Toen zijn vrouw en ongeboren kind dreigden te overlijden, besloot Jeroen: ik moet het anders doen

"Ik dacht altijd dat ik het goed deed. Een drukke baan, vrienden, voetbaltraining op donderdag. Sasja zorgde voor ons zoontje van drie, en ik zorgde dat er brood op de plank kwam. Ging perfect zo, vond ik. Totdat Sasja me op mijn werk belde. Ze was zwanger van onze tweede en voelde zich niet goed. Een paar uur later lag ze in het ziekenhuis. HELLP-syndroom, zeiden de artsen. Ik kende het niet, maar toen bleek dat ik zowel Sasja als de baby zou kunnen verliezen, heb ik meteen alles uit mijn handen laten vallen."

Stress en frustratie

"De eerste dagen rende ik heen en weer tussen ziekenhuis en huis. Tussendoor probeerde ik nog wat werk te doen, maar dat ging voor geen meter. Ik voelde stress op alle fronten en, toegegeven, ook frustratie. Ik moest voor onze peuter zorgen, die vooral aan het jengelen was bij mij, en ik moest de hele dag op en neer naar het ziekenhuis. Ik miste mijn uitlaatklep, mijn vrije avond en voetballen met mijn vrienden. 

Ik schaam me nu als ik het zeg, maar ik was opgefokt. Onrustig omdat mijn eigen leven stilviel. Na twee weken kwam het besef: verdomme man, Sasja ligt in het ziekenhuis te vechten voor haar leven en dat van ons kind, en jij zit te balen dat je niet kunt voetballen. Dat was het moment dat ik mezelf niet meer kon ontlopen. Ik zag in hoe weinig ik eigenlijk wist van mijn zoon. Wat hij lekker vond als ontbijt, hoe hij 's avonds het liefst drie verhaaltjes achter elkaar wilde, dat hij zijn lievelingsknuffel alleen aan mij gaf als ik niet op mijn telefoon keek. Het waren kleine dingen, maar ze voelden groot."

"Sasja bleef bijna drie weken in het ziekenhuis. Ons dochtertje kwam te vroeg, maar alles liep goed af. 'Je bent veranderd', zei Sas toen ze weer thuis was. 'Alsof je meer hier bent, ook mentaal.' Ze had gelijk. Ik dacht dat ik een betrokken vader en partner was; in werkelijkheid was ik vooral een passant. Ik kwam binnen, deed mijn ding, maar droeg nauwelijks de emotionele last van ons gezin. Dat had Sasja al die jaren in haar eentje gedaan."

Oppas geregeld

"We hebben er veel over gepraat en dat heeft onze band alleen maar sterker gemaakt. Ik weet nu dat samenzijn niet vanzelf ontstaat, het is iets dat je maakt. Op donderdag werk ik thuis en stop ik vroeg, dan zijn de kinderen op de dagopvang en maken we tijd voor ons. Wandelen, gewoon een beetje kletsen, en weer even Jeroen en Sasja zijn in plaats van papa en mama. 

Om de week hebben we een oppas geregeld, dat kan ik echt iedereen aanraden. Die vaste afspraak dwingt ons om ook echt iets te plannen samen. Een etentje, naar de film, een bezoek aan vrienden, iets waarvan we samen opladen. Die avonden zijn onze reddingsboei. Ze herinneren me eraan waarom ik ooit verliefd werd op Sasja. Niet alleen omdat ze mooi is en sterk, maar omdat ze degene is met wie ik alles wil delen. Ook de gewone donderdagavonden."

"Samenzijn betekent ook dat je het samen doet. Niet alleen dezelfde bank delen, maar ook het leven zelf. Tijd maken voor elkaar, al is het maar voor een dagelijkse maaltijd. Ik weet dat ik die eerste weken in het ziekenhuis het tegenovergestelde deed. Ik was er fysiek, maar met mijn hoofd elders. Het kostte me bijna de verbinding met mijn gezin. Nu probeer ik iedere dag iets te doen dat laat zien dat ik er écht ben. Onze zoon naar bed brengen, ook al heb ik nog een stapel werk liggen, even wandelen met onze dochter zodat Sasja lekker uitgebreid kan douchen, of spontaan een verrassing regelen.

Soms sluipt de oude onrust terug, het gevoel dat ik ergens anders moet zijn. Ik ben niet perfect. Maar dan kijk ik naar Sasja en ons kleine meisje en voel ik weer dat ik echt gek van verdriet zou worden als ik hen zou moeten missen. Het is zo cliché als wat, maar deze waarschuwing had ik echt nodig. We moeten blijven kiezen voor wij, en dat begint bij mij."

Klik hier voor meer Lifestyle