Anwar: 'De ring heb ik nooit gegeven, het aanzoek nooit gedaan'

"Mijn vader was lang mijn grote voorbeeld. Als jonge jongen wilde ik graag indruk op hem maken, zoals zoveel mannen dat proberen. Een goede baan, een goede wagen, een mooie vrouw en uiteindelijk een gezin stichten. Die vrouw vond ik als eerste, in Naima. Dat klinkt zakelijk, maar naast dat ik haar gewoon heel mooi en lief vond, zag ik het ook wel zo. Een belangrijke pijler voor een geslaagd leven, fijn om die afgevinkt te hebben.

Naima is een mooie vrouw, net als ik ambitieus en ook in geloof, normen en waarden zag ik meteen: dit past. Het was dan ook meteen serieus tussen ons. Vanaf onze eerste ontmoeting, in de mensa van de universiteit zagen we elkaar elke dag. We lieten het studentenleven grotendeels aan ons voorbij gaan, blik op de horizon en vooral op die stip die we daar allebei hadden geplant. Een goede baan, een mooi leven wilden we. Zij in de psychologie en ik in de advocatuur. Mijn vader glunderde ervan. Als zoon van een gastarbeider werkte hij loeihard, maar verder dan de middelste regionen van de logistiek kwam hij niet. En nu zou zijn zoon advocaat worden."

"Ik had mezelf voorgenomen om voor mijn dertigste miljonair te zijn. Dan zou ik mijn ouders meenemen op een mooie reis door Marokko en ze ook hier de luxe kunnen geven die zij zichzelf niet gunden. Naima reageerde een beetje lacherig toen ik haar over mijn doel vertelde, en begon meteen met uitvragen waar die behoefte toch vandaan kwam. En dat was steeds zo.

Als we spraken over ambities in werk en opleiding dan vonden we elkaar probleemloos, maar zodra het ging over geld, en wat we daarmee zouden doen, rolden we nieuwe discussies in. Ik wilde een groot huis, zij juist klein. Ik wilde een nieuwe auto, zij vond een tweedehandsje prima. Ik wilde een huis in Spanje laten bouwen, zij vond dat allemaal onzin. Ik realiseer me dat het oppervlakkig klinkt. Alsof het alleen maar om spullen gaat. Of om aanzien. Maar daar zit de pijn niet."

Alleen op zondag samen 

"Langzaam maar zeker merkte ik dat we elkaar niet meer konden vinden in onze dromen en daardoor ook niet meer in onze realiteit. Want ook in het dagelijks leven trokken we steeds meer ons eigen plan. Ik werkte veel uren, zij vond een mooie baan bij een praktijk in de buurt en op een gegeven moment was alleen de zondag nog een moment voor ons samen. Dat vond zij ook vervelend en dus vroeg Naima me steeds vaker om een stap terug te doen in werk. Minder ambitieus, minder uren."

"Langzaam naar dat gezinsleven toewerken, zei ze, dat is toch ook een van je doelen? En hoewel ik 'ja' wist, voelde ik 'nee'. Ik wilde helemaal niet minderen. Dat gezinsleven heus wel, maar niet nu al. Een eigen kantoor met zaken van formaat, dat wil ik. Financiële onafhankelijkheid opbouwen en daarna pas uitbouwen.

Terwijl Naima, die ook ambitie toonde en een mooie baan had, bewust vier dagen ging werken om ook één dag leuke dingen te doen. Prima, dat zij dat kan, maar ik wilde groeien en vooral diep kunnen wortelen. De basis moet ijzersterk zijn, juist om vrij te kunnen genieten van een mooi leven met familie en vrienden om ons heen."

Ten huwelijk vragen

"Vorig jaar huurden we precies tussen de lockdowns door een prachtige villa in Sevilla. Ik werkte op afstand en zij nam een maand vrij. Een opstap naar de volgende fase in ons leven, en op deze mooie plek wilde ik haar ten huwelijk vragen. Ik had samen met mijn zus een ring uitgezocht en keek enorm uit naar wat quality time samen."

"Die ring heb ik nooit gegeven, het aanzoek nooit gedaan. Want waar ik de eerste week nog kon wennen aan de oppervlakkigheid tussen ons, aan het onthaasten en het elkaar weer vinden, merkte ik bij het verstrijken van de tijd dat we elkaars dromen niet meer bleken te steunen.

Terwijl ik gepassioneerd vertelde over een stap die ik in de zaak wilde maken, keek Naima me nauwelijks aan. Ze bladerde wat door een boekje en gaf alleen wat luistergeluiden. Geen vraag, geen weerwoord, geen aanmoediging. Toen ik vroeg wat ze van mijn idee vond, zei ze: 'Je moet maar doen wat jij belangrijk vindt, zoals altijd'."

Work hard, play hard

"Ze had geen mening en zat daar maar een beetje passief, en ik realiseerde me: ik wil helemaal geen vrouw die me afremt. Ik wil niet op zaterdag over de markt slenteren, ik ga liever sporten. Ik wil een vrouw die me verder helpt in mijn dromen en doelen en voor wie ik hetzelfde kan betekenen. Een relatie waarin we trots zijn op elkaar, in wat we bereikt hebben maar vooral ook in wie we zijn. Naima was altijd een energieke en slimme vrouw, en nu wilde ze het liefst zoveel mogelijk chillen. Dat is mijn leven niet. Work hard, play hard, daar houd ik van."

"Uiteindelijk zijn we een week eerder naar huis gevlogen en is Naima weer bij haar moeder gaan wonen. Voor even maar, want al vrij snel vond ze een nieuwe liefde. Ik ben in ons huis blijven wonen, en heb Spanje op de lange baan geschoven. Dat was toch iets van ons samen.

Een paar weken geleden hoorde ik van een vriend dat ze in verwachting is. Die voelde ik wel even, ja. Vooralsnog zijn van dat lijstje op mijn 33e alleen de baan en de auto gelukt. Oké, en financieel ben ik er ook wel. Volgende maand wil ik een matchmaker inhuren, dan komt het met de liefde vast ook weer goed."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.