjes

Voor het eerst vertelde ik hardop dat ik koekjes at om op mijn stoel te kunnen blijven zitten tijdens het schrijven, dat ik ‘s middags aan de chips zat om mijn ingekakte lijf een opdoffer te geven, dat ik chocolaatjes in mijn tas verstopte als ik naar mijn verkering van destijds ging, die ik vervolgens stiekem opat om even tot rust te komen van alle sociale verwachtingen en deelde ik de smoezen waarmee ik mezelf elke dag naar de supermarkt stuurde. 

Het bezoek aan de huisarts leverde me twee jaar geleden twee diagnoses op: ADHD en een eetbuistoornis. Medicatie en therapie bij een eetkliniek hielpen een handje, maar bleken ook pas het begin. Want nu is er een derde diagnose, die voortkomt uit dik twintig jaar sukkelen en schouders eronder zetten zonder écht te vertellen wat er scheelde.

Diabetes type 2

Waar ik al dik twintig jaar voor vreesde is gebeurd. Ik heb mezelf diabetes type 2 ge-eetbuit. Mijn grootste angst, al sinds ik op mijn achttiende las in de leesmap op mijn werk, waarin stond hoe je alvleesklier slechts een vaste hoeveelheid insuline aanmaakt. En als die opraakt, heb je pech. Is het op, dan moet je bijspuiten. 

Navraag bij het Diabetesfonds leert me dat het iets genuanceerder zit: bij diabetes type 2 maakt de alvleesklier eerst nog wel insuline aan, maar reageert je lichaam hier niet meer goed op. De bloedsuiker blijft te hoog en de alvleesklier maakt steeds meer insuline aan om de suikerspiegel toch te laten zakken. Op een gegeven moment maakt de alvleesklier ook bij diabetes type 2 steeds minder insuline aan. In die fase zit ik nu. 

Mijn schrikbeeld bleek het beste wat me kon overkomen, want nu is er eindelijk hulp die echt werkt. Hoe? Dat lees je in de volgende aflevering. 

Hanneke Mijnster (1980) schrijft over zaken die het leven mooi en moeilijk maken, en doet dat al tien jaar voor RTL Nieuws. Elke week schrijft ze de Liefdesles en vanaf deze week de serie OverEten. Van haar hand verschenen ook de boeken 'Hé, is dit ook ADHD?' en 'Longeneeslijk' dat ze samen met Eva Hermans-Kroot schreef. In het najaar verschijnt haar nieuwste boek 'Lekker laten gaan'.

Klik hier voor meer Lifestyle