Maxine en Mark willen samen 'oud en lelijk' worden: 'We blijven lachen, ook om zijn burn-out'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Maxine (37) en Mark ontmoetten elkaar op hun bijbaantje en zijn bijna twintig jaar samen. Een unicum in deze tijd waarin veel mensen scheiden, maar een makkie wat Maxine betreft.
"Ik was achttien en werkte op zaterdag bij een kledingwinkel. Aan de overkant zat een ander filiaal en de jongen die daar werkte keek steeds naar me wanneer ik truien stond te vouwen. We zwaaiden weleens naar elkaar, maar ik keek nooit lang, want ik werd er helemaal ongemakkelijk van. Na werk kwamen we elkaar vaak tegen bij de fietsenstalling.
In de weken erna stond hij ineens in de kroeg waar ik ook was, terwijl hij daar nooit kwam. 'Wanneer gaan we nou zoenen?', vroeg hij en ik dacht dat hij een player was en me keihard zou uitlachen als ik toehapte. Zo onzeker was ik toen nog. Maar goed, die kus die kwam er en een maand later hadden we verkering. Inmiddels zijn we twintig jaar en drie kinderen verder."
"We zijn weleens uit elkaar geweest, een maandje, maar we weten inmiddels dat we toch wel bij elkaar terugkomen. Ja, wij horen gewoon bij elkaar. We praten veel, altijd meteen de diepte in. En we hebben geleerd om goed ruzie te maken. Ik kan nogal explosief zijn, en Mark is juist de rustige.
Als ik stampvoetend wegloop, weet Mark inmiddels dat hij achter me aan moet komen en ik heb geleerd dat ik in mijn boosheid echt niet allemaal lelijks moet roepen. Zo’n grens doet me goed. We gaan nooit boos slapen. Ik vind het mooi dat we als stille en schreeuwer onze vorm met elkaar hebben gevonden. Dat we allebei leren en vooral willen."
Time-out bij ruzies
"Als een ruzie zich opbouwt, gooien we er soms een time-out in, omdat we niet willen bekvechten waar de kinderen bij zijn. Met ruis erbij kun je geen gesprek voeren. Laatst riep ik om een time-out en legde ik de kinderen op bed. Mark zat beneden al klaar voor het afmaken van onze discussie, maar eenmaal beneden gaf ik hem een stevige knuffel in plaats van de woorden die ik had opgespaard. Dat voelde zoveel fijner."
"Ik gaf hem een medaille, als bedankje dat hij al die tijd vader en moeder in één was geweest."
"We werken ook zo goed omdat we elkaar altijd ruimte geven om dingen te doen die we zelf belangrijk vinden of nodig hebben. Een opleiding doen bijvoorbeeld, terwijl we een druk gezinsleven hebben. Mark heeft er veel gedaan en dat vond ik niet altijd gezellig, maar ik gun het hem wel.
En hij mij ook, want toen ik twee jaar geleden besloot een opleiding tot stewardess te volgen, waardoor ik een maand lang alleen maar in een KLM-hyperfocus zat, heeft hij zonder morren de boel draaiende gehouden. 'Doe het nu maar'. zei hij, 'je wil dit al zo lang.'"
Eerste intercontinentale vlucht
"Na afloop gaf ik hem een medaille, als bedankje dat hij al die tijd vader en moeder in één was geweest. We zien elkaar en we lachen veel, dat is fijn. Tijdens mijn eerste intercontinentale vlucht gaf Mark me een kussentje cadeau met zijn gezicht erop. Heel lief en ook hilarisch.
Ik ben nogal een huismus, dus dit was een grote stap. Met zo’n geintje laat Mark me voelen dat hij me ziet. 'Hierop lijkt je neus nog veel groter', zei ik lachend, maar ondertussen neem ik ‘m wel mee op elke vlucht, en FaceTime ik hem meteen als ik ben geland."
"We gunnen elkaar veel en geven de ruimte om onze eigen behoeftes en doelen na te jagen. We doen niet alles samen, maar we zijn wel vaak samen. We lopen nog steeds hand in hand en onze kinderen zien ook dat we nog altijd gek zijn op elkaar.
Die verliefde gevoelens steken nog steeds weleens de kop op. En we blijven in gesprek. We doen ons best om de humor niet te laten sterven, ook als het even kut gaat. We nemen het allemaal niet zo serieus en dat werkt heel goed. Mark heeft nu een burn-out en maakt daar heerlijke grappen over. Nee, hij kan zijn bord niet in de vaatwasser zetten, want ja, die burn-out hè. Lachen geeft zoveel lucht."
Samen oud en lelijk worden
"Wij vinden altijd wel onze middenweg. Als we nieuwe paden willen bewandelen dan doen we dat in verbondenheid. Ik hoop dat wij samen oud en lelijk worden en dat hij me, als ik dement ben, van een klif kan duwen.
Ik verheug me op het moment dat we weer tijd met zijn tweeën kunnen doorbrengen als de kinderen groot zijn. Wij blijven bij elkaar. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat we dat willen."
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.