Marie-Claire verloor baby Timmy na 40 weken zwangerschap: 'Had het gevoel dat ik had gefaald'

Het is deze week Baby Loss Awareness Week, een week waarin wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor babysterfte. Want hoewel de meeste baby’s gelukkig gezond en wel ter wereld komen, gaat het verdrietig genoeg ook in Nederland nog vrijwel dagelijks een keer mis. In 2021 (de meest recente cijfers van Perined, het samenwerkingsverband van beroepsorganisaties in de geboortezorg) werden 554 kinderen dood geboren na een zwangerschap van 24 weken of meer. 

Boek over overleden baby's

Marie-Claire Melzer (53) overkwam dit ook, jaren geleden. Ze besloot een boek te schrijven over haar ervaringen, omdat ze zo’n boek zelf niet kende. "Er zijn wel boeken over overleden kinderen, maar over overleden baby’s ben ik er nog geen tegengekomen." Met We werden zelfs weer gelukkig wil ze laten zien dat je zo’n moeilijke periode uiteindelijk te boven kunt komen. 

Op 1 december 2011 is Marie-Claire, op dat moment 40, uitgerekend van haar eerste zwangerschap. De hele zwangerschap is er geen vuiltje aan de lucht geweest. "Ik voelde me heel goed, had nergens last van. Alle controles waren goed en er was eigenlijk geen reden tot zorg." 

Het enige wat haar niet helemaal lekker zit, is dat ze haar zoon niet veel voelt bewegen. "Maar ja, het was mijn eerste, ik wist niet wat normaal was, had niets om het mee te vergelijken." Aan het eind van haar zwangerschap vraagt ze in het ziekenhuis voor de zekerheid om een extra controle, maar dat vindt de verloskundige niet nodig. Eens in de veertien dagen een consult is op dat moment het protocol, en ze ziet na enkele onderzoekjes geen reden daarvan af te wijken.

'Ik kan het hartje niet horen'

Een dag na haar uitgerekende datum belt Marie-Claire toch naar het ziekenhuis: haar baby is wel heel erg stil. Ze mag langskomen voor een controle. Fijn, vindt ze, ter geruststelling. Heel veel zorgen maakt ze zich niet, daarom pakt ze gewoon de bus naar het ziekenhuis en neemt ze niet haar man, maar haar schoonmoeder mee. 

Maar als ze eenmaal vastgekoppeld is aan de apparatuur die de hartslag van de baby moet monitoren, kan de verloskundige het hartje 'niet goed horen'. Ligt vast aan de verouderde apparatuur, oppert ze, en de procedure wordt nog eens herhaald in een kamertje met nieuwere sensoren. De uitkomst is hetzelfde. 'Ik kan het hartje niet horen', zegt de verloskundige dan. 'Dat kan betekenen dat het niet meer klopt.' Een opgeroepen gynaecoloog bevestigt al snel dat de baby in Marie-Claires buik inderdaad niet meer leeft.

"Mijn eerste gedachte was: dus toch. Er was dus toch iets mis", vertelt ze. "Niet dat ik nou heel sterk dat gevoel had gehad, maar ik realiseerde me dat ik er al die tijd ook niet helemaal gerust op was geweest. Ik had dat weggewuifd, weet het aan mijn onzekerheid. Ik vond alles een beetje eng in die eerste zwangerschap en ik was nu eenmaal een piekeraar."

Ze voelt zich een sukkel, een mislukkeling, die niet eens een baby in leven kan houden in haar buik. Echt iets voor haar om dit weer in de soep te laten lopen. Waarom moest ze nou ook zo lang doorwerken, waarom was ze nou ook zo druk geweest met onzinnige dingen als het passen van voedingsbeha’s? "Ik had het gevoel dat ik gefaald had. Als vrouw ben je toch een soort fabriekje dat die baby moet fabriceren. En in zekere zin was daar duidelijk iets mislukt."

