Susanne kwam in de schuldsanering door de koop van haar droomhuis

Susanne: "Ik ben de schaamte voorbij. Er rust een enorm taboe op in de schuldsanering zitten. Ook zijn er veel vooroordelen over: dat dit alleen domme mensen gebeurt, die onverantwoordelijk met hun geld omgaan. Er zijn genoeg mensen die roepen dat hen dat nooit zou overkomen. Dan denk ik: roep dat maar niet te hard. Ik dacht dat vroeger ook, en uiteindelijk ben ik ook met dikke schulden in de sanering beland. Maar ik heb daardoor wel een harde les geleerd en me voorgenomen om nooit meer een huis te kopen met een hypotheek op twee salarissen. De ellende is niet te overzien als het dan misgaat."

Droomhuis

"Het was het droomhuis dat wij ons konden veroorloven. De woning hoorde bij een nieuwbouwproject en werd op ecologische wijze gebouwd, zo kwamen er zonnepanelen op het dak. Ook leuk was het dat we zelf enige inbreng hadden over het ontwerp van het huis. Mijn toenmalige man en ik twijfelden nog even over de locatie - het was wel erg ver van het centrum en de buurt had niet een heel goede reputatie. Maar toen we de plek gingen verkennen zagen we dat het erg rustig gelegen was, aan het water en met veel groen. We gingen overstag en kochten vol enthousiasme dit huis."

"Het was er ook heerlijk wonen. Er woonden veel jonge gezinnen, dus ook voor onze zoons was het een fijne plek om op te groeien. De hypotheek was gebaseerd op twee inkomens. Dat was geen enkel probleem. Ik had een parttime baan bij een opleidingscentrum en mijn man werkte fulltime. Samen konden we de hypotheek makkelijk betalen. Ik weet nog dat ik het wel een hoog bedrag vond, maar we wilden het huis heel graag hebben. Dit was de plek waar we samen oud zouden worden."

"Helaas liep het anders. De relatie tussen mijn man en mij werd onhoudbaar. We waren geen goede match, het ging gewoon niet meer. Dat voelde ik al jaren, maar ik wilde niet zomaar uit elkaar gaan. Ik ben geen opgever, daarom bleef ik het tegen beter weten in maar proberen. Tot ik besefte dat we elkaar echt niet meer gelukkig maakten. Ik hakte de knoop door en in 2012, zes jaar na het kopen van het huis, zijn we gescheiden."

Crisistijd

"We zaten destijds vol in de crisis, een slechtere tijd om je huis te verkopen was er niet. Dus besloten mijn ex en ik ons huis aan te houden en samen de hypotheek te blijven betalen. Ik bleef in het huis wonen met onze zoons, mijn ex zou er verblijven in de weekenden dat hij de kinderen had en ik even ergens anders logeerde."

"Dit ging goed, tot hij stopte met het betalen van zijn helft van de hypotheek. Zomaar ineens. Toen ik om uitleg vroeg, zei hij dat vond dat ik misbruik van hem maakte en dat hij niet wilde betalen voor een huis waar hij grotendeels niet meer woonde. Ik was in shock. Hoe kon ik nou het huis betalen?"

"Het lukte me acht maanden lang om alleen van mijn salaris de hypotheek op te hoesten. Dat was lastig, want zonder de bijdrage van mijn ex ontbrak er een aanzienlijk bedrag. De hypotheek was €1100 per maand en ik verdiende €1500. Bijna mijn hele salaris ging naar het huis. Dan had ik nog geen andere vasten lasten betaald of boodschappen gedaan. Ik kreeg er enorm veel stress van en moest keuzes maken: de ene maand betaalde ik de energieleverancier, de andere maand mijn zorgverzekering. Er ontstonden betalingsachterstanden, waarop er dreigende brieven van deurwaarders kwamen. Ik probeerde iets met de hypotheekverstrekker te regelen, konden zij mijn ex niet dwingen om mee te betalen? Maar ik bleef hoofdelijk aansprakelijk, daar had ik voor getekend. Ondertussen liepen mijn zoons met gaten in hun schoenen, want mijn ex weigerde ook kinderalimentatie te betalen. De kinderbijslag gebruikte ik om rekeningen te betalen. Het werd me teveel. Ik belandde in een depressie en raakte mijn baan kwijt."

Executieverkoop

"Het huis aanhouden was onmogelijk en inmiddels was er ook een flinke betalingsachterstand bij de bank ontstaan. Dus uiteindelijk deden we ‘m toch maar in de verkoop. De woning stond bijna een jaar te koop. Toen ging de bank over tot een executieverkoop. In korte tijd verlaagde de bank met grote stappen de prijs dusdanig dat toen de woning uiteindelijk in 2013 verkocht werd, er een restschuld van een ton overbleef. Vreselijk, maar het was niet anders.

De woning verlaten was afschuwelijk. Het huis was helemaal naar mijn smaak gemaakt, ik had er zoveel liefde en energie ingestopt. Het idee dat andere mensen er gingen wonen, deed me heel veel pijn. Lange tijd ben ik omgereden als ik daar in de buurt moest zijn, omdat ik het niet aankon om mijn geliefde huis te zien."

"Een nieuwe huurwoning vinden voor mij en de jongens was ook rampzalig. Bijna belandde ik met de kinderen op straat, tot ik op de valreep een betaalbare vakantiewoning vond. Twee weken later kreeg ik ineens een huurwoning toegewezen in een dorp waar ik nog nooit was geweest. Dat maakte me niet uit, als we maar een plekje hadden. Opnieuw verhuisden we, ditmaal naar het huis waar we nu nog wonen."

"Dan was er nog die enorme schuld. Vier jaar lang moest ik vechten om überhaupt toegelaten te worden tot de schuldhulpverlening – ik moest door een hele ambtelijke molen waarbij ook nog eens belangrijke papieren van mij werden kwijtgeraakt door de verantwoordelijke ambtenaar. Uiteindelijk heb ik drie jaar lang in de schuldsanering gezeten. Een periode die ik heb ervaren als heel zwaar. Je wordt in de sanering als derderangs burger behandeld. Ik merkte dat er echt vanuit werd gegaan dat ik mijn verantwoordelijkheden wilde ontlopen en de kantjes ervan afliep. Niet meer gezien en gehoord worden als integer mens is vreselijk en deed iets met mijn eigenwaarde. Sinds drie maanden ben ik schuldenvrij. Wat een bevrijding. Nog steeds heb ik geen cent te makken, maar ik voel me de koning te rijk met mijn zoons, lieve vriend en de frisse start die we nu kunnen maken."

Worst case scenario

"Nooit meer wil ik in zo’n situatie terecht komen. Mijn vriend en ik willen graag weg uit dit huis, omdat we ons niet helemaal thuis voelen in het dorp. We oriënteren ons voorzichtig op een koopwoning, maar dan wel eentje die we kunnen betalen met alleen zijn salaris. Door de hypotheekadviseur laat ik alles driedubbel uitrekenen, inclusief worst case scenario. Mijn onbevangenheid is weg. En ja, met één salaris is er een stuk minder keuze qua aanbod, maar so be it. Iedereen moet het natuurlijk voor zich weten, zoveel mensen kopen een huis met twee inkomens. Aan de risico’s denken ze niet als ze verliefd een krabbel op het koopcontract zetten. Maar bedenk wel dat dat gevolgen kan hebben als je jaren later onverhoopt in scheiding ligt."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit meer-tag hieronder en vervolgens op 'Nooit meer'.