Altijd duizelig, altijd honger: artsen en journalisten in Gaza overleven op hapjes brood en wilskracht

De Palestijnse arts Mohammad Madi (37) is vader van drie jonge kinderen. Hij omschrijft de situatie tegenover RTL Nieuws als uitzichtloos: "Het is heel slecht. Eigenlijk is het woord 'slecht' nog te zwak om te beschrijven hoe het écht is."

Ondraaglijk

Madi werkt in het Nasser-ziekenhuis. Zijn diensten duren 24 uur en na elke werkdag heeft hij twee dagen vrij. Hij neemt vaak een stukje brood mee naar zijn werk — en soms zelfs dat niet. De honger maakt zijn werk ondraaglijk, vertelt hij. "Ik deel mijn brood op in kleine stukjes en eet die verspreid over de dag. Maar je voelt je constant hongerig en duizelig, waardoor het heel moeilijk is om je te concentreren."

Hij voelt zich machteloos omdat hij nooit genoeg eten kan halen voor zijn gezin. "Het doet me pijn dat mijn kinderen met honger moeten slapen, omdat er te weinig eten is in Gaza. En als er iets is, dan is het zo peperduur dat ik het niet kan betalen", zegt hij.

Bekijk hier beelden van de hongersnood in Gaza:

Artsen zonder Grenzen herkent de situatie die Madi beschrijft. "We zien de uitputting en de honger bij onze eigen collega's. Het opzettelijke gebruik van hongersnood als wapen door Israël heeft ongekende hoogten bereikt, waarbij patiënten en zorgmedewerkers zelf vechten om te overleven. We ontvangen een toenemend aantal ondervoede patiënten in onze klinieken, terwijl onze teams zelf moeite hebben om voldoende voedsel te vinden", waarschuwt Artsen zonder Grenzen. "Elk greintje menselijkheid in Gaza is weggevaagd door de aanhoudende genocide."

Ook verslaggevers kunnen hun werk nauwelijks nog uitvoeren in het gebied. "Ik ben meerdere keren flauwgevallen tijdens mijn werk door honger", zegt journalist Mohammad Abu Sha'ar (36). Door de hongersnood moest hij noodgedwongen minder gaan werken: "Je kunt niet urenlang lopen om verhalen te maken zonder voedsel. Ik heb simpelweg geen energie meer."

Abu Sha'ar werkt onder meer voor de BBC, Al Jazeera en het Palestijnse nieuwsplatform ARM. Meestal eet hij met zijn collega's slechts één keer per dag: "We kopen samen een kilo meel en vragen iemand om er brood van te maken. Ieder krijgt een stukje brood. Daar moet je de hele dag mee doen."

Om verslag te doen over de gebeurtenissen in Gaza moet hij vaak kilometers lopen, en dat onder de hete zomerzon. "Aan het einde van de dag voel ik me duizelig. Ik ben dan helemaal op", vertelt hij. "Vaak ga ik expres vroeg slapen om het hongergevoel te vermijden."

Abu Sha'ar woont met zeven familieleden in een tent in het overvolle Al-Mawasi-kamp. Hij is de enige in zijn familie met werk. Daarom werkt hij door, ondanks de honger. "Mijn werk zorgt ervoor dat mijn familie niet volledig uithongert. Mijn familie heeft dagelijks drie kilo meel nodig. Alleen brood kost al honderd dollar per dag."

Ook journalist Salma Al-Kaddoumi vertelt vanuit Gaza over de omstandigheden waarin ze haar werk doet:   

'Een vicieuze cirkel'

Minder eten betekent minder werken, minder inkomen, en dus nog minder eten voor Abu Sha'ar en zijn familie. "Je belandt in een vicieuze cirkel", zegt hij. Maar wat hij kan doen, en waar hij de energie voor heeft, blijft hij doen. "Israël laat ons bewust verhongeren om onze menselijkheid te verliezen. Als je mager en zwak bent, voel je je een minderwaardig mens", zegt hij. "Maar wij zijn de enigen die het verhaal van het onrecht kunnen vertellen. Als wij zwijgen, blijft de wereld blind."

Volgens Paul Teixeira van de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) zijn de gevolgen van verhongerde journalisten ernstig voor de berichtgeving over de oorlog. "Hongersnood heeft vreselijke gevolgen – zowel voor de journalisten als voor de bevolking. Maar vanuit professioneel oogpunt valt de wereld in duisternis als de lokale collega's door honger en uitputting geen verslag meer kunnen doen", zegt hij. "Het is alsof zich een tragedie voltrekt waar niemand van weet. Als journalisten geen toegang hebben, komt er simpelweg geen nieuws meer van binnenuit Gaza."