Spermadonor gevonden en dan? 'Hij wilde meer dan ik'

Bij Suze Hiemstra (23), kind van een anonieme spermadonor, liep het contact met haar biologische vader niet zoals ze had gehoopt. "Ik heb twee moeders die mij heel liefdevol hebben opgevoed", vertelt ze. "Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een deel van mezelf miste omdat ik mijn vader niet kende."

Maar toen Suze op haar zestiende in de media iets hoorde over een Facebookgroep voor donorkinderen, werd ze uit nieuwsgierigheid wél lid. Wat bleek: haar evenbeeld zat al in de groep. "Ik zag de profielfoto van een meisje en dacht: is dat nou een foto van mij?" Na DNA-onderzoek bleek Emma, het meisje op de foto, haar halfzusje te zijn. En ze kreeg ook halfzussen Anne-Sophie en Nienke 'cadeau'.

Emma had al contact met haar biologische vader. En zo kreeg Suze de kans hem ook te ontmoeten. "Hij wilde dat heel graag. Ik was terughoudender. Maar ik deed het toch. Na afloop was ik compleet overdonderd, overprikkeld. Ik wist totaal niet wat ik ervan moest denken."

Ze zagen elkaar een aantal keer, maar bleken niet dezelfde gevoelens en verwachtingen te delen. "Hij voelde al snel vaderlijke verantwoordelijkheid en wilde een intensievere band. Ik wilde dat niet. Dat botste."

Suze had niet het gevoel dat hij rekening hield met haar wens om het rustig aan te doen. Na een afspraak of zes zette ze een punt achter het contact.

Bonus

"Toch heb ik geen spijt dat ik hem heb leren kennen. Ik weet hoe hij eruitziet nu, wat hij voor leven heeft. Daar kun je ook nieuwsgierig naar zijn, zonder een ouder-kindrelatie te willen."

En er was meer winst: acht 'nieuwe' halfzussen en -broers om precies te zijn. Afgelopen weekend nog was ze met Emma op Pinkpop. "Dat is echt een bonus, daar haal ik heel veel geluk uit."

Dat de ontmoeting tussen donorkind en vader niet altijd resulteert in 'ze leefden samen nog lang en gelukkig', weet ook Maureen Davis. Zelf geen donorkind, wel opgegroeid zonder vader.

Illusie armer

Als coach begeleidt ze donorkinderen die worstelen met allerlei gevoelens. En die worsteling stopt niet als het tot een ontmoeting met de donorvader komt. "Dan lijkt alles opgelost, maar eigenlijk begint het dan pas. Het is bijna altijd erg complex."

Zo was er de vrouw die tegenover een alcoholist belandde: 'Hij praatte alleen over zichzelf, vroeg niet één keer hoe haar leven was verlopen. Na een paar maanden verbrak ze het contact." Een illusie armer.

Pijnlijk

Eefje Habets is ook donorkind en maakt daar samen met Ester de Lau een podcast over, De Kwak Kwaakt. Ze vond haar vader, maar hij wil haar niet ontmoeten. "Dat is pijnlijk, natuurlijk. Met zijn broer, mijn oom dus, heb ik wel contact. Dat is heel fijn."

De vrouw van haar biologische vader zou tegen het contact zijn. "Hij is begin 60. Het kan over tien jaar zomaar anders zijn. Ik ga dat boek niet dichtdoen."

30 procent meer aanvragen

Steeds vaker willen donorkinderen weten wie hun vader is, of willen vrouwen weten dankzij welke donor ze zwanger werden. Dat werd deze week bekend.

Vorig jaar kwamen er 1415 verzoeken om informatie over een donor binnen bij de verantwoordelijke Stichting donorgegevens kunstmatige bevruchting (Sdkb). Een jaar eerder waren dat er nog 30 procent minder.

Sinds 1 juni 2004 is anoniem sperma doneren niet meer toegestaan. Doneren mag alleen als je het geen probleem vindt dat eventuele kinderen je gegevens krijgen, als zij dat willen.

Soms ontvouwt zich wel een sprookje, na een eerste zenuwachtige ontmoeting. Lex van Wietingen uit Delft kan daar, tot zijn grote vreugde, over meepraten.

Tussen 1981 en 1988 was hij anonieme spermadonor. Toen hij en zijn vrouw samen drie kinderen hadden, liet hij zich steriliseren en hield ook het doneren op. "Ik heb er daarna ook niet veel meer over nagedacht, eerlijk gezegd."

Een jaar of vijftien geleden drong zich toch de vraag op: wat als er ergens iemand naar hem op zoek was? Dan wilde hij gevonden worden.

Lex schreef zich in bij het Amerikaanse Family Tree, een DNA-databank. Bij de kliniek in Leiden, waar hij zijn sperma doneerde, vroeg hij zijn donornummer op. Dat nummer zette hij op de facebookpagina van Stichting Donorkind.

Jarenlang bleef het stil. Tot vijf jaar geleden. Kijkend naar haar computerscherm herkende donorkind Lotte (nu 35) uit Almelo het donornummer. Haar moeder had in de jaren 80 in Delft sperma gekregen van twee donoren. Eén van hen was Lex.

Bingo

"Lotte lijkt sprekend op één van mijn dochters. Voor mij was het meteen duidelijk." Bingo, bleek inderdaad uit DNA-onderzoek. Lex ontmoette Lotte daarna, op het station van Almelo. "Ze stond met haar rug naar me toe. Toen ik vlakbij haar was, draaide ze zich om. Het leek of ik haar al jaren kende, ook omdat ze zo op mijn dochter lijkt. Zij voelde dat niet zo."

Maar het groeide. En nu hebben de twee een hechte band. Hij vervolgt: "We komen op elkaars verjaardagen. De oudste dochter van Lotte zit in groep 8 en heeft binnenkort haar eindmusical. Daar ga ik heen. Haar jongste van zeven noemt mij opa." Ook de dochters van Lex en zijn vrouw hebben contact met Mara en Lotte. 

'De helft van jou'

Lex is de koning te rijk, vertelt hij. Zeker omdat hetzelfde sprookje zich een tweede keer voltrok, met een tweede dochter. Mara. Ook hier een match via een databank, een ontmoeting, een klik en nu een warme band. "Ook met haar is het contact waanzinnig."

Wat hij wil zeggen tegen andere donorvaders? "Zorg dat je vindbaar bent. Je donorkinderen zijn de de helft van jou. Zij willen weten wie je bent."