Bevallen van Timmy

Veel tijd om het nieuws enigszins te laten indalen krijgt ze niet. Een dag later begint de bevalling al. Wat een hoogtepunt had moeten worden, de apotheose waar zij en haar man Bryan negen maanden naar hadden uitgekeken, wordt een van de verdrietigste dagen van hun leven.

"Al was mijn man er meer van onder de indruk dan ik geloof ik", zegt Marie-Claire. "Tijdens de bevalling was ik half high van de verdoving, dus daar kijk ik niet heel negatief op terug. Alleen het moment dat Timmy eruit kwam, was heel naar. Dat had hét mooie moment moeten zijn, nu durfde ik in eerste instantie niet eens naar hem te kijken."

In de dagen daarna begint het grote geregel. In plaats van een idyllische kraamtijd te beleven, plannen ze een uitvaart. Er komt wel een kraamhulp langs, om de net bevallen Marie-Claire te verzorgen, advies te geven en een luisterend oor te bieden.

"Ik vond dat eigenlijk wel fijn. Ze raadde ons aan om rouwkaarten te versturen, iets waar we zelf helemaal niet aan hadden gedacht en wat toch wel een goed idee was. Ook haar advies om de uitvaart niet met z’n tweetjes bij te wonen maar er ook wat vrienden en familie bij te vragen, hebben we opgevolgd. En daar ben ik nog steeds blij mee. Daardoor kun je je verdriet toch beter delen, begrijpen mensen in je omgeving iets meer wat je verlies is."

Ernstige zwangerschapsdiabetes

Waar Bryan meteen in de rouw belandt, stort Marie-Claire zich eerst op het krijgen van antwoorden. Wat is er gebeurd? Waarom is Timmy doodgegaan? En had zijn dood voorkomen kunnen worden? "Dat had ik nodig om het te kunnen accepteren." 

Maar antwoorden krijgt ze niet. Een oorzaak voor de dood van Timmy is nooit gevonden, wel blijkt achteraf dat Marie-Claire ernstige zwangerschapsdiabetes had. Hoewel ze bij het ziekenhuis onder controle stond, is dat totaal over het hoofd gezien. 

"Officieel zou een baby daar niet aan kunnen overlijden, maar ik las vorig jaar wel een Schots onderzoek waaruit bleek dat bij onbehandelde zwangerschapsdiabetes vier keer zo vaak doodgeboorte voorkomt. Dus ja, ik weet het niet. Uiteindelijk heb ik het ook maar losgelaten."

Ze is wel boos geweest. Op zichzelf, en ook op het ziekenhuis. "Ik voelde me toch een beetje bekocht dat ik eerder te horen had gekregen dat alles goed was. En waarom had die ene verloskundige me die extra controle geweigerd? Ik was eerst heel boos op haar, maar achteraf vond ik dat lullig van mezelf: zij voerde alleen maar het protocol uit. 

Eigenlijk was ik het vooral niet eens met hoe het ziekenhuis de geboortezorg georganiseerd had. Ik kreeg steeds iemand anders te zien en er was niet één vast aanspreekpunt. Daar heb ik een boze brief over geschreven en het ziekenhuis heeft het daarna veranderd met een vaste arts aan het hoofd van een team."

Kaartjes en kleine cadeautjes

Praten met vrienden en familie helpt haar. "Ik wilde steeds weer mijn verhaal kwijt, en ik had het geluk dat mensen daar ook naar wilden luisteren. Dat is waar je op zo’n moment behoefte aan hebt: een luisterend oor, zonder dat mensen je meteen gaan vertellen hoe zij het zien, of je gaan afkappen omdat het nu wel even genoeg is geweest met die rouw van je. 

Ook de vele kaartjes die we kregen en de kleine cadeautjes die mensen meenamen, deden me heel goed. De dood van Timmy heeft me nog meer doen beseffen hoe belangrijk het is om de mensen om je heen te koesteren."

Wat juist niet fijn was? "Als mensen te snel gaan zeggen: je krijgt wel weer een kind. Dan stap je wel heel makkelijk over dit verlies heen, en bovendien wéét je niet of we weer een kind krijgen." 

Ook strandwandelingen en glazen wijn die haar door mensen in het vooruitzicht werden gesteld maar vervolgens nooit doorgang vonden, zaten haar een beetje dwars. "Ik nam alles erg letterlijk in die tijd, dus als ik zo’n persoon weer zag, zag ik die glazen wijn en die wandelingen weer voor me. Het is goed om even na te denken voor je iets belooft wat je misschien niet waarmaakt."

Weer aan het werk

Wat haar uiteindelijk het meest helpt om het verlies te boven te komen, is weer aan het werk gaan. "Na twee maanden kon ik met iemand een documentaire maken. Ik vond het heilzaam om iets te kunnen doen wat wél lukte. De afleiding vond ik ook fijn. Al deed ik wel rustig aan hoor, ik weet niet of ik zo snel al enorme hectiek had aangekund."

Het verlies van een kind kan ouders uit elkaar drijven. Bij Marie-Claire en Bryan dreigt dat ook even te gebeuren. "In eerste instantie brengt het je juist dichter bij elkaar, omdat je allebei precies hetzelfde voelt en meemaakt. Maar toen we weer een beetje onze eigen dingen gingen doen, merkten we dat we er allebei op een andere manier mee omgingen. Ik wilde uitzoeken hoe het zat, hij niet, en we zochten allebei afleiding op andere plekken. Je bent vooral geen van beiden op je best. Het was een tijdje helemaal niet leuk of gezellig."

Toch blijven ze bij elkaar. "Ik wilde niet dat ik hem ook nog zou verliezen, dat was me te treurig, dus ik ben koppig blijven volhouden. Toen we toch weer een beetje gingen praten, kregen we meer begrip voor elkaar. Uiteindelijk beseften we hoe dol we op elkaar zijn."

Sterke kinderwens 

Door het verlies van Timmy realiseert Marie-Claire zich ook pas hoe sterk haar kinderwens eigenlijk is. "Voordat we hem kregen wist ik nooit zo zeker dat ik kinderen wilde, het was meer iets waar we aan begonnen omdat het erbij hoorde. Toen we hem verloren, voelde ik heel sterk dat ik toch wel heel graag moeder wilde worden."

Ze besluiten dan ook het er opnieuw op te wagen. Bijna twee jaar na het verlies van Timmy wordt zoon Max geboren. In hetzelfde ziekenhuis als zijn oudere broer, maar deze keer gaan Marie-Claire en Bryan met een blakende baby naar buiten.

"Voor mij is die ervaring helend geweest. Max is geen vervanger van Timmy, maar hij heeft het verlies wel helemaal goedgemaakt. Die mislukte zwangerschap is niet iets wat ik nu nog dagelijks met me meedraag. Ik zie het vooral als een nare, verdrietige ervaring. Maar Max blijft altijd de jongste, zo voelt het wel."

Ook een mooie en bijzondere tijd

Met haar boek hoopt ze ouders die hetzelfde is overkomen een hart onder de riem te kunnen steken. "Als ik het meteen erna had geschreven was het een onleesbaar boek geworden vol woede, verdriet en andere emoties, maar inmiddels, veertien jaar later, kan ik er goed op reflecteren", zegt ze. 

"In het begin is het allemaal afgrijselijk; nu zie ik dat het gek genoeg ook een mooie en bijzondere tijd was, door alle vrienden en familie die zo dicht om ons heen stonden. Het was niet alleen een groot tranendal, er waren ook echt positieve dingen. Je kunt zo’n moeilijke periode overleven en zélfs weer gelukkig worden."

‘We werden zelfs weer gelukkig’ van Marie-Claire Melzer is nu verkrijgbaar

Klik hier voor meer Lifestyle