Jana pakt voor de laatste keer de koffer van haar man in

“Morgen ga ik de koffers inpakken. Het is een gek idee dat ik voor de laatste keer Peters polo’s, shorts en zwemspullen zal inpakken, in diezelfde koffer die we altijd voor onze gezamenlijke vakanties gebruikten. De koffer die meeging met onze vele stedentrips, zonvakanties en huwelijksreis naar Bali. Onze reizen samen waren altijd leuk.  Zonnen, zwemmen, dorpjes bekijken, lekker eten. Het is doodzonde en verdrietig dat Peter en ik in het ‘echte’, dagelijkse leven geen goede match zijn. Maar aan alles voel ik dat we nu de juiste beslissing maken, hoe pijnlijk ook.”

Aantrekkelijk

“Ik vond Peter echt een man van de wereld toen ik hem twaalf jaar geleden ontmoette tijdens carnaval. Hij was acht jaar ouder, had al veel gereisd, een eigen huis en een goede baan. Zelf was ik net afgestudeerd en rommelde wat aan in mijn studentenkamer en bijbaantje in een koffiezaak. Ik vond het fijn om me aan hem op te trekken. Hij kwam zo zelfverzekerd over, alsof hij overal verstand van had. Dat vond ik heel aantrekkelijk. Zo werkt het wel vaker in relaties, weet ik nu. Dat wat je eerst zo leuk vond aan iemand, gaat je later tegenstaan. Maar toen vond ik het heerlijk om een man te hebben die het voortouw nam en die precies wist wat goed voor ons was.”

Vakanties

“Binnen een jaar woonden we samen, drie jaar later waren we getrouwd. Onze tweelingdochters werden vlot daarna geboren. Het perfecte plaatje was compleet. Het was ook echt een gelukkige periode. Peter deed precies wat ik al verwacht had: met zijn goede baan zorgde hij prima voor ons gezin. We woonden in een ruime hoekwoning en hadden ieder een eigen auto. En dan waren er dus de vele vakanties die we met ons gezin hadden. In de meivakantie vaak naar de Belgische kust of Frankrijk, in de zomervakantie waren Spanje of Griekenland onze grote favorieten.  We zwommen met onze meiden, vingen kleine visjes in de zee met hun schepnetjes en leerden ze scampi’s pellen. Op die jaren zal ik altijd met veel plezier terugkijken en ik hoop dat dat ook voor onze dochters geldt. Dat we hen in elk geval die basis hebben kunnen meegeven.”

Opbloeien

“Peter en ik hadden besloten dat ik de eerste jaren voor onze dochters thuis zou blijven. Dat deed ik met liefde. De eerste jaren met een tweeling zijn pittig en ik was blij dat ik door thuis te blijven wat rust in de tent kon creëren. Maar drie jaar geleden begon het te kriebelen. Ik was bang dat ik door mijn magere werkervaring niet snel aan de bak zou komen, maar ik vond vrij rap een leuke baan op de marketingafdeling van een mediabedrijf. En ik bloeide op. Ik wist niet dat ik het zo leuk zou vinden om weer mee te draaien in de ‘grote mensen wereld’. Het was geweldig om tijdens brainstorms en vergaderingen mijn ideeën te spuien, om te sparren met collega’s en resultaat te zien van mijn werk. Daarmee groeide mijn zelfvertrouwen. Niet dat ik eerder een onzeker muisje was, maar door de waardering van mijn collega’s merkte ik dat mijn mening er ook toe deed. Dat ik gehoord mocht worden.”

Nooit gelijkwaardig

“Het is absoluut niet zo dat Peter een dominante bullebak is, die indruk wil ik zeker niet wekken. Maar de machtsverhoudingen waren scheef gegroeid in de loop der jaren. Of eigenlijk denk ik nu dat onze relatie nooit compleet gelijkwaardig is geweest. Hij bepaalde, ik volgde. Dat was niemands ‘schuld’, zo was het nu eenmaal. En die rolverdeling werkte ook heel lang goed, tot ik me eraan begon te ergeren. Want waarom bepaalde hij altijd wat we in het weekend deden, welke film we keken en wat we gingen eten? Hoezo kon en wist hij alles beter, tot aan het indelen van de koelkast aan toe? Vaak liet hij me niet uitpraten of betrok hij amper bij het maken van beslissingen, zoals die keer dat hij de kinderen al een hond had beloofd terwijl ik dat helemaal niet zag zitten. Wat ik vroeger zo fijn aan hem vond, stond me steeds meer tegen.”

Doodeng

“Als ik hoorde dat mensen uit elkaar gegroeid waren, vond ik dat altijd zo’n slap cliché. Doe er iets aan, zéker als je samen kinderen hebt, dacht ik dan.  Inmiddels weet ik dat dat niet zo simpel is. Soms kan er een verwijdering ontstaan die niet meer te overbruggen valt. Ik besefte dat ik zo niet oud wilde worden. Dat Peter en ik te weinig raakvlakken hebben om samen echt gelukkig te zijn. We hebben het oké samen, maar dat is voor mij niet meer goed genoeg. Ik vond het doodeng, maar besprak mij twijfels met Peter. Hij schrok, zag het totaal niet aankomen. Er volgden tig gesprekken en maanden van relatietherapie. Het was trekken aan een dood paard. Drie weken geleden besloten we in goed overleg te gaan scheiden.”

Verwijten

“De meiden weten nog van niets. We hebben besloten het hen na de vakantie te vertellen. De trip naar Marbella stond al maanden gepland, nog voor de coronacrisis. Vooralsnog gaat die reis gewoon door. Vriendinnen verklaren mij voor gek dat ik nog op vakantie ga met mijn bijna-ex, maar wij vinden dit beiden de beste optie. Peter en ik hebben ook geen ruzie. Er zijn geen verwijten of nare scheldpartijen. Het zal gek worden, deze laatste gezinsvakantie, dat zeker. Het is vreemd om te bedenken dat we hierna nooit meer als ‘compleet’ gezin op vakantie zullen gaan. En mijn hart breekt bij de gedachte dat we na de vakantie het veilige bestaan van onze dochters een flinke optater gaan geven, hoe hard we ook ons best gaan doen om de schade te beperken.”

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit meer-tag hieronder en vervolgens links bovenin op ‘volgen’.