Nu Madeleines zoon verkering heeft, ziet ze wat zij zichzelf jarenlang heeft ontzegd

"Onbewust heb ik mezelf op pauze gezet. Of nou ja, zo onbewust was het niet, maar het was nooit mijn bedoeling om zo lang een bijrol in mijn eigen leven te spelen. Niet dat ik zielig ben, overigens. Ik heb een baan waar ik voldoening uit haal, ik lach veel met mijn vriendinnen en mijn huis voelt warm. Het is de plek waar mijn jongens hun vrienden mee naartoe nemen en we voor de hele groep de barbecue aanslingeren. Ik ben de moeder die ik zelf nooit had: geduldig, betrokken en grenzeloos liefdevol."

"Nadat mijn man was vertrokken, wilde ik rust in de tent. We hadden zo vaak ruzie en gedoe, en toch brak hij mijn hart door verliefd te worden op een ander. Een collega ook nog, hoe cliché. Naast verdrietig was het goed, want eindelijk werd ons leven weer luchtig en vrolijk. Soms had ik een date, maar tot een relatie liet ik het nooit uitgroeien. Mijn kinderen zijn het belangrijkst, en ik voel aan alles dat ik daarin geen concessies wil doen. Ik voel me ook nooit alleen, met feestdagen of vakanties nodigen vrienden ons uit of geven we zelf een feestje en dat is voor mij genoeg om sociaal op te laden. Ik wilde vooral dat iedereen om mij heen gelukkig bleef."

Verlangen

"Nu lijkt er iets veranderd. Mijn oudste zoon, zeventien en een beetje, heeft sinds een half jaar een vriendin. De eerste échte. En ineens word ik geraakt door iets wat ik jarenlang keurig buiten de deur wist te houden: verlangen. Geen groots verlangen naar romantiek of seks, maar iets veel subtielers. De vanzelfsprekende aanraking. Een schouder die even wordt aangetikt als een grap goed valt. De blik tussen twee mensen die alleen zij begrijpen. 

Ik zie hoe mijn zoon met zachte ogen naar zijn meisje kijkt. Hoe hij zonder nadenken een dekentje voor haar pakt als ze op de bank zit. Het raakt me en emotioneert me. Niet uit jaloezie, maar het is wel een confrontatie. Dat heb ik gemist. Of beter: dit heb ik mezelf onthouden. Ik dacht altijd: mijn tijd komt wel als de kinderen uit huis zijn. Een mantra dat me overeind hield. Ergens in de toekomst ligt een nieuwe liefde, een frisse start, een huis met minder spullen en meer ruimte voor mezelf. Ik hoef alleen maar te wachten, dacht ik."

"De liefde blijkt zich niet te laten plannen. Voor spijt is geen tijd, ik geloof nog steeds dat ik het goede heb gedaan door er voor mijn kinderen te zijn. Misschien heb ik mezelf te lang opgeofferd, ben ik te lui geweest of te voorzichtig. Ik wil mezelf weer zien en laten zien." 

Liefdevolle relatie

Het raakt me hoe lief mijn zoon is voor zijn vriendin, en hoe natuurlijk het hem afgaat. Ergens ben ik ook trots. Dat hij dat kan, ondanks mijn voorbeeld. Hij groeide op in een huis waarin geen liefdevolle relatie meer te zien was, maar het lijkt hem nu zelf wel te lukken. Mijn zoon heeft me onbewust een spiegel voorgehouden: voor de liefde mag ik best wel wat ruimte maken. 

Hij zal niet ineens morgen op de stoep staan, en ik stort me ook niet meteen op al die datingapps, maar er is wel iets verschoven. Iets zachts. Voorzichtig vraag ik me af of wachten tot de kinderen uit huis zijn, eigenlijk niet gewoon een excuus is geworden. Een manier om mijn verlangens en gevoelens op veilige afstand te houden. Ben ik bang om gekwetst te worden? Of te kort te schieten? Angstig voor het onbekende? Waarom zou het niet naast elkaar kunnen bestaan? Moederschap én liefde. Geven én ontvangen. Niet voor iedereen zorgen, maar ook eens voor mijzelf laten zorgen. Voor het eerst sta ik mezelf toe daar zin in te hebben. 

Het is zo makkelijk om jezelf weg te cijferen, zolang je weet dat de ander gelukkig is. Het is verleidelijk om te geloven dat jij later wel komt. Ruimte maken voor jezelf, dat is een stuk moeilijker en gaat alles behalve vanzelf. Ik moet mezelf weer een plek geven aan tafel en ik vind het ook wel mooi dat juist mijn zoon me dat in laat zien."

*De naam Madeleine is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Klik hier voor meer Lifestyle