'De serie over Patty Brard bewijst: als je valt, gaat het om hoe je weer opstaat'

In tijden heb ik niet zó uitgekeken naar een serie als naar PATTY, over niemand minder dan Patty Brard. De tv-diva valt in de categorie mensen aan wie je een hekel hebt, of van wie je houdt. Zelf ben ik onderdeel van die laatste groep. Ik vind het heerlijk hoe recht voor z'n raap Patty is, maar ook een flinke dosis zelfspot heeft. U snapt: ik heb de vijf afleveringen tellende serie in een mum van tijd verslonden.

De rode draad in de serie is het pijnlijkste moment (letterlijk én figuurlijk) uit het leven van Patty. Dan praat ik over die doodsmak die ze maakte in dat bloemenbadpak in Sterren Springen. We kennen het fragment allemaal en heel Nederland heeft erom gelachen, inclusief Patty zelf. Wat ik zeg, Patty heeft een goede hoeveelheid zelfspot. 

De serie heeft daarnaast een goede feministische boodschap, die vooral naar voren komt in Patty’s jongere jaren. Zo zien we meermaals hoe Patty - dan al - ingrijpt als verscheidene mannen seksueel grensoverschrijdend gedrag vertonen. De jongere Patty wordt gespeeld door Holly Mae Brood en die doet dat met verve.

De serie vertelt natuurlijk Patty's levensverhaal vanuit haar ogen, dus ik weet ook wel dat we sommige dingen met een korreltje zout moeten nemen. José Hoebee en Marga Scheide, met wie Patty in haar jonge jaren meidengroep Luv’ vormde, zijn het vast niet helemaal eens met hoe hun succesjaren zijn beschreven. Toen de serie werd aangekondigd, liet José al weten dat ze 'benieuwd' was welke leugens over haar verteld zouden worden. Hetzelfde geldt voor René Muthert, één van Patty's ex-mannen, die is neergezet als een geldwolf, en haar oudere zus Shirley. De waarschuwing aan het begin van elke aflevering, dat de serie het verhaal vertelt zoals Patty het zich herinnert, is vast en zeker voor hen bedoeld.

Wij kijkers kennen natuurlijk vooral de showbizz- en glamourkant van Patty. In de serie laat ze echter ook haar kwetsbare kant zien. Zoals de verslechterde band met dochter Priscilla, waarbij ze behoorlijk de hand in eigen boezem steekt en laat zien dat ze zelf fouten heeft gemaakt. En hoe ze ermee worstelt om die band te herstellen, zelfs als die kans haar op een presenteerblaadje wordt aangeboden. Of de constante wens om meer contact te hebben met haar moeder, maar dat dat vanwege een lang geleden ontstane ruzie met haar zus niet lukt. Het geeft een ander beeld van Patty.

Uiteraard valt er ook wat aan te merken op de serie. De onderkin die bij Eva van de Wijdeven (die Patty in haar oudere jaren speelt) is opgeplakt ziet er behoorlijk nep uit. Hij lijkt eerder een gezwel en het lijkt alsof Eva haar gezicht niet lekker kan bewegen. Daarnaast is het einde van meidengroep Luv' afgeraffeld. Ineens is het over en uit, terwijl er vast nog wat afsluitende gesprekken zijn geweest. Tot slot miste ik Patty's iconische tv-optredens in het programma van mentalist Uri Geller, waarbij ze doodsangsten uitstond met komkommers op haar hoofd gebonden (if you know, you know). Maar goed, ik snap wel dat Patty dat niet nog eens onder de aandacht wil brengen.

Het leven van Patty is ontzettend anders dan dat van de gemiddelde mens. De diva neemt ons in PATTY mee tijdens haar hoogtepunten, maar ook gedurende haar diepe dalen, zoals het pijnlijke faillissement. Bij Patty denk ik altijd: je kunt zo vaak en zo hard op je gezicht vallen als je wil, het gaat erom dat je weer opstaat. En of dat nou met een beetje moeite gaat, dat maakt niet uit. Als je het maar doet. Daar vind ik Patty een voorbeeld in.

Vandaar dat ze al zo lang een publiek figuur is. En gelukkig maar. Zo valt er nog eens wat te lachen in showbizzland. De komende jaren gaat ze vast nog eens plat op haar gezicht, maar krabbelt ze ook vast weer op. Zoals Patty zelf ooit al zei én wat deze serie ons heeft geleerd: onkruid vergaat niet.