Een maagverkleining 'de makkelijke weg'? 'Grootste fout van mijn leven'

'Ik zat gevangen in mijn lijf, nu heb ik een stukje leven terug'

Caroline Morson (42) onderging ruim tien jaar geleden een maagverkleining. Zij is nog altijd heel blij dat ze die keuze heeft gemaakt.

"Op mijn zwaarst woog ik 192 kilo. Ik had alle soorten diëten geprobeerd, maar ik viel maar niet af. Of wel íéts, maar dan kwam het er zo weer aan. Ik had diabetes type 2, een hoge bloeddruk en gewrichtsklachten; als ik kinderen wilde – en dat wilde ik heel graag – moest ik eerst veel afvallen. Een internist adviseerde me een maagverkleining."

"Die eerste operatie leverde weinig op, ik bleef even zwaar als ervoor. Later bleek dat de operatie niet goed was uitgevoerd: mijn dunne darm had wat korter gemoeten. In 2017 is het opnieuw gedaan, deze keer wel met succes. Sindsdien ben ik 88 kilo afgevallen, mijn gewicht is nu redelijk stabiel.

Al mijn gezondheidsklachten zijn verdwenen en ik heb twee gezonde dochters op de wereld mogen zetten. Voor mij is het echt een uitkomst gebleken. Ik zat gevangen in mijn lijf, nu heb ik een stukje leven terug. Ik kan me veel makkelijker bewegen dan voorheen en sport nu drie à vier dagen per week intensief."

"Een nadeel is wel dat ik moet opletten wat ik eet. Te veel vet, bepaalde kruiden of te veel suikers trek ik niet meer, dan krijg ik last van mijn buik. Ook neem ik door de operatie minder vitaminen en mineralen op, waardoor ik altijd supplementen moet slikken en regelmatig bloed moet laten prikken om mijn waarden in de gaten te houden. Maar dat vind ik te overzien. Zo’n maagverkleining zou ik iedereen aanraden die veel last heeft van overgewicht. Mij heeft het veel gezondheidswinst opgeleverd. Goede begeleiding is wel heel belangrijk, want je kunt het niet alleen."

'Volgend jaar wil ik een halve marathon lopen'

Ronald Everts (35) heeft afgelopen zomer zijn maag laten verkleinen. Hij wou dat hij dat al jaren eerder had gedaan: hij voelt zich een totaal ander mens.

"183,4 kilo gaf de weegschaal aan op het dieptepunt. Ik wist dat ik er wat aan moest doen, maar sporten en lijnen deed ik al, dat hielp weinig. Een maagverkleining leek me wel wat, maar ik aarzelde. De verwijsbrief die ik ervoor kreeg heb ik een jaar lang in de la laten liggen. Mensen in mijn omgeving zeiden: lekker makkelijk, zo’n operatie, kun je het niet zelf?

Toen ik op een gegeven moment een vriend sprak die ook een maagverkleining had gehad en daar heel enthousiast over was, besloot ik er toch voor te gaan. Waarom eigenlijk niet? Waarom zou dat zwak zijn? Niets doen om mijn gezondheid te verbeteren, dat zou pas zwak zijn."

BMI van 51,9

"Ik heb me toen direct aangemeld. Met mijn BMI, 51,9 destijds, kwam ik duidelijk in aanmerking voor de operatie. Die is me alleszins meegevallen. Ik had me goed aan het voorgeschreven dieet gehouden van tevoren en mijn lever zag er fantastisch uit, werd me verteld."

"Na afloop word je niet zomaar in het diepe gegooid, je wordt intensief begeleid. De komende vijf jaar zal ik regelmatig bijeenkomen met een stuk of tien andere mensen die rond dezelfde tijd als ik een maagverkleining hebben gehad. Dat is onderdeel van het natraject. Het is fijn om ervaringen met elkaar te kunnen uitwisselen."

Nog geen dag spijt

"Ik heb nog geen dag spijt gehad dat ik voor die operatie heb gekozen. Maar de makkelijke weg is het zeker niet. Mijn bord leegeten is er niet meer bij. Na vijf, zes happen ben ik klaar. Op een dag eet ik vier crackers met mager beleg, twee stuks fruit, een soort mueslireep en een klein beetje avondeten. Na het sporten eet ik vaak nog een cracker of een gezonde reep.

Gewoon brood kan ik niet verdragen, dan krijg ik gelijk een 'dumping'. Dat houdt in dat je eten er gelijk weer uitkomt, van boven of van onder. Je wordt even flink ziek, krijgt krampen, pijn, moet overgeven. Geen pretje. Om dat te voorkomen moet je eten en drinken ook scheiden, er moet minimaal een half uur tussen zitten. Ook moet ik eten heel goed kauwen, wel twintig tot dertig keer, voor ik het doorslik. Het is wat beperkend, maar ik leer er wel mee omgaan."

"Op de lange termijn lukt het niet iedereen om de benodigde leefstijlveranderingen vol te houden, maar ik weet zeker dat het mij wel gaat lukken. Ik sport zes keer per week nu en dat bevalt me goed. Ik doe het niet om af te vallen, maar om fitter te worden. Het is mijn doel om volgend jaar de halve marathon te lopen. Vorige week heb ik mijn eerste hardloopwedstrijd gelopen, 5 kilometer in 32 minuten en 4 seconden, een PR.

In de afgelopen maanden ben ik 31 kilo kwijtgeraakt. Mijn streefgewicht is 91,8 kilo, vraag me niet waarom. Voor een goed BMI zou ik lichter moeten zijn, maar ik ben vrij groot – 1,88 meter – en vind het geen porem om dan zo slank te zijn. Voor mij is gezonder worden het belangrijkste. Ik wil vader worden en lang en gelukkig leven met mijn vriendin. Zij is zelf 50 kilo afgevallen in het afgelopen jaar, zonder maagverkleining. We hebben dus allebei een hele metamorfose ondergaan."

Slank in de spiegel, dik in het hoofd

"Ik ben van een 5XL naar een XL gegaan, en van een broekmaat 44 naar 36. Ik voel me een totaal ander mens. Ik zie in de spiegel dat ik slanker ben, maar in mijn hoofd blijf ik dik. Gek is dat. Ondanks dat heb ik wel meer zelfvertrouwen gekregen. Toen ik zo dik was zei ik dat het me niets deed, maar natuurlijk deed het me wel wat. In de maat die ik had kon ik niet zijn wie ik was. Grotematenkleding is er vaak alleen in schreeuwerige printjes, die helemaal niet bij me pasten. Ik kan nu veel meer mezelf zijn. Ik wou dit ik dit al veel eerder had gedaan."

'Als ik alles van tevoren had geweten, had ik het nooit gedaan'

Janny van Wijk (35) liet in 2014 haar maag verkleinen. Ze noemt het de grootste fout die ze in haar leven heeft gemaakt.

"Ik woog 140 kilo. Met twee jonge kinderen kon dat zo niet langer, er moest iets aan gebeuren. Diëten haalde niets uit, ik werd er uiteindelijk alleen maar zwaarder van. Een maagverkleining leek mijn redding. Ik kwam glansrijk door de screening in het ziekenhuis en kon tot mijn vreugde al binnen een paar maanden terecht."

"Maar op de operatietafel, waar ook anderhalve meter darm werd weggehaald, ging het mis. Ik kreeg tot twee keer toe een bloeding in mijn darmen, die de artsen bijna niet gestopt kregen. Sindsdien is het eigenlijk alleen maar drama geweest. Als ik alles van tevoren had geweten, had ik het nooit gedaan.

Eenmaal thuis had ik veel pijn en voelde ik me erg ziek. Ik dacht dat het erbij hoorde, maar die pijn bij het eten is nooit meer weggegaan. Ik had bij elke maaltijd een dumping, het maakte niet uit wat ik at. Zelfs een glas water kon ik niet verdragen. Soms duurde het uren voordat ik me beter voelde. Ik was zo moe, zo ziek, had zoveel pijn. Het was één doffe ellende."

Door het oog van de naald

"Ik ben verschillende keren teruggegaan naar het ziekenhuis, maar ze konden niets vinden. Ik werd naar huis gestuurd met de boodschap dat ik er maar mee moest leren leven. Toen ik zwanger raakte van ons derde kind, in 2016, werd ik heel ziek. Ik bleek een verhoogde ontstekingwaarde in mijn bloed te hebben, maar in het ziekenhuis dachten ze dat het gewoon een griepje was. Een paar maanden later was de pijn in mijn buik zo hevig dat ik alleen maar kon kruipen over de vloer.

In het ziekenhuis bleek ik een soort bloedvergiftiging te hebben, maar ook 3 centimeter ontsluiting, terwijl ik pas 20 weken zwanger was. Een dag later ben ik bevallen, ons kindje is vrijwel direct overleden. Daarna ben ik met spoed geopereerd. In mijn baarmoeder bleek een verkleefde ontsteking te zitten, afkomstig uit mijn darmen; een gevolg van de maagverkleining. Ik ben door het oog van de naald gekropen. Als ze het niet hadden gevonden, had ik het niet overleefd."

"In 2017 raakte ik opnieuw zwanger. Na de bevalling moest mijn zoontje direct gereanimeerd worden. Mijn placenta was helemaal verkalkt, er zaten infarcten in. Ik had allerlei tekorten opgelopen en daarbij ernstige bloedarmoede. Na de geboorte van onze zoon – die gelukkig wel gezond bleek – heb ik me laten steriliseren. Desondanks werd ik toch weer zwanger.

Deze laatste zwangerschap was een hel, mijn blaas werkte niet meer, ik kon niet eten en drinken. Toen ik 32 weken zwanger was heb ik aan de bel getrokken. In het ziekenhuis vermoedden ze een darmhernia door de zwangerschap. Ik werd met spoed geopereerd, mijn darmen bleken op zes plekken in de knoop te zitten. Dat is levensgevaarlijk, ze sterven af als niet snel wordt ingegrepen."

"Gelukkig is ook dat goedgekomen, maar sindsdien gaat het niet veel beter met me. Mijn moeder injecteert me elke week twee keer met vitamine B12. Ik kan geen warm eten meer verdragen, als ik dat eet heb ik veel te veel pijn. Als ik heb gegeten kan ik niet van huis, omdat ik een half uur of een uur later kan gaan dumpen. Uiteten durf ik al helemaal niet."

Samoeraizwaard in je zij

"Bovendien zijn de zenuwen in mijn buik zo beschadigd dat ik soms niet eens kleding op de huid kan verdragen, dat wordt 'acnes' genoemd. Met deze aandoening ben ik vorig jaar gediagnosticeerd. Die pijn is haast niet te beschrijven, het is alsof iemand met een samoeraizwaard in je zij steekt en daar minuten- tot urenlang bezig blijft. Niets helpt ertegen.

Ik heb die maagverkleining ondergaan om een beter leven te krijgen, in plaats daarvan heb ik nu geen leven meer. Ja, ik ben zo’n 60 kilo afgevallen, maar dat boeit me niet eens. Ik zou liever 60 kilo zwaarder zijn dan wat ik nu allemaal moet doorstaan. Ze zouden maagverkleiningen moeten afschaffen."