Mandy viert nooit meer kerst met haar familie: 'Alleen m'n kat geef ik 'n cadeau'

"Iedere dag mis ik mijn moeder, maar met kerstmis nog eens extra. Als half-Amerikaanse was ze gek op kerst en alles wat daarbij komt kijken. De feestdagen waren heilig voor haar: ik kon op iedere andere dag weg zijn, maar dan niet. Ze versierde het hele huis en stond uren in de keuken om eigenhandig een kerstlunch én diner te verzorgen, inclusief pudding, cake en kalkoen. Iedereen was welkom, zowel vrienden als familie. Het maakte niet uit wie je was, er was altijd plek aan tafel. Hoe anders is dat nu."

"Mijn moeder stierf drie jaar geleden aan nierfalen. Onze band was heel goed. Sinds de scheiding van mijn ouders woonden we zelfs samen, omdat ik mijn ouderlijk huis toen van mijn ouders kocht. Het samenwonen ging prima. We hadden dezelfde humor, gingen graag samen naar het theater of een braderie en mijn moeder stond altijd voor me klaar."

'Neem contact op met die lul'

"Elf jaar geleden gingen mijn ouders uit elkaar. Mijn vader had op een personeelsfeest een andere vrouw ontmoet. Ineens wilde hij scheiden om bij haar te zijn. Niemand in onze omgeving zag het aankomen of had dit ooit van hem verwacht, en mijn moeder en ik bleven verbijsterd achter.

De scheiding speelde hij smerig: hij deed moeilijk over geld en het huis, eigenlijk over alles. Op een gegeven moment eiste hij zelfs alimentatie van mijn moeder. Toen werd ik woest en heb ik alle contact verbroken met hem. Acht jaar lang zag ik hem niet, maar op haar sterfbed zei mijn moeder: 'Neem contact op met die lul, anders heb je straks niemand meer'. Toen heb ik hem een mail gestuurd, waarop hij netjes naar de uitvaart is gekomen."

"We kregen weer voorzichtig contact, al had ik daar weinig behoefte aan. Vorig jaar nodigde hij mij uit voor een kerstdiner en dat werd een ramp. Ik zat daar bij zijn nieuwe gezin en ik dacht: wie bén jij? Hij gedroeg zich totaal anders dan ik gewend was: pocherig, hij was ineens helemaal gek op dure merken. Hij kleedde zich anders en praatte anders, het leek wel een nieuw persoon. Opvallend was ook dat hij niet eens vroeg hoe het met mij ging. Ik moest aanwezig zijn voor het plaatje, niet omdat hij mij zo graag zag."

Net Mary Poppins

"Twee maanden daarna werd mijn vader zeventig en dat werd gevierd met een reisje naar Bali samen met zijn vriendin, haar kinderen en de kleinkinderen. Hier had ik geen geld voor, maar ik moest me daarover geen zorgen maken, beloofde mijn vader. Eenmaal daar werd ik gebruikt als nanny, steeds moest ik op de kleinkinderen passen. Ik voelde me net Mary Poppins.

En waar ik erg lette op mijn uitgaven en simpele broodjes of soep at, bestelde de rest entrecote en dure wijn. Maar als de rekening kwam, moest ik het volle pond meebetalen. Toen ik daar wat van zei, werd mijn vader boos en zei hij dat ik geen cent meer van hem kreeg. Het was een vreselijke vakantie en sindsdien heb ik mijn vader niet meer gesproken."

"Veel van mijn familieleden zijn inmiddels overleden. Ik heb alleen nog maar een tante, de zus van mijn moeder. Precies zo’n type als Hyacinth Bucket van de Britse serie Keeping Up Appearances: ze bemoeit zich overal mee en weet alles beter.

Mijn moeder had weinig contact met haar, maar toen zij ziek werd eiste haar zus ineens een plek op de voorgrond. Ze was helemaal verbolgen toen ik na de begrafenis van mijn moeder met vrienden uiteten ging en haar daar niet voor uitnodigde. We wonen twee straten van elkaar verwijderd maar zien elkaar nooit."

Groot contrast met vroeger

"Het is heel raar dat ik geen contact heb met de twee familieleden die er nog zijn. Vorige week zette ik de kerstboom op, maar ergens dacht ik: waar doe ik het voor? Het is zo’n groot contrast met de kerst van vroeger: stapels cadeaus onder de boom, een tafel vol eten en een zoete inval van familie en vrienden."

"Dit jaar vier ik waarschijnlijk kerst alleen met mijn kat. Alleen voor hem ligt een cadeautje onder de boom. Van mijn vrienden heb ik ook nog geen uitnodiging gehad en dat doet pijn. Niemand denkt er blijkbaar aan dat ik alleen zit met de feestdagen. Mijn vrienden wonen verspreid door het land of in het buitenland. Van sommigen heb ik niets meer gehoord na de dood van mijn moeder.

Ik heb een burn-out gehad en leef nu van een uitkering, daarom heb ik weinig geld. Als je een paar keer zegt dat je niet mee kunt gaan eten of borrelen, dan hoor je er blijkbaar niet meer bij. Terwijl ik nog steeds dezelfde extraverte Mandy ben, die ’s nachts vrienden van het station haalde als ze een lift moesten hebben. Maar toen ik wegens hevige buikpijn een rit naar de huisarts nodig had, kreeg ik te horen dat ik maar een taxi moest pakken."

"Kerst zou een gezellig samenzijn moeten zijn en het is voor mij nog steeds een betekenisvol feest, maar nu word ik keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Misschien ga ik dit jaar met de feestdagen vrijwilligerswerk doen in de soepkeuken van het Leger des Heils, zodat ik nog iets voor een ander kan betekenen. Dat is voor mij de boodschap van kerst: dat we wat meer naar elkaar omkijken.

Met mijn familie zal ik nooit meer kerst vieren. Het zal nooit meer zo worden als vroeger, met de christmas crackers op tafel en dat ik op kerstochtend wakker werd van de geur van versgebakken croissantjes. Ik maak er het beste van en ga mijn huis mooi versieren en kerst vieren op mijn eigen manier. Maar dat ongedwongen fijn samenzijn, dat mis ik."

De naam Mandy is een gefingeerde naam. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl