Ann-Sofie (16) kwam om bij schietpartij zorgboerderij: 'De glans is overal af'
"We hebben haar die dag weggebracht en niet meer opgehaald", vertellen de ouders van Ann-Sofie geëmotioneerd aan RTL Nieuws. Een jaar geleden, op 6 mei, werd hun zestienjarige dochter doodgeschoten bij zorgboerderij Tro Tardi, waar ze altijd zo graag kwam. Haar ouders herinneren haar als 'een super lieve meid'. "Altijd vrolijk en écht een paardenmeisje."
"Ze had echt veel zin om te gaan die dag", vertelt haar moeder Judith. Ann-Sofie was dol op paarden en verkoos de zorgboerderij met paarden op die beruchte dag boven een bezoek aan de dierentuin met haar ouders. "Het is de laatste plek waar wij gedacht hadden dat zoiets ooit zou gebeuren", vertelt haar vader.
Ann-Sofie en een 34-jarige medewerkster van de zorgboerderij werden doodgeschoten. Een jongen van 12 jaar en een 20-jarige vrouw raakten zwaargewond.
Stil in huis
Ann-Sofie was een enorme dierenvriend. "Het draaide allemaal om paarden", vertelt Judith. Ze was een echt buitenmeisje, dus cupcakes bakken was volgens haar moeder niet aan haar besteed. "Paarden waren echt haar leven."
Het sociale, blije kind – zoals haar ouders Ann-Sofie omschrijven – was volgens haar vader Maarten altijd aanwezig. "Ze heeft ook nooit gedacht in beperkingen, maar in mogelijkheden", vertelt hij. Ook had ze een 'enorm goed gevoel voor humor', iets wat na haar overlijden ook door anderen werd herinnerd.
Thuis merkten ze altijd wel dat ze er was. Zo zong ze veel en kwam er altijd wel wat gerommel uit haar kamer. "Nu is het stil in huis", zegt Maarten.
In shock
De gebeurtenissen van 6 mei 2022 lieten het ouderpaar dan ook in shock achter. Het was een stagebegeleider van de school waar Ann-Sofie naartoe ging, die hen vroeg of ze die dag bij zorgboerderij Tro Tardi was. Dat was het moment dat Maarten en Judith erachter kwamen dat er een schietpartij was geweest.
Ze probeerden daarna contact met hun dochter te leggen, eerst door te bellen en daarna via WhatsApp, maar een antwoord bleef uit. "Toen zijn we in de auto gesprongen en gaan rijden", vertelt Maarten.
In de auto zocht Judith contact met de politie. Toen er iemand aan de telefoon kwam was het eerste wat hij zei: gecondoleerd. "Zo hebben we het eigenlijk gehoord", zegt Maarten. "We deden heel veel dingen met zijn drieën, en dan ineens is dat weg. Ja, dat is onbeschrijfelijk."
Hobbels
De periode daarna zat vol zware 'hobbels'. Zo moesten Maarten en Judith hun dochter identificeren en de begrafenis regelen. "We hebben per dag geleefd", vertelt Judith.
"Op een gegeven moment stomp je helemaal daarin af. Het is net alsof een ander daarmee bezig is en je van een afstand kijkt", vertelt Maarten.
Judith ziet die momenten juist als de laatste dingen die ze voor hun dochter konden doen. "Alles komt de eerste keer vreselijk bij je binnen en spookt door je hoofd", vertelt ze. Volgens haar hielpen die momenten en de berichtgeving over 6 mei wel bij het accepteren van de gebeurtenissen.
Zwart gat
De rechtszaak tegen de man die verdacht wordt van het doden van Ann-Sofie is inmiddels begonnen. Maar vanwege persoonlijke omstandigheden van een van de rechters is de zaak na een dag afgebroken. Op 12 juni gaat de strafzaak verder.
Maarten maakt zich zorgen om de periode na de rechtszaak. "Nu ben je dagelijks bezig met alles om de moord van Ann-Sofie heen", zegt hij. "Dat valt dan weg."
Hij is bang dat het na de rechtszaak stil wordt om hen heen. Maar Judith verwacht dat het ook rust met zich mee zal brengen. Elk nieuw bericht in de media zorgt namelijk voor een nieuwe schok. "Ik denk dat straks, als dat wegvalt, je juist rust krijgt om na te denken en het te laten bezinken."
Samen hopen ze ook een nieuwe weg in te slaan en een nieuwe invulling van hun leven te vinden. "Geen idee waar we uitkomen, maar ik denk wel dat het juist gaat helpen", zegt Judith. Ondertussen proberen ze te focussen op de mooie momenten en de liefdevolle mensen om hen heen. "Maar de glans is overal vanaf", zegt Maarten.
In gedachten is Ann-Sofie er in ieder geval nog altijd bij. "Als ik mijn hand neerleg, dan voel ik haar hand in mijn hand", vertelt Maarten. "Dit gaat nooit weg, nee. Dit gaat nooit weg."