Sylvie: 'Mijn ex doet de gezinsdingen die ik ook zo graag zou doen'

"Zes jaar geleden gaf Boy schoorvoetend toe dat hij het niet meer voelde tussen ons. Ik was verbijsterd. Wij, maatjes vanaf het begin, met nooit gedoe, wij die altijd in één adem werden genoemd, wij zouden ineens geen wij meer zijn. Ik kon het me niet eens voorstellen, laat staan niet geloven.

Boy en ik kennen elkaar nog van het brommers kiek’n. Als pubers troffen we elkaar op schuurfeesten en na een aantal jaar om elkaar heen draaien gaf hij me eindelijk een zoen. Eerst op mijn wang, even aftasten. Kenmerkend voor hoe hij in het leven staat, leerde ik later. In werk, in nieuwe plannen, in vakanties: Boy had eerst wat suddertijd nodig om aan het idee te wennen. Hij was niet zo zeer afkeurend naar iets nieuws, maar wel voorzichtig. Prima natuurlijk."

"Misschien had ik daarom ook nooit verwacht dat juist hij onze relatie zou verbreken. Maar het gebeurde toch. Net na nieuwjaarsdag, nu zes jaar geleden, zei hij tijdens een gesprek over de aanstaande zomervakantie ineens: 'ik denk dat we het niet moeten doen'. Ik dacht nog dat hij doelde op de Italiaanse camping aan een rivier maar zonder zwembad, maar nee. 'Een vakantie van twee weken, ik denk niet dat ik het kan.'"

Reden om boos te zijn

"Verbaasd keek ik hem aan en in de weken die volgden spraken we niet meer over een huurtent maar over ons leven. Boy had twijfels, was niet meer gelukkig, en wilde wel het beste voor de kinderen. Toen ik vroeg of hij misschien wilde scheiden, kon hij alleen maar knikken.

Ik was gebroken, maar niet boos. Het was geen onwil van Boy, er was geen ander, maar pijn deed het wel. Soms dacht ik dat het misschien zelfs makkelijker zou zijn als ik een reden had om boos te zijn. Dat kon ik mijn emoties nog ergens aan ophangen. Nu bleef ik maar rondjes lopen om mijn eigen gevoel van afwijzing."

"De eerste drie jaar als single deden we er allebei alles aan om elkaar te helpen in het vormgeven van ons nieuwe leven. In de verdeling van de tijd met onze kinderen, in het opknappen van zijn huis en met een vertrouwde betrokkenheid bij elkaars wel en wee. Al die tijd waren er geen noemenswaardige nieuwe liefdes, wat ons een fijne rust gaf om te herschikken en opnieuw te bouwen."

Tinder en daten 

"Zo’n twee jaar geleden hoorde ik van mijn oudste dochter dat papa op Tinder zat. Had ze gezien op zijn telefoon. Dat was wel even slikken. Ik heb in het eerste jaar dat we uit elkaar waren wel gedate en gedaan, maar ik vond het vreselijk. Het gaf me zoveel onrust. Die appjes zijn leuk, en de aandacht ook, maar dan? Af en toe een avondje uiteten met een knappe man vond ik prima, of een wandeling maken, maar meestal droogde zo’n contact na een date of vijf vanzelf weer op.

Ik werd er onzeker van. Eerst dacht ik nog dat ik iets verkeerds had gezegd, maar na de derde keer begreep ik dat dat tegenwoordig normaal is in daten. Je ziet verschillende personen tegelijk en waait met de leukste wind mee. Niks voor mij. Ik wil de diepgang en verbondenheid zoals met Boy en anders niet. Maar ja, zonder proberen gebeurt er natuurlijk ook niets."

"Boy heeft nu al een jaar een relatie met een aardige vrouw. Een totaal ander type dan ik, en de band met hem is nog steeds goed. Wanneer zij met onze kinderen een dag op pad gaan, steekt dat een beetje. Maar goed, het is ook goed en leuk. Zij doen de gezinsdingen die ik ook zo graag zou doen met z’n allen.

Ik overweeg nu om een matchmaker in te schakelen. Op Instagram zie ik wel eens van die aanbiedingen voorbij komen en ik kan me voorstellen dat een beetje hulp in mijn geval geen kwaad kan. Die angst voor afwijzing zit zo diep, dat ik uit mezelf geen enkele poging doe. Misschien moet ik Cupido dan maar een dikke fooi geven, als ik dit jaar niet alleen wil zitten met kerst."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.