Nury wil nooit meer schulden hebben: 'Mijn ex heeft alles verbrast'

"Ik ben een overlever, dat is zeker. En ik denk dat ik door mijn verleden nooit bij de pakken neer ben gaan zitten, hoe moeilijk mijn situatie ook was. Ik ben geboren in Colombia, waar ik al op jonge leeftijd op straat belandde, samen met mijn broertje en zusje. We waren zwerfkinderen en scharrelden ons kostje bij elkaar. Ik leefde op cola, want dat stilde de honger en gaf energie door de suiker. Op elfjarige leeftijd werd ik geadopteerd en kwam ik naar Nederland, samen met mijn broertje en zusje." 

"We kwamen terecht in een welvarend gezin. Ineens kreeg ik kleding, mooie spullen en speelgoed. Voor mij was dat heel gek. Net als een bord vol eten. Dan voelde ik me schuldig, want ik wist dat mijn straatvrienden in Colombia niets te eten hadden. Ik miste hen, want ik was gewend om in een grote groep kinderen te leven. Bij onze Nederlandse ouders hadden we het goed, we kwamen niets tekort. Maar onze ouders zeiden wel dat het allemaal niet vanzelfsprekend was, dat zij hard moesten werken om alles te betalen. Wij werden gestimuleerd bewust met geld om te gaan, te sparen en aan de toekomst te denken. Als ik iets wilde, bijvoorbeeld als tiener op vakantie naar Spanje met vriendinnen, dan moest ik er zelf voor werken."

Stress en zorgen

"Op mijn negentiende kreeg ik mijn eerste voltijdbaan in een kledingzaak. Ik ben een werkpaard en dat werd opgemerkt, dus ik had al snel een leidinggevende functie. Toen mijn relatie uitging, wilde ik zelf wat gaan huren. Niks daarvan, huren was weggegooid geld, vond mijn vader. Hij stimuleerde mij om een huis te kopen. Dat lukte, want ik had al aardig wat spaargeld. Wat was ik trots op mijn huisje." 

"Ik kreeg een nieuwe relatie en trouwde met hem. Onze dochter werd geboren toen ik vierentwintig was. Helaas ging het steeds slechter tussen mijn man en mij. Hij had geestelijke problemen en raakte zonder dat ik het wist verslaafd aan drank en drugs. Ik wist niet wat er aan de hand was met hem en probeerde hem uit alle macht te helpen. Continu trok ik aan de bel bij instanties zoals de ggz, ondertussen had ik de zorg voor ons kleine kind en daarnaast had ik mijn baan."

"Door alle stress en zorgen had ik geen oog voor onze financiën. Ik had er geen idee van dat ons geld werd verbrast door mijn toenmalige man. We hadden een gezamenlijke rekening, steeds kwam die in de min waarna ik moest bijstorten vanaf mijn spaarrekening. Mijn fijne buffer waar ik altijd hard voor had gewerkt, slonk zienderogen tot er bijna niets meer van over was. In die tijd had je nog geen internetbankieren waarmee je binnen een seconde inzage hebt in je af- en bijschrijvingen, dus ik had niet zo goed zicht op waar het nou steeds mis ging. Misschien stak ik mijn hoofd ook wel in het zand door alle andere dingen die toen speelden."

Enorm bedrag

"Zo modderde ik een tijdje aan tot de situatie thuis te onveilig werd voor mij en mijn dochter. Met veel verdriet vroeg ik de scheiding aan. Die werd afgewikkeld, en toen pas werd mij duidelijk dat mijn ex door zijn psychische toestand en zijn verslavingen veel schulden had gemaakt, ook bij overheidsinstanties. Hij zou deze zelf gaan aflossen, beloofde hij."

"Maar een jaar later kreeg ik een brief van de rechter: mijn ex was door zijn psychische toestand niet in staat om aan zijn verplichtingen te voldoen. En dus kwamen ze bij mij aankloppen, aangezien we in gemeenschap van goederen getrouwd waren. Omdat mijn ex zijn deel niet kon betalen, was ik verantwoordelijk voor het aflossen van al zijn schulden. Die bedroegen ooit € 65.000, maar door alle boetes en rentes die er bovenop waren gekomen, was dat bedrag opgelopen tot €120.000. Ik hapte naar adem toen dit enorme bedrag tot mij doordrong. Hoe ging ik deze schuld ooit wegwerken?"

Zelfverwijten

"Natuurlijk ben ik heel boos op mijn ex geweest, en verdrietig omdat hij mij in deze positie bracht. Maar hij is absoluut geen slecht persoon die mij dit bewust heeft aangedaan. Hij is simpelweg niet in staat om veel verantwoordelijkheid te dragen en heeft door zijn psychische problematiek verkeerde keuzes gemaakt. Moeilijker was het om mezelf te vergeven. Heel lang heb ik mezelf kwalijk genomen dat ik niet alerter was geweest en beter had opgelet. Ik voelde me zo stom, hoe kon ik dit nou laten gebeuren? Het was een heel proces om deze zelfverwijten los te laten." 

