'Mijn angst voor de tandarts ging nooit meer weg, besefte ik'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week gaat ze met spoed naar een tandarts als dochter Puk out gaat van de pijn. "Wat? Die kies is niet meer te redden? En nu?"
De tandarts had het gaatje al tijdens twee controles gezien, maar was niet van plan ’m te vullen. Puk (10) zou die kies toch binnenkort wisselen - met een beetje geluk was-ie er al lang en breed uit voor de boel zou ontsteken.
Dat had de tandarts verkeerd ingeschat. Op een avond hing Puk opeens slap op de bank, half out te gaan van de pijn. Haar wang voelde warm, ze lag slapjes in de armen van manlief en had zelfs geen puf om te huilen. Manlief verzorgde haar met zachte aaitjes over haar bol en een flinke dosis paracetamol.
De volgende ochtend bleek de tandarts 'elke vrijdag vrij'. Ik vloekte in alle talen en belde de spoeddienst. We konden terecht bij een tandartsenpraktijk in het stadje verderop, waar we vriendelijk glimlachend werden begroet door de tandarts, die knalroze plastic handschoentjes droeg. "Gangster kill", zei Puk, waarmee ze bedoelde dat ze de handschoentjes vet/cool/mieters vond.
De tandarts maakte een foto en liet zien wat er aan de hand was. De kies ging ze voorlopig niet wisselen. "Kijk maar naar de volwassen kies, hoe hoog die nog zit." Het gat was inmiddels zo groot dat het tegen de zenuw aandrukte. Niet gek dat Puk zoveel pijn had. "Er zit maar één ding op", zei ze. "Trekken."
Zonder verdoving gehecht
Ik begon te zweten. Dit was mij ook ooit overkomen. Alleen was toen per ongeluk een volwassen tand getrokken. Die was afgebroken, en de tandarts is urenlang bezig geweest zijn fout te herstellen, waarbij hij zelfs zonder verdoving mijn tandvlees had gehecht. Sindsdien was ik er niet meer geweest, totdat ik kinderen kreeg en vond dat ik het goede voorbeeld moest geven.
Ik dacht terug aan het moment dat ik onder het bloed uit zijn stoel was gevlucht en besefte dat mijn angst voor de tandarts nooit meer echt zou overgaan. Terwijl ik peentjes zat te zweten vanaf de zijlijn, gaf mijn meisje geen kick. Niet toen de naald werd gezet, niet toen ze gekraak hoorde, niet toen haar mond volstroomde met bloed.
Heel even deed ik mijn ogen dicht. Echt heel even maar natuurlijk, echt niet langer dan drie seconden hoor, wat denk je, en deed ze weer open toen er een watje in de wang van Puk zat. De tandarts verpakte haar kies in zo’n vet roze handschoentje.
Lieve, lachende tandarts
We bedankten hartelijk en terwijl Puk naar het grote bed vertrok om bij te komen, kocht ik bruisballen. Na een warm bad met bruisbal installeerden we ons op de bank met een warme deken. Een klasgenootje kwam haar traktatie langsbrengen die ze die dag in de klas had uitgedeeld.
Ik trok mijn meisje dicht tegen me aan terwijl ze op een lolly sabbelde. Ik vertelde haar dat ze nu al stukken stoerder was dan haar oude moedertje ooit zou zijn. En ik beloofde haar dat ze nooit bang hoefde te zijn voor de tandarts, pardon de níéuwe tandarts. Die lieve, lachende tandarts. Die van die prachtige knalroze handschoentjes draagt. Párdon, gangster kill handschoentjes natuurlijk. Duh.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.