'Voor de potten pindakaas daalde het besef in: ik ben zo kippig als wat'

Het was een gewone dag, zoals alle anderen. Nou ja, ietsje anders, bij hoge uitzondering ging ik naar een heuse supermarkt. Daar was ik al jaren niet meer geweest, want de boodschappen worden tegenwoordig keurig thuisbezorgd. Dat scheelt veel sjouwwerk en gedoe met jengelende kinderen en stuiterende krentenbollen in het gangpad.

De supermarkt bleek een walhalla vol levensmiddelen die ik nog nooit in mijn leven had gezien, zoals nieuwe soorten gesneden groenten en pakjes en zakjes voor exotische gerechten. Ik struinde rond tussen de groenten, gooide een verspakket in mijn mandje en slofte verder.

Bij het pindakaasschap keek ik mijn ogen uit. Waar mijn opvoeding was blijven steken bij twee versies - een mét en een zonder nootjes - bleek zich de afgelopen jaren een pindakaasontwikkeling voltrokken waar je 'u' tegen zegt. Dat had ik, of mijn online bestel-algoritme, even helemaal gemist. 

Smeuïg, met fijngemalen pinda’s, biologisch, light, creamy, met honing, crunchy, dark roasted(?), met superchuncks of kokos: je kunt het zo gek niet bedenken of het stond er. Nou, daar wilde ik het fijne van weten en dus trok ik een deftig exemplaar uit het schap om te kijken wat er op de ingrediëntenlijst stond.

Met uitgestrekte armen het gangpad blokkeren 

Verdomd, hoe klein waren die lettertjes wel niet? Was dit om te kunnen verbergen hoeveel slechte stoffen erin zaten? Ik pakte een exemplaar van een ander merk uit het schap, maar helaas: ook hier kon ik niets van lezen. Mopperend hield ik de pot wat verder weg, en nog verder, tot ik met uitgestrekte armen en knijpende ogen het gangpad blokkeerde. Sorry nog.

Een voorbij wandelend opaatje keek me aan, knikte zo’n beetje met zijn hoofd, en winkelde verder. Ik pakte een derde pot toen het besef indaalde dat ik mijn leesbril nodig had. Dat ik niets meer kon zien zonder mijn geliefde brilletje. Dat ik zo kippig als wat geworden was. Hoe kon ik opeens hier zijn beland, met mijn 45 jaar?

Geschokt vertelde ik vrienden tijdens een etentje over mijn avontuur. Er was niemand die het bijzonder schokkend vond. Ik kreeg de tip om mijn vergrootglas van de telefoon te gebruiken, mocht me dit ooit weer overkomen, maar dat weigerde ik. Als iets me wel knullig leek, dan was het wel om in de supermarkt mijn telefoon als vergrootglas te gebruiken. Dan kon ik toch net zo goed een brilletje meenemen?

Het probleem is inmiddels opgelost, want in de buurtsuper kom ik gewoon voorlopig niet meer. En voor de zekerheid heb ik toch ook maar even een vergrootglas-app gedownload, maar die is natuurlijk alleen, en dan ook echt alleen, voor uiterste noodgevallen. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.