'Niet onze zoon, maar papa bleek gevoelig voor een gameverslaving'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week komt manlief met een wel heel bijzonder cadeau thuis. "Jongens, jullie zitten alweer uren te gamen. Nu is het klaar."
Ooit, in een kinderloos verleden, had manlief zijn laatste spelcomputer gekocht. Het werd tijd voor een nieuwe. Hij overlegde met vaders van het schoolplein over de nieuwste varianten, wat zijn kroost eventueel interessant zou vinden en welke spelletjes niet gemist mochten worden, anno 2023.
Ik keek huiverig toe. Ik had ooit een tijdje verkering met een jongen bij wie ik eindeloos Grand Theft Auto speelde. Ik heb zoveel zitten gamen op zijn studentenkamer, dat daten met mij totaal niet interessant voor hem was en hij me na een korte periode dumpte. Per sms.
Ik wist uit eigen ervaring hoe verslavend gamen is. Zo meteen hingen Olle (8) en Puk (11) alleen nog maar lamlendig achter zo’n ding. Voetballen buiten of tekenen binnen, het leek me allemaal beter voor hun ontwikkeling dan met vierkante oogjes mensen neerknallen.
Maar al was ik op mijn kop gaan staan, het proces was niet meer te stoppen. Te veel vaders waren op de hoogte, te veel verwachtingen hoog gespannen, manlief te lang op zoek. Bovendien werd het tijd om Olles strategie een halt toe te roepen. Die koos inmiddels zorgvuldig de vriendjes uit bij wie hij op de PlayStation of Nintendo Switch kon spelen, in plaats van dat hij zedig buiten hutten bouwde.
Vijanden in de pan hakken
Op een dag was hij daar. De spelcomputer. Olle kreeg ogen als schoteltjes, hij geloofde het niet. Klapte bijna uit elkaar van geluk en dribbelde zenuwachtig om papa heen toen hij het apparaat installeerde. Manlief overhandigde hem een console. Samen zouden ze alle vijanden wel even in de pan hakken.
Datgene waarvoor ik al die tijd huiverig was, voltrok zich snel. "Jongens, jullie zitten alweer uren te gamen. Het is klaar nu", riep ik vol ergernis vanaf dag één. "En zet die takkeherrie wat zachter." Na een week gebeurde iets wat ik niet zag aankomen: Olle bleek verzadigd. Eén week eerder opstaan om spelletjes te spelen en middagen vol digitale avonturen bleek voor hem genoeg.
Nachtenlang spelen
Niet mijn zoon, maar manlief bleek gevoelig voor een gameverslaving. Wat ik op zich had kunnen weten, omdat hij weleens verhalen had verteld hoe hij met vrienden nachtenlang had gespeeld om 1 seconde sneller door een bepaalde bocht te kunnen.
Toch had ik er niet op gerekend. Zo zie je maar weer: het leven zit vol verrassingen. "En?", appte vriend M. "Hoe gaat het ermee?" Ik appte terug wat ik had ontdekt. Dat mijn man de gameliefhebber bleek. Dat hij er hele nachten op zat te hangen, en niet de kinderen.
M. had het allemaal al meegemaakt en appte me de oplossing. Eentje waardoor ik me nooit meer zou hoeven ergeren aan dat gehang voor de tv met al die gekmakende geluiden: de gamevriendelijke zolder.
Het zag er werkelijk prachtig uit. Nu wil ik het ook, zo’n mancave. Ik zal eens overleggen met manlief. Zodra ik hem van dat scherm gerukt krijg.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.