'Wát? Koorts en keelpijn? Nee, toch niet wéér corona?!'

Olle (7) kijkt me lodderig aan. Hij rilt en zegt dat-ie zich niet zo lekker voelt. Dat was een overbodige boodschap, want dat zie ik zo ook wel. Zo vrolijk als hij nog in de ochtend was, zo ellendig ziet hij er, poef!, opeens uit. Lijkbleek, rode, waterige ogen, zwarte wallen. Zijn voorhoofd staat in de fik. Ik pak er de thermometer bij. Koorts, en niet zo’n beetje ook: 39.9. 

"Ik heb zo’n pijn in mijn keel", snottert hij. Toch niet weer tante Cor, hè? Ik ben er zo klaar mee. We gáán maar door met ziektes, van de een naar de ander. Maar het zou goed kunnen. In Parro was net bekendgemaakt dat klasgenootje Ben corona had, inclusief excuses van Bens ouders. Omdat ze hem ziek naar school hadden laten gaan.

Dus het is heel aannemelijk dat we tante Cor weer op bezoek hebben. We zullen de eersten niet zijn die het meerdere keren krijgt. Ik pak twee testen van de stapel uit de kast. We doen ze om de beurt. Eerst ik, dan hij. Het tweede streepje blijft uit. "Geen koroon", zegt Olle. 

Nee, geen corona, maar wat dan wel? Manlief kijkt naar zijn zoon, stelt wat vragen en concludeert: "Het is keelontsteking denk ik. En dat is verschrikkelijk vervelend. Ik had het als kind zo vaak dat mijn amandelen zijn verwijderd." Hij weet precies hoe Olle zich voelt en gaat naar de buurtsuper voor ijsjes en zachte dingen om te eten. 

Niet veel later voegt Puk (10) zich bij hem op de bank, één en al slap vogeltje. Samen tikken ze net geen 80 graden aan. "Zo kunnen we het huis ook wel stoken, we hebben helemaal geen gas uit Rusland of hybride warmtepomp meer nodig", grapt manlief. 

Stelletje kluizenaars

Ik app een rondje vrienden en borrels af. Voor de zoveelste keer. "We lijken wel een stelletje kluizenaars", mompel ik. "Zal het leven ooit nog normaal worden? Het oude normaal bedoel ik? Niet het nieuwe normaal, met corona, of het nieuwe nieuwe normaal, met corona én een dreigende Koude Oorlog 2.0 hijgend in ons nek? Maar gewoon: het oude normaal? Nee, hè?"

De kinderen kijken me niet-begrijpend aan. Ik ratel door. "Het lijkt te heersen." Dat is in ieder geval een kleine troost. "Vriendin Anne appt dat haar dochter ook al last heeft van haar keel, en ook buurmeisje Liv is ziek. Ik lees dat het zeker geen corona hoeft te zijn. Ook carnavalgangers hebben last van ontstoken amandelen en keelontsteking. 

Carnaval 

Hadden we maar carnaval gevierd, dan hadden we in ieder geval een leuk feestje voor '22 kunnen noteren, denk ik als ik tussen de kinderen op de bank de lijst kinderfilms doorploeg van onze nieuwste streamingapp.  

Nee, wij hadden geen carnaval gevierd. We hadden alleen maar binnen gezeten en de zoveelste leuke date met pijn in ons hart moeten afzeggen. "Krijg ik ooit nog een sociaal leven?" app ik Anne, zwelgend in zelfmedelijden. Ze appt terug: "Tuurlijk! We gaan komende zomer zo hard slutty summeren dat jouw sociaal leven op het hoogste peil ooit wordt getrokken", appt ze terug. 

Dat stelt me gerust en ik trek de kinderen tegen me aan. "Zo, en dan gaan we de komende dagen lekker veel films kijken, jongens", zeg ik. En in mijn hoofd droom ik weg bij plaatjes van BBQ's, tuinfeestjes en lange avonden op het strand. We komen er wel. Ooit. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.