Bente schaamt zich nooit meer voor haar introverte aard: 'Dacht dat er iets mis was met mij'

"Ik was een stil meisje, dromerig en met veel fantasie. Na een drukke schooldag genoot ik ervan om alleen te spelen, mijn kamer was mijn rustoord. Ik las graag of deed in mijn eentje een bordspel. Het was niet zo dat ik geen aansluiting vond in de klas of gepest werd, ik had gewoon vriendinnen. Maar ik vond het fijn om in mijn eentje mijn gang te gaan. Gelukkig deden mijn ouders daar nooit moeilijk over."

"Mijn anderhalf jaar oudere zus is heel anders. Zij is heel extravert, was veel weg en sprak continu af met haar vriendinnen. Toen we ouder werden, ging zij veel stappen. Dan tutte zij zich op, belde met vriendinnen om outfits te bespreken en draaide muziek."

Iets mis met mij?

"Ik zat in de kamer ernaast te lezen. Mijn vriendinnen had ik de hele week al op school gezien, en ik had er geen behoefte aan om ze weer op te zoeken en te socializen. Ik weet nog dat dit mijn ouders wel wat zorgen baarde. Mijn moeder kwam een keer op mijn bed zitten en vroeg me of ik wel gelukkig was. Ik snap die vraag, het kwam uit een goed hart. Maar mij maakte het onzeker. 

Dat werd versterkt door leeftijdgenoten die wel een druk sociaal leven hadden en veel de hort opgingen met elkaar, plus alles wat ik zag op social media dat toen net een beetje opkwam. Ik herkende me daar totaal niet in en kon maar één ding concluderen: er was iets mis met mij."

"Net als iedere tiener wilde ik erbij horen. Ik kreeg vaak te horen dat ik 'niet zo saai moest doen'. Daar baalde ik van, dus ik ging me geleidelijk aan steeds meer aanpassen. Op mijn zestiende kreeg ik een vriendje dat van feesten hield. Dat vond ik vreselijk, maar toch ging ik regelmatig mee omdat ik bang was dat het slecht voor onze relatie was als ik thuisbleef. Ging ik niet mee, dan voelde ik vooral schuldig. 

Vaak was ik na een lange dag al overprikkeld en moest ik mezelf van de bank slepen om de deur uit te gaan. Tegen een feestje zag ik de hele week op, terwijl anderen er juist zin in hadden. Ik voelde me anders, alsof ik een aansteller was."

Iedereen mondig en gevat

"Was ik even stil in een grote groep omdat ik moe was, dan kwam steevast de vraag: 'Is er iets? Gaat het wel?' Stil zijn is niet geaccepteerd, blijkbaar moet iedereen mondig en gevat zijn. Continu was ik mezelf aan het forceren en ging ik mijn grenzen over. Altijd was ik me aan het aanpassen aan wat er van mij werd verwacht.

In mijn studententijd voelde ik de druk om bij een vereniging te gaan en veel te stappen. En ik voelde me nog 'raarder' omdat ik het gewoon niet kon opbrengen. Deed ik mijn studententijd verkeerd? Ik was bang om buiten de boot te vallen als ik dit niet deed."

"Toen ik daarna ging werken, kwamen er vrijdagmiddagborrels en lunches met collega’s. Ik worstelde vaak met het gevoel dat ik niet goed genoeg was, en daardoor ging ik me nog harder bewijzen. Op mijn studie en later mijn werk werd ik extreem perfectionistisch om mijn onzekerheid te compenseren. Het was een kwestie van tijd tot ik instortte."

Paniekaanvallen

"Mijn toenmalige vriend en ik waren op vakantie toen ik ’s nachts plots geen lucht meer kreeg. Het leek alsof ik stikte. Het was de eerste van vele paniekaanvallen die daarna steeds vaker voorkwamen en mijn leven overnamen. Ik ging in therapie, en mijn psycholoog gooide het op te veel ambitie en dat ik de lat voor mezelf te hoog legde. Maar de onderliggende oorzaak werd niet aangepakt. 

Het duurde jaren voordat ik dat zelf inzag. Mijn relatie ging uit en ik ging weer bij mijn ouders wonen. Eindelijk had ik tijd om te graven in mezelf. Ik maakte de balans op: wat gaf mij energie en wat kostte mij juist energie? Geleidelijk kwam ik tot het inzicht dat ik onder andere introvert ben. En ik besefte dat ik steeds mijn grenzen had genegeerd."

"Maar weten dat je introvert bent, is anders dan ernaar leven. Ik moest mezelf opnieuw uitvinden en onderzoeken wat ík nou echt leuk vind in plaats van me aan te passen aan een ander. Beetje bij beetje leerde ik mezelf kennen. 

Ik liep de camino naar Santiago de Compostela in mijn eentje. Ik wist niet hoe mijn dag zou lopen en waar ik die avond zou slapen. Zo leerde ik op mezelf te vertrouwen. Het besef kwam dat ik goed genoeg ben, en dat er niets mis is met mij."

Waar zijn die andere introverten?

"Vaak heb ik me eenzaam en onbegrepen gevoeld. Ruim dertig procent van de bevolking is introvert, maar waar waren die dan? Ik vermoed dat die ook vaak een masker dragen om erbij te horen. Onze maatschappij is gericht op extraverte mensen, want de meerderheid is de norm. Dus zo is ons leven ingericht. Op school zie je al dat kinderen in groepjes moeten werken en dat er gelet wordt of je wel goed meedoet met de rest. Daar word je op beoordeeld. 

Ook op de werkvloer gaat het zo. Je moet altijd 'aanstaan' en gezellig kletsen, anders ben je niet collegiaal. Ook zijn we erg ik-gericht: je moet assertief zijn, jezelf laten zien en een go-getter zijn. Terwijl dit cultuurgebonden is. In Scandinavië en veel Aziatische landen is het veel meer geaccepteerd om meer op jezelf te zijn en niet steeds het hoogste woord te hebben."

"Het is jammer dat er zoveel vooroordelen en misverstanden over introverten zijn. Bijvoorbeeld dat we verlegen zijn – dat hoeft helemaal niet. Of dat we mensenschuw en asociaal zijn. Ook niet waar. Ik heb zeker vriendinnen, maar hou ervan om één op één af te spreken in plaats van in groepsverband, zodat ik echt de connectie voel en de diepte kan ingaan.

Ik hou heus van contact, maar het kost mij meer energie en ik moet er langer van bijkomen. Extraverte mensen laden op van een feestje, maar introverte personen hebben gedoseerd interactie nodig."

"Inmiddels heb ik twee boeken over mijn burn-out en introversie geschreven en geef ik hier ook lezingen over. Ook deel ik hierover veel op mijn Instagram-account. Nooit meer wil ik me schamen voor mijn introverte aard en manier van leven. Ik hou van lezen, breien en wandelen: nou en? Af en toe hoor ik mensen zeggen dat ik een saai leven heb. Maar dat is subjectief: ik vind uitgaan erg saai." 

Goed zoals je bent

"Mijn vriend is erg extravert, daardoor zijn we een goed team. Hij trekt mij soms uit mijn bubbel, en ik trek hem af en toe de rust in. Momenteel ben ik 18 weken zwanger van een dochter. Ik ben benieuwd of ze zijn outgoing persoonlijkheid heeft of toch meer op mij lijkt. 

Hoe dan ook gaat zij zichzelf mogen zijn. Tegen andere introverten zeg ik altijd dat zij niet raar, asociaal of te stil zijn. Je bent goed zoals je bent. Had iemand dat vroeger maar tegen mij gezegd, dan was ik misschien minder hard over mijn grenzen gegaan."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl