Inges zoontje overleed vlak voor haar bevalling in haar buik: 'Stiekem hoopte ik op een huiltje'

"Sem was mijn eerste kind. De zwangerschap verliep prima, volgens het boekje. Ik had nergens last van en alle controles bij de verloskundige waren goed. Sem liep iets achter in zijn groei, maar aangezien mijn vriend Bart en ik beiden niet groot zijn, was dat niet verrassend. Een extra controle wees uit dat er niets aan de hand was.

Mijn moeder zou een dag in de week oppassen en had in haar huis al een babykamer ingericht. Later vertelde ze mij dat ze al langer een naar voorgevoel had, dat daar nooit een kind zou komen liggen. Dat deelde ze destijds niet met mij, ze wilde me niet ongerust maken."

Geen hartslag

"Ik keek enorm uit naar de geboorte van ons eerste kind, iets op de wereld zetten van Bart en mij samen vond ik zo mooi. Ik had veel zin om moeder te worden. De bevalling begon met 39 weken. Eerst voelde ik wat gerommel in mijn buik, later namen de weeën toe. Mijn moeder en Bart kwamen naar huis en we belden de verloskundige. Zij deed een controle en kon het hartje van de baby niet vinden. Daar schrok ik nog niet heel erg van. Misschien lag de kleine verkeerd of was er iets mis met het apparaat dat ze gebruikte. Ze riep een collega op, maar ook die kon de hartslag niet vinden. Toen schrok ik wél. Wat was er aan de hand? Ondertussen zat ik vol in de bevalling die ook mijn kracht en focus vergde.

Met spoed reden we naar het ziekenhuis. Onderweg hoopte ik nog dat de verloskundige het fout had. Wanhopig verzon ik redenen waarom het hartje even niet werd gevonden, maar ergens wist ik wat er aan de hand was. Ik wilde het antwoord gewoon niet horen."

Oorverdovend stil

"In het ziekenhuis werd er tijdens de weeën een echo gemaakt. De arts sprak toen de vreselijke woorden: 'We hebben slecht nieuws, we moeten mededelen dat uw zoon in uw buik is overleden.' Ik flipte. Ik begon te schreeuwen en te huilen, was woedend, verdrietig en zat vol ongeloof. Hoe kón dit gebeurd zijn? Die ochtend voelde ik hem nog bewegen. Bart was kapot van verdriet. Ik ook, maar mijn bevalling ging gewoon door, waardoor ik amper tijd had om stil te staan bij wat ik net had gehoord. Tussen de weeën door stelden de verpleegkundigen mij vragen, of ik mijn kind bijvoorbeeld op mijn borst wilde na de geboorte. Het was een rollercoaster vol emoties.

Bevallen van een overleden kindje is heel onwerkelijk. Normaal werkt een baby mee om geboren te worden, maar nu moest ik het alleen doen. Het was hard werken en zowel fysiek als mentaal een zware bevalling. Stiekem hoopte ik toch op een huiltje. Maar het bleef stil toen Sem werd geboren. Oorverdovend stil. Onze zoon was prachtig. Hij leek precies op Bart: zijn gezicht, zijn neus, zijn haartjes. Een kopie. Ik was meteen ongelooflijk trots op hem. Bart en ik hadden iets gecreëerd en samen op de wereld gezet. Die liefde voor je kind is er direct, ook als het niet meer leeft."

Beschuit met muisjes

"De volgende dag mochten we met Sem het ziekenhuis verlaten. Dat was raar, je neemt wel iemand mee naar huis, maar het was niet waar we op hoopten. Hij is nog een week bij ons thuis geweest. Vol trots liet ik hem zien aan onze familie en vrienden. Hij was prachtig en helemaal niet eng om te zien. Zijn huid was zo mooi, het leek net alsof hij sliep. Er kwam veel bezoek om hem te bewonderen. Uiteraard hadden we beschuit met muisjes, want we waren voor de eerste keer ouders geworden. De een feliciteerde ons met onze zoon, de ander wist niet zo goed wat te zeggen. Er waren honderd mensen op de uitvaart: familie, collega's, buren en vrienden. Zo'n verlies heeft grote impact op een dorp en gemeenschap, er was veel medeleven en steun."

Botte pech

"De doodsoorzaak bleek bloedpropjes in de placenta te zijn. Dit is niet te zien op echo's, die alleen de doorbloeding in de navelstreng laten zien. De placenta was niet honderd procent ontwikkeld, en daardoor heeft Sem op het laatst te weinig zuurstof gekregen. Botte pech, zo werd er gezegd. Sem is waarschijnlijk zo'n zes uur voor de bevalling begon in mijn buik overleden, tijdens de voorweeën. Dat is cru."

In het begin legde ik de schuld bij mezelf. Sem zat in mijn buik en mijn lichaam had op de valreep flink gefaald. Voor mijn gevoel had mijn lichaam ons kind gedood. Inmiddels heb ik dat idee wat meer kunnen loslaten, maar ik was zó boos. Waarom had ik geen levend kind op de wereld gezet? Sem was voldragen, woog 3125 gram en was 50 centimeter groot. Het was onverteerbaar dat hij niet meer bij ons was."

Taboe

"Babyverlies is nog een taboe, daarom is het goed dat de jaarlijkse Baby Loss Awareness Week, die deze week is, hier meer bewustzijn voor vraagt. Want ook babyverlies hoort bij het leven, helaas. Ik merkte dat veel mensen vaak niet wisten hoe ze ermee om moesten gaan. Sommige bekenden gingen mij ineens vermijden. Of ze maakten rare opmerkingen: 'Dan zal je kind wel iets gemankeerd hebben.' En: 'Je bent nog jong genoeg om andere kinderen te krijgen.' Of er werd me gevraagd of ik het nog 'geen plekje had gegeven.' Dat deed veel pijn. 

Het raakte me ook dat veel mensen weer snel doorgingen met hun leven, terwijl wij intens verdrietig waren en alles voor ons stilstond. We zijn hierdoor vrienden kwijtgeraakt. Ik zeg altijd zo: Bart en ik stapten op een lange trein, en onderweg raakten we steeds meer wagonnetjes kwijt. Gelukkig kregen we wel veel steun van onze ouders, beste vrienden en mijn zusje. Bart en ik zijn hier samen sterker uitgekomen, met hulp van onze gespecialiseerde uitvaartzorg. Veel stellen gaan na zo'n verlies uit elkaar, maar wij respecteerden elkaars rouwproces. Dat heeft ons gered."

Eindstation

"Inmiddels zijn Bart en ik ouders geworden van twee mooie dochters. Onze meiden weten heel goed dat ze een broer hebben die nu een sterretje is. Sem heeft mij voor het eerst moeder gemaakt en ons de immense liefde voor zo'n klein wezentje laten voelen. Nooit meer wil ik een kind verliezen en zulke wanhoop en onzekerheid voelen. De zwangerschappen van onze dochters waren allesbehalve onbezorgd. Tot op het einde bleef het spannend, ik was pas opgelucht toen ik hun eerste huiltje hoorde.

Zwanger zijn is één ding, je moet ook nog het eindstation halen. Ik ben heel dankbaar dat ik twee gezonde kinderen heb mogen krijgen, maar soms voelt het dubbel. Zou Sem net zo pittig zijn als Sophie? Of meer op Steffie lijken? Dat vergelijken blijft. Net zoals ik ze zal blijven vertellen hoe trots we altijd zullen zijn op hun grote broer."

Van 9 tot en met 15 oktober is het Baby Loss Awareness Week, een week waarin wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor babysterfte, maar ook aandacht wordt gegeven aan alle baby’s die worden gemist.