'Ik vind het zo zielig dat hij dood is, snikte hij in mijn armen'
Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week heeft ze een mooi gesprek met haar zoon over de dood. "Ik wil ook wel een boom worden als ik dood ben."
Met dikke oogjes kwam Olle (7) de trap af. "Niet lekker geslapen?" vroeg ik. Hij schudde van nee. Ik trok hem op schoot en haalde mijn hand door zijn warrige kapsel. Het was stil in huis. Manlief was al vroeg in de ochtend met Puk (10) naar het sportveld vertrokken. We hadden alle rust en ruimte voor elkaar.
"Waarom niet?" vroeg ik. "Omdat ik heel lang lag na te denken wat er gebeurt als je doodgaat. Wat gebeurt er dan met je lichaam?" vroeg hij. Ik antwoordde dat je begraven kunt worden, of gecremeerd, maar ook opgelost in een spulletje en dat je ook als ‘boom’ kunt eindigen.
Dat je as dan samen met zaadjes en bodemmix in een urn wordt gestopt, die uitgroeit tot een boom. Dat leek hem wel wat. "Ik wil ook een boom worden als ik dood ben", zei hij.
Hij wilde weten wat er verder gebeurt. Wat er dan nog is. Ik vertelde dat mensen daar anders over denken.
Hemel en hel
Dat je in een nieuw leven terugkeert. Of naar de hemel of hel gaat. Dat mensen vroeger dachten dat overledenen een muntje nodig hadden om de rivier over te steken naar de onderwereld, of dat ze eten meekregen voor onderweg naar het hiernamaals. Maar dat er ook genoeg mensen dachten dat er he-le-maal niets is, na de dood.
Die sloeg in. "Wat gebeurt er dan met papa en jou, als jullie dood zijn?" vroeg hij met een stemmetje die een vleugje paniek verried. "Wij dood? Mijn oma leeft nog en is inmiddels 96. Papa en ik gaan nog láááng niet dood, hoor." Het stelde hem maar matig gerust. Hij begon te huilen en wees naar de kast.
Weer bij mama
En Robbie dan? Ik vind het zo zielig dat hij dood is, snikte hij in mijn armen. Ik slikte. "Robbie is niet zo oud geworden, nee. Maar weet je: ik denk dat dat zielig is voor hem, maar ook wel fijn, want zijn papa en mama zijn overleden toen hij nog heel jong was. Ik denk dat hij weer bij zijn mama is en dat hij dat erg fijn vindt. Dan hoop ik tenminste", zei ik, en kust mijn zoon op zijn hoofd.
"Ik vind het zo jammer dat ik hem niet gekend heb", ging Olle verder, "Heb je filmpjes van hem?” Ik antwoordde van niet. Dat we toen nog niet veel filmpjes maakten. Maar dat we best met papa samen ‘s avonds foto’s konden kijken.
Ik keek naar Robbies foto in de kast. Hij was een paar jaar geleden overleden, geheel onverwachts. Ik glimlachte.
Mijlpaal
Manlief zou de volgende dag vijftig worden, wat we gingen vieren met een groot feest op het strand. Terwijl we ernaartoe reden, de dag erna, riep Puk verschrikt in de auto uit: "We zijn de foto van Robbie vergeten mee te nemen, nu is hij er niet bij!"
Ik stelde Puk gerust: "Hij heeft gisteren laten weten dat hij erbij is." Ik knipoogde samenzweerderig naar Olle en kneep manlief in zijn arm. Zijn vijftigste verjaardag. Zo’n grote mijlpaal, waarbij een van zijn beste vrienden niet aanwezig was. Al was hij, zo voelde het, er meer bij dan ooit.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen