Valerie wil nooit meer verslaafd zijn aan opiaten: 'Kreeg zonder problemen herhaalrecepten'

"Er zijn veel vooroordelen over verslaafden. Dat het losers zijn, of domme mensen zonder ruggengraat. Terwijl iedereen verslaafd kan raken, met name aan pijnstillers. Uit onderzoek blijkt dat een opiaat zoals oxycodon binnen drie dagen verslavend kan zijn. Ik heb soms vrouwen in mijn praktijk - ik help nu onder meer anderen met afkicken van pijnstillers -  van in de zestig die eerder een zorgeloos leven hadden, maar na een operatie verslaafd zijn geraakt. Dat is het gevaar van pijnstillers: de dokter schrijft het voor, dus je vertrouwt erop dat het geen kwaad kan. En voor je het weet kun je niet meer zonder. Ik weet er alles van."

'Blowen leek de oplossing'

"Al zo lang ik me kan herinneren, vond ik troost in muziek. Ik speelde als kind viool en gitaar en kon goed zingen. Reden voor andere kinderen om mij te pesten. Sowieso viel ik als half-Indische al buiten de boot tussen alle blonde kinderen. Dit alles naast de struggles die ik ervoer als hoogbegaafd kind in een regulier schoolsysteem. Op de middelbare school ging het pesten door. Van het vwo zakte ik af naar het vmbo. Ik was veel boos, vooral op mezelf. Naar mijn idee faalde ik in alles. Op mijn veertiende begon ik met blowen en drinken. Het leek dé oplossing voor mijn problemen.

Als ik blowde, zat ik lekkerder in mijn vel, maakte ik makkelijker vrienden en kon ik me gek genoeg wel op mijn schoolwerk concentreren. Mijn schoolprestaties gingen er juist op vooruit. Maar ik had steeds meer wiet nodig om me goed te voelen. Ik werd er afhankelijk van: zonder jointje deed ik geen enkel proefwerk meer. Al jong was ik dus verslavingsgevoelig, maar dat besefte ik toen nog niet."

"Ondanks mijn afhankelijkheid van drank en softdrugs, lukte het mij om mijn leven aardig vorm te geven. Op mijn twintigste werkte ik als onderhoudsmonteur, trad ik op met mijn band, gaf ik zangles en deed ik op hoog niveau aan karate. Ik was altijd druk. Toen ik een rughernia kreeg, gaf mijn lichaam aan dat ik het echt eens even rustig aan moest doen. Van de huisarts kreeg ik tramadol en oxycodon voorgeschreven. Dat dit laatste eigenlijk synthetische heroïne is, werd er niet bij gezegd."

Euforisch gevoel

Het was avond en ik stond op het punt om te gaan douchen en naar bed te gaan, toen ik voor het eerst oxycodon nam. Onder de douche kickte de pil in. Ineens wilde ik helemaal niet meer gaan slapen, sterker nog: ik liep nog een extra rondje met mijn hond. De volgende ochtend nam ik het weer, maar dan op een lege maag. Toen voelde ik voor het eerst een echte high. En dat smaakte meteen naar meer. In mijn hoofd was ik nog helder, maar vanuit mijn tenen voelde ik een euforisch gevoel opborrelen dat door mijn hele lichaam trok. Ik vond het fantastisch.

Oxycodon dempte mijn angst en zorgen. Want die had ik natuurlijk wel. Ik baalde van de pijn door mijn hernia en was bang dat ik daardoor uiteindelijk mijn baan zou kwijtraken - en daarmee ook mijn huis dat ik net had gekocht. Mijn drukke leven van voor de hernia was weggevallen en had plaatsgemaakt voor een zwart gat. De pijnstillers haalden de stress weg. Nam ik een pil, dan voelde ik me een half uur on top of the world en daarna ging ik slapen. Maar dat half uur werd steeds korter. Ik kreeg tolerantie, waardoor ik steeds meer oxycodon nodig had voor pijnstilling én om dat fijne gevoel te bereiken."

Eenzame periode

"Elke ochtend werd ik trillend en zwetend wakker van de afkickverschijnselen. Het was alsof mijn huid in de fik stond. Om de drie uur had ik een dosis oxycodon nodig. Niet eens meer om high te worden, maar om overeind te blijven. De pillen combineerde ik met drank en wiet om alsnog high te worden, ik deed alles voor dat gevoel. Als ik iets buiten de deur deed - langs mijn ouders of spelen met de band - dan plande ik dat precies om mijn gebruik heen. Soms moest ik dan ineens weg met een vage smoes. Het was een eenzame periode waarin ik vooral veel binnen zat met de gordijnen dicht.  

Bijna vier jaar lang kreeg ik zonder problemen herhaalrecepten voor de sterke pijnstiller, terwijl je het eigenlijk maar zes maximaal weken mag gebruiken. Overigens kaartte ik al na een half jaar mijn zorgen aan bij de huisarts, omdat ik merkte dat ik er afhankelijk van was geworden. Maar mijn bezwaren werden toen weggewuifd: ik was niet 'het type dat verslaafd raakte'. En zo kon het dus jaren doorgaan, tot ik een nieuwe huisarts kreeg. Deze vrouw belde mij boos op: ze vond dat ik veel te veel oxycodon gebruikte. Ik gebruikte toen honderdtachtig milligram per dag, zij zette mij op tachtig gram. Met als gevolg dat ik hevige afkickverschijnselen kreeg."

"Via dealers op straat kocht ik extra oxycodon, maar dat was onbetaalbaar. Toen werd me heroïne aangeboden, dat veel goedkoper was dan pijnstillers en hetzelfde effect had. Vroeger zei ik altijd: dat nooit. Maar verslaving doet je grenzen vervagen. Ik was altijd bang geweest voor naalden, durfde niet eens bloed te laten prikken. Toen ik hoorde dat je heroïne ook kon roken in plaats van injecteren, viel die drempel weg. En zo zat ik al gauw ook aan de heroïne, als mijn pillen op waren."

Afkicken

"Mijn ouders maakten zich zorgen om mij, net als mijn beste vriendin. Ik luisterde niet naar hun smeekbedes om te stoppen met alle zooi. Door hen zag ik wel in dat ik een probleem had en probeerde ik te minderen, maar dat lukte nog niet. Het dieptepunt kwam in het ziekenhuis, waar ik liep vanwege rugpijn en uitvalverschijnselen aan mijn benen. Ik bleek een zenuwaandoening te hebben, veroorzaakt door overmatig opiaatgebruik. Ik was woest op mezelf en op mijn lichaam en ging meteen naar de wc om een fijngestampte pil te snuiven – dat werkte sneller dan oraal innemen. Dit moment op het ziekenhuistoilet was heel confronterend. Ik haatte die pijnstillers inmiddels, maar ik kon niet meer zonder. 

De diagnose was voor mij een eyeopener, want hierdoor zag ik in dat ik mezelf aan het kapot maken was en dat ik echt een verslaving had. Een paar dagen later ging ik thuis cold turkey afkicken. Het waren de vreselijkste dagen van mijn leven. Ik werd strontziek en vloog tegen de muren van ellende. Hierna ging ik naar meetings van de NA (Narcotics Anonymous, red.) en liet ik mezelf opnemen in een afkickkliniek. Het clean worden ging met vallen en opstaan. Drie keer ben ik opgenomen in een kliniek, ik kreeg diverse terugvallen. Bij de laatste opname, nu zes jaar geleden, lukte het me om van de opiaten af te kicken en zat ik alleen nog maar op een onderhoudsdosis zonder high te worden. Dat werkte heel goed voor mij. Maar mijn echte redding bleek de positieve zwangerschapstest die ik drie maanden na mijn laatste opname in mijn handen hield."

Zwanger

"Ik was net voor de derde keer afgekickt van de heroïne en pijnstillers, toen ik knallende bonje kreeg met mijn toenmalige vriend. Dat triggerde mij om toch weer drugs te gaan halen. Al bijna was ik onderweg naar mijn dealer, toen ik impulsief besloot om eerst een zwangerschapstest te doen. Ik voelde me namelijk al een paar dagen anders dan normaal en was nog steeds niet ongesteld geworden."

"Tot mijn ongeloof verschenen er twee streepjes op de test. Ik was zwanger. Het eerste kwartier was ik in shock. Maar nadat het nieuws was bezonken, leek het alsof ik door een portaal stapte. Altijd was ik angstig en gespannen, nu voelde ik een oerkracht. De high die opiaten mij gaven, en het gevoel van verbinding, kreeg ik nu van het kind in mijn buik. En dus hoefde ik dat nergens anders meer te zoeken. Drugs waren vanaf dat moment geen optie meer voor mij."

'Ik verdien beter'

"Vanaf dat moment ben ik clean gebleven. Na de geboorte van mijn zoon pakte ik met hypnotherapie mijn trauma's aan. Ik bouwde een fijn leven met hem op en wilde graag iets bijdragen aan de maatschappij. Destijds hielp ik al vaak anderen met een verslavingsprobleem, meestal waren dat mensen die via vrienden of bekenden bij mij kwamen. Ik liet me omscholen tot hypno- en psychotherapeut en heb nu een eigen praktijk waarin ik zowel verslaafden bijsta als ex-verslaafden die nu als ervaringsdeskundige anderen willen helpen om clean te worden. Ook geef ik voorlichting, zodat lotgenoten de informatie krijgen die ik zelf ook graag had willen hebben. Onlangs kreeg ik een sms van een wildvreemde die door een van mijn podcasts had besloten om te gaan afkicken. Zoiets vind ik fantastisch, daar kan geen high tegenop.

Voor mij is er geen twijfel mogelijk: ik wil nooit meer mezelf kwijtraken in een verslaving, en nooit meer de hel van afkicken moeten doorstaan. Mijn leven wil ik niet meer laten beheersen door een pilletje. Je wéét dat het niet oké is, en toch heb je er geen grip op. Nu weet ik: ik ben veel sterker dan dat en ik verdien beter." 

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl