Hadassah wil nooit meer dakloos zijn: 'Mijn leven was waardeloos'

"Al de hele nacht zat ik op een hard bankje op straat in Amsterdam. Ik had geen eigen huis meer met een warm bed waar ik naartoe kon. Op dat moment dacht ik: als ik nu doodga, maakt me dat niets meer uit. Mijn leven was waardeloos, dus de dood zou mij verlossen van alle pijn. Ik miste mijn kinderen vreselijk en had geen uitzicht op betere tijden. Hoe ik die periode heb overleefd, is mij nog steeds een raadsel. Dankzij mijn doorzettingsvermogen ben ik er nog."

"Mijn jeugd was alles behalve onbezorgd. Vanaf een jaar of vijf werd ik misbruikt, iets wat binnen de familie lang werd verzwegen. Ik groeide op als Jehova’s Getuige en mijn vader was zeer streng en dominant. Zijn wil was wet. Op mijn eenentwintigste trouwde ik met iemand binnen de kerk. Een noodsprong achteraf, want ik wilde graag thuis weg. Ik raakte zwanger en een paar maanden na de geboorte van mijn oudste dochter ging mijn man er vandoor met mijn beste vriendin.

Drie jaar later hertrouwde ik -  weer binnen het geloof – omdat ik niet gewend was om alleen te leven. Ook werd ik gepusht door mijn vader, die het maar niets vond dat zijn dochter een alleenstaande moeder was. Met mijn tweede man kreeg ik een tweeling. Na hun geboorte ging het niet goed met mij. Waarschijnlijk had ik een postnatale depressie, al denk ik dat mijn misbruikverleden mij toen ook begon op te breken. Ik ging in therapie, en dat veranderde alles."

De kerk verlaten

"Door de gesprekken met mijn psycholoog werd ik me ervan bewust dat ik een leven leidde dat ik helemaal niet wilde. Sinds de geboorte van de tweeling ging ik al amper meer naar de kerk, maar ik had er nog niet officieel mee gebroken.

Dat vond ik doodeng, want alles was daarmee verweven: mijn huwelijk, gezin, familie en vrienden. En ik wist dat ik die allemaal niet meer zou zien als ik uit het geloof zou stappen, dat had ik al vaker zien gebeuren met mensen die de kerk verlieten. Ik stond al te boek als 'lastig' omdat ik vaak kritische vragen stelde, dat werd niet gewaardeerd."

"In therapie leerde ik dat ik het recht had om dingen zelf te beslissen in plaats van me alles te laten voorschrijven door anderen. Ik probeerde een modus te vinden waarin ik toch bij mijn gezin en de kerk kon blijven maar wel meer mezelf kon zijn. Dat lukte niet. Ik voelde aan alles dat ik weg moest bij mijn man en uit de geloofsgemeenschap.

Van te voren wist ik dat dit niet makkelijk zou worden. Ik was huisvrouw en verdiende geen eigen geld. De huishoudschool had ik niet afgemaakt. Mijn ouders vonden mijn studie niet belangrijk, want wat had je daaraan als het einde van de wereld – iets waar Jehova’s Getuigen in geloven - nabij was? Wel had ik een typdiploma en twee jaar werkervaring als receptioniste, maar daar moest ik mee stoppen toen ik trouwde. Financieel was ik totaal afhankelijk, zowel in mijn eerste als in mijn tweede huwelijk."

Niet meer welkom thuis

"Het was een jarenlang proces voordat ik eindelijk de knoop durfde door te hakken. Mijn man reageerde koeltjes toen ik zei dat ik bij hem weg wilde: 'Jij kan gaan, maar je kinderen krijg je niet mee'. Mijn oudste dochter was toen al uit huis, maar de tweeling nog niet. Ik schrok van zijn woorden en heb daar maandenlang mee geworsteld. Toen ik een paar nachten bij een vriendin bleef, kwam ik er niet meer in thuis en stond ik op straat. Ik had geen geld, het enige wat ik had waren de kleren die ik aanhad."

"Bij mijn ouders hoefde ik niet aan te kloppen, ze vonden mij goddeloos omdat ik bij mijn man wegging en omdat ik in therapie zat, want 'de Bijbel lost alles op'. Wat ik al vreesde gebeurde ook: ik raakte al mijn vrienden en familie kwijt. Soms belde ik mijn moeder, maar als ik mijn naam zei, riep zij: 'Nee hoor, die ken ik niet', en dan hing ze op. Dat brak mijn hart, net als het gemis van mijn kinderen."

Opgelicht door een kennis

"Ik logeerde een paar weken bij een vriendin, maar als haar vriend er was, moest ik opkrassen. Dan zat ik soms de hele nacht buiten op een bankje in Amsterdam. Gelukkig vond ik via het uitzendbureau binnen een paar weken een baan als receptioniste, waardoor ik geld ging verdienen. Moeilijker was het om aan woonruimte te komen. Ik maakte wat nieuwe vrienden via de salsalessen die ik inmiddels gaf als lerares en een van hen bood me een appartement aan in onderhuur. Ik betaalde huur en borg, kreeg de sleutel, verfde de muren en toen bleek ik er helemaal niet te mogen wonen. Ik was opgelicht door die kennis."

"Ik verkaste van logeeradres naar logeeradres, soms voor een nachtje, soms voor iets langer. Het dakloos zijn was doodvermoeiend. Door het misbruik was mijn eigenwaarde al nihil, en nu voelde ik me helemaal waardeloos. Als dakloze logee ben je heel onzeker omdat je zo afhankelijk bent van de goedheid van je gastdame. Ik voelde me altijd schuldig, wilde niemand tot last zijn en liep vaak op mijn tenen. Dan durfde ik ’s nachts niet te gaan plassen omdat ik niemand wilde storen."

Slapen op de vloerbedekking

"Mensen die nooit dakloos zijn geweest, snappen niet hoe pijnlijk dat is. En hoe vermoeiend het is om steeds een nieuwe logeerplek te zoeken, en soms niet te weten waar je de volgende dag kunt slapen. Die onzekerheid vreet aan je en slurpt energie.

Ik had het geluk dat mijn echtscheidingsadvocaat mij te hulp schoot. Zij hielp me aan woonruimte. Het was een eenkamerappartement, maar ik voelde me de koning te rijk. Eindelijk voelde ik weer een bodem onder mijn voeten. Ik liet er maïsgele vloerbedekking leggen. Hoewel ik nog geen bed had, bleef ik meteen al slapen, op mijn nieuwe vloerbedekking. Zo blij was ik met mijn eigen plekje."

"Met mijn kinderen had ik soms telefonisch contact, tot ik ze niet meer te pakken kreeg. Mijn ex bleek te zijn verhuisd naar de andere kant van het land, zonder dat te laten weten. Toen ik ze eindelijk getraceerd had, wilde hij nog steeds niet de kinderen bij mij laten, want mijn huis was volgens hem te klein. Er volgden rechtszaken, maar uiteindelijk kwam het erop neer dat ik mijn jongste kinderen jarenlang niet gezien heb, tot mijn grote verdriet."

Kies altijd je eigen pad

"Het is zesentwintig jaar geleden dat ik dakloos raakte. Mijn leven ziet er nu compleet anders uit. Ik ben getrouwd met een lieve man, samen kregen we nog een zoon. Ik volgde diverse opleidingen en heb nu twee bedrijven; eentje in offshore customs consultancy en mijn andere bedrijf is coaching voor vrouwelijke ondernemers. Ik leer hen het belang van financieel onafhankelijk zijn. Zorgen dat je je eigen broek kunt ophouden.

Je moet in een relatie blijven uit liefde, niet omdat je geen kant op kunt. Luister naar je onderbuikgevoel en kies altijd je eigen pad, is mijn advies. Ik heb geleerd dat er altijd hoop is, maar je moet bereid zijn hard te werken. Ik heb een sterke overlevingsdrang. Soms val ik neer, maar ik kom altijd weer overeind."

"Nooit meer wil ik dakloos worden. Daar zit nog veel pijn, die angst bleef lang onderliggend aanwezig. Een paar jaar geleden had ik een conflict op mijn werk, ik werd eruit gewerkt. Ik was zo bang om mijn huur niet te kunnen betalen en op straat te belanden. Gelukkig is dat niet gebeurd, maar ik vind het lastig om die oude angst los te laten en op het universum te vertrouwen."

Heel wat tranen gelaten

"De vrees om ooit weer dakloos te raken heeft mij lang achtervolgd en ik heb er heel wat tranen om gelaten. Door lang innerlijk aan het werk te zijn geweest ben ik nu emotioneel en financieel onafhankelijk. Daar ben ik trots op, want ik begon echt op nul. Geen geld, geen huis, geen sociaal netwerk. Als ik nu met mijn man op de bank zit met de open haard aan, prijs ik mezelf ontzettend gelukkig."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl