Cleo wil nooit meer samenwonen: 'Mijn eigen plek geef ik voor niemand op'

"Eén keer heb ik samengewoond, en als het aan mij ligt was dat meteen de laatste keer. Het past gewoon niet bij mij, 24/7 met iemand in hetzelfde huis wonen en continu rekening moeten houden met elkaar.

Ik vind het heerlijk dat ik sinds mijn scheiding mijn eigen plan kan trekken. Als ik de afwas voor morgen wil laten staan, dan doe ik dat en ik hoef me aan niemand te verantwoorden als ik een half uur later thuiskom. Die vrijheid wil ik nooit meer kwijt."

"Ik was eenentwintig en woonde nog thuis bij mijn ouders toen mijn toenmalige vriendin een appartement kocht. We waren al bijna twee jaar samen en ik was al gauw bijna dagelijks in haar woning te vinden. Ik sliep er steeds vaker en op een gegeven moment lagen al mijn kleren daar. Het samenwonen was dus niet echt een officiële beslissing, het liep gewoon zo. En het was praktischer, al helemaal toen ik daar in de buurt een baan kreeg.

We waren jong en onbezonnen en ik vond het gezellig om veel samen te zijn. Lekker samen koken of op de bank hangen zonder ouders die erbij zaten. Na drie jaar kochten we samen een groter huis en daar werden onze drie kinderen geboren. In onze toekomst had ik het volste vertrouwen."

Steeds meer op eieren lopen

"Negen jaar lang zijn mijn ex en ik samen geweest. Destijds had ik het niet zo door, maar pas later besefte ik hoezeer ik altijd rekening met haar hield en dat dit omgekeerd niet gebeurde. Als een vriendin mij mee op stap vroeg, overlegde ik dat altijd met mijn partner. Andersom deed ze dat niet, dat zorgde voor frictie.

Als ik een dag thuis was geweest en zij had gewerkt, dan kwam ze thuis met de verwachting dat het hele huis spic en span was. Maar daar had ik lang niet altijd zin in op mijn vrije dag, soms wilde ik even de boel de boel laten. Waarop mijn ex zuchtend en geïrriteerd heel demonstratief ging afwassen of stofzuigen. Misschien waren haar verwachtingen niet eens onredelijk, maar ik merkte dat ik steeds meer op eieren ging lopen als zij thuis was."

"De spanningen namen toe, en toen kwam ik er ook nog eens achter dat ze voor de tweede keer een affaire had. Vijf jaar geleden gingen we uit elkaar. Dat was heel pijnlijk, maar nu denk ik: haar vreemdgaan was mijn redding. Eerder wilde ik koste wat het kost ons gezin bij elkaar houden, maar nu was mijn grens bereikt en vond ik de kracht om er een eind aan te maken.

Gelukkig kon ik in ons huis blijven wonen. Daar woon ik nog altijd en het voelt ook echt als mijn plekje, ondanks het feit dat we dit samen hebben gekocht. Ik heb er ook amper iets aan veranderd na haar vertrek, alleen een nieuw bed gekocht. Het gaf zo veel rust toen mijn ex wegging. En die rust wil ik echt niet meer kwijt."

'Je zou toch om tien uur thuis zijn?'

"Ik ben geen einzelgänger, mensen om me heen vind ik heus fijn en die zoek ik ook op. Maar ik wil mijn eigen tijd indelen zonder met iemand thuis rekening te hoeven houden of iemand teleur te stellen. Zit ik op een gezellige borrel met collega’s, dan vind ik het heerlijk dat ik niet per se 'op tijd' thuis moet zijn omdat iemand op me wacht. 'Je zou toch om tien uur thuis zijn?' Voor zulke opmerkingen ben ik allergisch, ik hou er niet van om verantwoording af te leggen."

"Nu kan ik doen en laten wat ik wil. Ik bepaal zelf welke spullen ik koop, wat ik ga koken, welke muziek ik opzet en wat ik op tv kijk. De kinderen zijn de helft van de tijd bij mijn ex. Juist dan spreek ik vaak af met vrienden, zodat ik wel mijn volle tijd en aandacht voor de kinderen heb als ze bij mij zijn. Dan geniet ik optimaal van ze. Soms zijn de kinderen weg en heb ik geen afspraak, dan denk ik: nu ga ik me vast eenzaam voelen. Maar als ik dan op de bank lig te netflixen, valt dat altijd mee."

Op een ongezellig industrieterrein

"Samenwonen zie ik echt niet meer zitten, en mijn huidige partner denkt daar gelukkig hetzelfde over. Na zijn scheiding duurde het even voordat hij een nieuwe woning had, in die tijd verkaste hij van logeeradres naar tijdelijke plekken. Hij zat zelfs een tijdje op een vreselijk ongezellig industrieterrein. Hierdoor waardeert hij zijn huidige huis enorm, hij wil daar altijd op kunnen terugvallen. En dat snap ik."

"Vanaf het begin ben ik duidelijk geweest dat ik nooit meer wil samenwonen en hij respecteert dat. Als hij het écht heel graag had gewild, dan had hij bij mij mogen intrekken, maar liever niet.

Ik kan het heel fijn vinden om hem naar zijn eigen huis te sturen, als ik me aan hem erger. Bijvoorbeeld als hij zich met de opvoeding van mijn kinderen bemoeit. Waarschijnlijk werkt het daarom zo goed tussen ons. Als we 24/7 samen zouden zijn, zouden we elkaar al snel zat zijn. De ruimte die wij beiden nodig hebben en van elkaar mogen nemen, doet ons goed."

Kleine huishoudelijke irritaties

"Niemand nam mij in het begin serieus toen ik zei dat ik nooit meer wilde samenwonen. 'Dat houd je niet vol, wacht maar tot je echt verliefd bent!', riepen mijn vrienden. Maar nu zien ze wel in dat dit het beste voor mij werkt. Soms hoor ik dat mensen gaan samenwonen en dan denk ik: waarom? Doe jezelf een plezier en hou je eigen ding. Zelf heb ik echt geen zin in die kleine huishoudelijke irritaties die je relatie binnensluipen zodra je een huis deelt.

Nooit meer ga ik me aanpassen aan iemand anders, ik wil doen waar ik mezelf het lekkerst bij voel. Mensen roepen weleens: zeg nooit nooit. Maar ik zeg dat wel, want ik weet dit heel zeker. Zelfs als mijn kinderen straks groot zijn en het huis uit gaan, dan zal ik alleen blijven wonen. Een plek puur voor mezelf is zo fijn, die geef ik voor niemand op."

De naam Cleo is een gefingeerde naam. Haar echte naam is bekend bij de redactie. 

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl