Veronique (27) verloor op mysterieuze wijze in drie weken al haar haren

"Ik stond bekend om mijn mooie, dikke, bruine haar. Elke dag kreeg ik wel een complimentje erover, van mensen die zeiden dat ze ook wel mijn haar wilden hebben. In korte tijd kan er veel veranderen, weet ik nu. Waarschijnlijk zal ik nooit meer zulk haar hebben. En dus zal ik nooit meer mijn eigen haar wassen of kammen, iets wat ik vroeger ontelbaar vaak zonder erbij stil te staan heb gedaan.

Kale kop

Wat ik vooral mis: nooit meer zal ik mijn haren snel in een nonchalante knot boven op mijn hoofd kunnen doen. Of wakker worden en meteen de deur uit kunnen. Nu ben ik veel meer tijd kwijt aan mijn make-up: ik teken mijn wenkbrauwen bij en plak nepwimpers op. Maar hoewel ik mijn eigen haar mis, vind ik mezelf kaal wel knapper dan met een pruik op. Ik heb een mooie, ronde schedel en val op met mijn kale kop. Met een pruik op voel ik me meer doorsnee."

"Op zondagavond had ik in de kroeg voetbal gekeken en de nodige drankjes op. Toen ik de volgende ochtend een beetje brak wakker werd, lagen er enorm veel haren op mijn kussen. Toen ik mijn haren ging borstelen, schrok ik van de hoeveelheid haren die er in mijn kam bleven hangen. Wat raar, dacht ik. Maar misschien kwam het omdat ik niet zo fit was, dacht ik. Ik ging naar mijn werk, waar het me opviel dat mijn bureau in no time vol lag met uitgevallen haren. Ik reageerde nog nuchter: ach, ik heb toch genoeg haren. Maar de volgende dag ging het haarverlies door. Ik veegde alle haren van mijn bureau naar de prullenbak, die aan het einde van de dag vol lag met mijn bruine plukken.

Onverklaarbaar

De dag daarna ging ik toch maar bij de huisarts langs, die wat kale plekken constateerde. Hij liet de term alopecia vallen, een aandoening waarbij er sprake is van onverklaarbaar haarverlies. Ik schrok. Uit mijn vorige woonplaats kende ik via via een meisje dat daardoor helemaal kaal geworden was. ‘Zo word ik niet!’ riep ik vastbesloten. Maar ook de dermatoloog naar wie ik werd doorverwezen stelde dezelfde diagnose. En toen mijn haar bleef uitvallen kon ik het niet langer ontkennen."

"Na 2,5 week had ik nog maar een paar plukken haar op mijn hoofd. Ik leek wel een gatenkaas. Toen ik heb maar mijn hele hoofd kaalgeschoren, ik zag geen andere keuze - want dit zag er echt niet uit. Mijn ooit zo mooie haar was mijn vijand geworden. Ik zocht een pruik uit. In die winkel heb ik nog veel lol gemaakt, dan paste ik platinablonde pruiken die me voor geen meter stonden. Ik lachte veel weg en vluchtte in uitgaan met veel drank. Uiteindelijk stortte ik in. Want natuurlijk was ik bij vlagen in paniek en vond ik alles klote.

Niet zeuren 

Ik voelde me lelijk, vooral toen ook mijn wimpers en wenkbrauwen uitvielen. Mijn gezicht was ineens ‘weg’, toen pas voelde ik me echt kaal. Maar ik gaf mezelf al gauw een schop onder mijn kont. Ik wilde niet zeuren of in een slachtofferrol blijven hangen. En ik wilde niet dat mensen mij zielig zouden vinden, want dat bén ik niet. Ik ben niet dat sneue, kale meisje, hell no."

"De eerste keer dat ik compleet kaal naar buiten ging, deed ik dat eigenlijk per ongeluk. Het was bloedheet, ik vergat mijn pruik op te zetten en moest snel iets halen bij de supermarkt. Ik dacht: waarom kijken die mensen mij allemaal zo gek aan? Toen besefte ik pas dat ik kaal was. Het was confronterend, maar ook nodig. Ik moest hier doorheen. Daarna ben ik ermee gaan spelen. Ik experimenteerde met sjaals, maar liet die later steeds vaker weg. Ineens stonden joekels van oorbellen mij heel tof, maar oversized stoere broeken of truien moest ik voortaan maar in de kast laten liggen, besefte ik toen iemand aan mij vroeg: ‘Meneer, mag ik erlangs?’

Pruik 

Nu wissel ik het af: soms draag ik vaker mijn pruik, maar soms ook een week lang niet. Het is maar waar ik zin in heb. Ik volgde een workshop visagie en besteed nu meer aandacht aan mijn make-up. Ik doe aan contouring en heb een lijntje eyeliner waarop ik mijn nepwimpers plak. En ik heb wenkbrauwen laten tatoeëren op de juiste plek die ik alleen een beetje bijteken. Toen ik ze nog helemaal zelf tekende, zaten ze een centimeter te hoog. Ik heb dus maandenlang met een permanent verbaasde blik rondgelopen. Daar moest ik achteraf wel om lachen."

"Daten vind ik lastig. Het is altijd de vraag: hoe gaat een jongen reageren als ik hem vertel dat ik kaal ben? De reacties zijn wisselend. Sommige jongens vinden het geen probleem, anderen zeggen ronduit dat ze niet kunnen daten met een kale chick. Die zoeken het perfecte plaatje of maken zich druk om wat hun vrienden ervan vinden. Dat doet pijn, maar tegelijk vind ik het heel kortzichtig. En dat is voor mij dan weer een afknapper. Mensen denken vaak dat ik ziek ben. Dat merk ik aan de starende blikken vol medelijden. Dan staar ik terug, waardoor ze ongemakkelijk worden en niet meer durven te kijken. Ik schaam me niet voor wie ik ben.

Mooie reacties 

Daarom deed ik mijn verhaal ook op mijn Instagram-account, met een mooie, eerlijke foto erbij. Ik wilde niet dat er praatjes over mij gingen in de stad en besloot zelf mijn verhaal te doen. Ik besteed veel aandacht aan mijn Instagram, ik wil dat het positiviteit uitstraalt en dat ik er andere meiden mee kan helpen. Dat lukt: ik krijg er heel veel mooie reacties op. Bijvoorbeeld van een meisje dat elke dag op mijn account kijkt voor een boost en hoopt dat ze zelf op een dag ook zonder pruik naar buiten durft. Daar ben ik zó blij mee. Net als volgers die mij vragen om make-up tips of advies over het wassen van hun pruik. Dat contact betekent veel voor mij. Alopecia brengt me ook zeker mooie dingen. Sterker nog: ik weet eerlijk gezegd niet of ik mijn haren weer terug zou willen. Er is namelijk een kleine kans dat het weer aangroeit, maar het gebeurt ook vaak dat het dan wéér allemaal uitvalt. Die teleurstelling kan ik niet aan. Dan blijf ik liever kaal."

Elke week 'Nooit meer' volgen? Klik dan op de 'Nooit meer'-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.