"Toch nam mijn ratio het al snel over. Door mijn jeugd ben ik veerkrachtig en kijk ik naar wat nodig is om overeind te blijven. Ik verkocht mijn auto en andere spullen van waarde, zoals mijn dure bank. Dan maar op een afdankertje zitten, ik kon in elk geval weer boodschappen doen. Mijn leven veranderde radicaal door de schulden. Vakanties, uit eten, dagjes uit, lekker shoppen; ineens kon dat allemaal niet meer. Dat waren dan nog de luxe dingen, die waren voor mij niet moeilijk op te geven omdat ik niet materialistisch ben. Wat ik lastiger vond, was dat ik amper geld had voor nieuwe schoenen als mijn dochter uit die van haar gegroeid was. Of dat ik soms maar weinig eten in huis had. Ik voelde me schuldig dat ik haar niet kon geven wat ik haar juist zo gunde." 

Onmenselijke reactie

"Eerst hield ik mijn schulden verborgen omdat ik me ervoor schaamde. Als vriendinnen mij mee uit eten vroegen, verzon ik een smoes. Ik durfde niet te vertellen wat er speelde. Ook dat was een leerproces: ik moest de beerput opentrekken en eerlijk durven zijn. Uiteindelijk vertelde ik mijn omgeving over mijn geldproblemen. Dat was een opluchting, want ik ging eraan onderdoor van alle stress. Van post kreeg ik paniekaanvallen, zo bang was ik voor nieuwe schulden. Toen ik met mijn billen bloot ging, ben ik wel wat vriendinnen kwijtgeraakt. Zij waren het gewend dat ik mee op stap ging, nu kon dat niet meer. Ze boden geen hulp aan, het bleef stil van hun kant. Maar er kwam ook steun uit onverwachte hoek, zo bracht mijn ex-schoonzusje weleens boodschappen mee van de markt."

"Het dieptepunt kwam toen een van de schuldeisers ermee dreigde dat ik dan maar mijn huis moest verkopen. Dit terwijl ik nergens terecht kon, ik zou letterlijk met mijn toen nog jonge dochter op straat belanden. 'Dat is niet ons probleem,' kreeg ik toen te horen. Dat vond ik zo'n heftige, onmenselijke reactie. Vooral omdat ik echt mijn best wilde doen om alles tot op de laatste cent terug te betalen. Het beetje vertrouwen dat ik had opgebouwd in de medemens, knakte toen echt even. Er kwam een rechtszaak en gelukkig won ik die zodat ik mijn huis kon behouden. Ondertussen probeerde ik betalingsregelingen te treffen met de schuldeisers, en die regelingen moesten weer goedgekeurd worden door de rechter. Deze papierwinkel nam jaren in beslag, tot ik eindelijk kon gaan afbetalen."

Vrij zijn

"De schuld heb ik in vijf jaar tijd afbetaald. Dat lukte door knetterhard te werken. Naast mijn eigen bedrijf nam ik er een baan bij, ik werkte zo'n vijftig uur per week. Ik bezuinigde op alles: we hadden geen abonnementen thuis, zaten niet op een sportclub en ik deed zo goedkoop mogelijk boodschappen. Mijn doel had ik scherp voor ogen. Ik wilde vrij zijn en niet de rest van mijn leven blijven betalen." 

"Inmiddels ben ik twee jaar schuldenvrij bij instanties. Ik heb nog wat privéschulden staan bij vrienden, omdat ik soms geen andere keuze had dan iets te lenen om een rekening te betalen. Die ben ik nu aan het afbetalen en dat voelt zo goed. Ik weet nog dat de ene na de andere instantie mij de bevestiging stuurde dat ik alles had afgelost. Dat was zo'n rare gewaarwording. Ik kon haast niet geloven dat zij niets meer zouden afschrijven. Die afbetalingen zaten zó in mijn systeem."

Pistoletjes aan de gracht

"Ik heb veel van deze jaren geleerd. Zoals dat je altijd goed zicht moet houden op je financiën, wat nu door alle bankapps hartstikke makkelijk is. Tegenwoordig zit ik er bovenop, ik weet precies wat erin komt en eruit gaat. De angst voor schulden is er nog steeds, ik wil dit echt nooit meer meemaken. Net zoals ik nooit meer wil trouwen of een gezamenlijke rekening zal openen." 

"Ook leerde ik waar het echt om gaat in het leven. Soms bakten mijn dochter en ik pistoletjes thuis in de oven, die we lekker belegden en dan in de stad aan de gracht opaten. Dat waren gouden momenten. Tegenwoordig ga ik weleens weer ergens lunchen, maar dat zie ik dan echt als iets bijzonders terwijl ik daar vroeger niet eens bij stilstond. Het heeft me dankbaarder gemaakt voor alles wat ik al had en nu weer heb, zoals een goedgevulde koelkast. Dat zal ik nooit meer als vanzelfsprekend zien."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl