Ellen (45) wil nooit meer geleefd worden door de weegschaal

"Iedere week weeg ik mezelf. Voor een ander is dat misschien niets bijzonders, maar mij heeft het jaren gekost om zonder stress of dwang op de weegschaal te stappen. Vroeger woog ik mezelf twee keer per dag: elke ochtend én elke avond. Obsessief was ik bezig met het getal dat ik dan zag verschijnen, want dat bepaalde mijn humeur voor de rest van de dag. Ik voelde euforie als ik iets was afgevallen en was chagrijnig als ik juist was aangekomen. Mijn leven stond echt in het teken van mijn gewicht. Hartstikke zonde en doodvermoeiend, realiseerde ik me pas veel later."

Vel over been

"Als jong meisje was ik helemaal niet met voeding of mijn gewicht bezig. Dat veranderde toen ik naar de middelbare school ging. De structuur van de basisschool verdween en ik werd meer vrijgelaten in de keuzes die ik maakte. Helaas hield dat ook in dat ik ongezonder ging eten. Met vriendinnen haalde ik in de stad loempia’s en koeken. Mijn figuur veranderde, ik kreeg ronde vormen. Rond mijn vijftiende begon ik mezelf te dik te vinden. Terwijl als ik nu naar foto’s van die tijd kijk, ik gewoon een leuke meid zie, niks mis mee. Maar dat zag ik toen niet. Ik besloot niet meer te snoepen."

"Een jaar later was het niet snoepen uitgegroeid tot een obsessie met eten. Of beter gezegd: niet eten. Boterhammen gooide ik weg of ik deed alsof ik al ergens anders had gegeten. Ik dronk water en at kauwgom tegen de honger. De hele dag was ik bezig met wat er in mijn mond ging, ik telde de minuten af tot ik weer iets ‘mocht’ eten van mezelf. Op mijn kamer deed ik buikspieroefeningen om extra calorieën te verbranden.

Het putte me uit, en mijn ouders hadden ook wel door dat het de verkeerde kant op ging. Op een avond zetten ze mij voor de tv toen er een documentaire op was over meisjes met anorexia. Ze waren vel over been en lagen in bed met een infuus. Ik schrok en barstte in huilen uit. Zo wilde ik niet eindigen. Vanaf dat moment ging ik iets meer eten. Gelukkig ben ik nooit in een kliniek of in het ziekenhuis opgenomen, maar mijn relatie met de weegschaal bleef complex."

​​​​​​"Op mijn eenentwintigste ging ik samenwonen met mijn vriend. De ouderlijke controle viel weg. Dit uitte zich bij mij in obsessief sporten. Drie keer per dag was ik in de sportschool te vinden. Ik moest van mezelf een bepaald aantal calorieën verbranden voordat ik weer wat mocht eten. Totaal krankzinnig, maar ik zag mezelf juist als fit en gezond. Kon ik door omstandigheden een keertje niet naar de gym, dan kreeg ik stress en voelde ik me schuldig. Het sporten was een dwangmatige manier om controle te houden.

Die controle moest ik loslaten toen mijn partner en ik onze kinderwens gingen vervullen. Het was mijn schrikbeeld om tonnetje rond te worden en ja hoor: bij alle drie mijn zwangerschappen kwam ik 25 kilo aan. Na mijn eerste kind ging het er redelijk snel weer vanaf, maar bij de twee laatste zwangerschappen was dat niet het geval. En dus greep ik weer naar wat ik kende: diëten en calorieën tellen."

Potje janken

"Zes jaar geleden kreeg ik een burn-out. Ik had een baan in het onderwijs waar ik al heel lang niet gelukkig van werd, ook was ik moe van steeds van alles ‘moeten’ van mezelf, ook qua eten. Ik besloot te kappen met al die moetjes en wat vrijer te leven. En dus stopte ik met mijn baan en ging ik minder op mijn voeding letten.

Blijkbaar is het bij mij alles of niets, want toen gingen alle remmen los. Ik at alles waar ik zin in had, en beetje bij beetje kwam ik steeds meer aan. Mijn grenzen werden verlegd, steeds kocht ik een kledingmaatje groter. Voor ik het wist zat er 25 kilo aan. Tegen mezelf zei ik dat de kilo’s niet uitmaakten, als ik maar happy was na die burn-out. Maar zo gelukkig was ik helemaal niet.

Ik vond het vreselijk om te gaan winkelen en stiekem walgde ik van mijn spiegelbeeld. Toen ik sinds lange tijd weer op de weegschaal ging staan, zag ik tot mijn schrik dat ik ruim negentig kilo woog. Op dat moment heb ik wel even een potje gejankt. Waarom had ik me zo laten gaan?"

“Alles veranderde toen ik twee jaar geleden een podcast luisterde over nooit meer diëten. Het ging erover dat je jezelf een andere waarheid kunt vertellen. Dat besef raakte me enorm. Want ik besefte dat ik mezelf had verteld dat ik zielig was door mijn burn-out en dat ik er niets aan kon doen dat ik dikker was geworden en slecht at. Ik zat in de slachtofferrol en daar moest ik mee stoppen. Het werd tijd om andere keuzes te maken en mezelf een nieuwe waarheid te vertellen. Namelijk dat ik zelf verantwoordelijk was voor wat ik in mijn mond stopte."

Chocolade als beloning 

"Natuurlijk was het lastig om met sommige gewoontes te stoppen. Zo mocht ik van mezelf iedere avond chocolade eten als de kinderen op bed lagen, dat was mijn me-time. Maar die 'beloning' leverde mij niets op. Het snoepen moest ik afleren, zonder weer zoals vroeger idioot op de calorieën te gaan letten. Nu mag ik van mezelf alles eten, maar met mate. Na zes uur 's avonds eet ik tegenwoordig niets meer, en dat gaat prima."

"Ook heb ik geleerd om kleinere porties te eten en goed naar mijn lichaam te luisteren: waar heb ik behoefte aan? Het was moeilijk om op mijn lichaam te gaan vertrouwen, want dat had ik jarenlang juist bijna als vijand behandeld. Toch lukte het mij steeds beter. Binnen een jaar raakte ik twintig kilo kwijt, zónder dieet of obsessief sporten. Ik verbied mezelf niets meer, op een verjaardag pak ik gewoon taart.

Maar daarna ga ik weer terug naar mijn gezonde eetpatroon, zonder te denken: zie je nou wel, ik hou het toch niet vol dus ik kan net zo goed helemaal losgaan. Ik heb eindelijk een goede balans gevonden."

"Nooit meer wil ik mijn eigenwaarde laten afhangen van het getal op de weegschaal. En ik wil niet meer geleefd worden door calorieën en niet eten. Altijd hoorde ik een stemmetje in mijn achterhoofd dat fluisterde dat ik niet van eten mocht genieten. Die stem is weg. Ik weiger om een levenslange strijd met mezelf aan te gaan vol regels, straffen en beloningen."

Vrijheid 

Naar dat dwangmatige van vroeger wil ik echt niet meer terug, maar ook niet naar het overeten van de jaren daarna. Ik kies voor gezond. En die keuze heeft me vrijheid en acceptatie opgeleverd. Ik ben dankbaar voor mijn lijf, dat mij drie gezonde kinderen heeft gegeven. En ik eet nog steeds iedere dag chocolade, maar van een blokje kan tegenwoordig net zo genieten als vroeger van een hele reep."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl