Krista en haar man zullen nooit een tweede kindje krijgen: 'Ik was boos op de hele wereld'

"Ik zal nooit meer zwanger zijn. Nooit meer zal er een kind in mijn buik groeien, zal ik de trapjes voelen, een bevalling meemaken en zo’n hummel op mijn buik krijgen. Het komt wel even binnen om dit zo hardop te zeggen, het klinkt zo definitief. 

Maar het is goed zo. De afgelopen vier jaren zijn een rollercoaster geweest vol hoop, korte blijdschap en dan weer immens verdriet. Mentaal en fysiek kan ik dat niet meer aan, dus uit zelfbescherming zet ik een streep onder onze kinderwens."

"Moeder worden is altijd een grote wens van mij geweest, als meisje was ik al druk in de weer met poppen. Op mijn negentiende kreeg ik een vriend met wie ik later trouwde. Rond mijn dertigste begonnen mijn eierstokken te rammelen. Ik realiseerde me dat ik dolgraag kinderen wilde, maar niet met hem. 

We gingen uit elkaar en na mijn scheiding kreeg ik opnieuw contact met Mingo, die ik van vroeger uit het uitgaansleven kende. Mijn grote liefde en degene met wie ik wél een gezin wilde. Toen we besloten ervoor te gaan en te stoppen met de pil, was ik binnen een maand zwanger. Zo snel had ik dat niet verwacht. Zwanger zijn vond ik fantastisch. Ik had geen kwaaltjes en een kind dragen en voelen bewegen vond ik geweldig. Zelfs de bevalling vond ik magisch, ondanks de pijn. Toen ik mijn dochter Noémi op mijn borst kreeg, was ik gelukkiger dan ooit."

Wens voor een tweede kind

"Toen zij bijna drie jaar was, kregen Mingo en ik de wens voor een tweede kind. We wilden onze dochter graag een broertje of zusje geven en voor ons voelde het zo nog niet 'compleet'. Omdat het de eerste keer zo snel raak was, had ik verwacht dat dit nu weer zou gebeuren. 

Maar dat duurde wat langer, pas na tien maanden hield ik een positieve test in mijn handen. Die blijdschap was van korte duur. Een week later ging ik naar de wc en zag ik veel bloed in de toiletpot. Een spontane miskraam, die ik totaal niet had verwacht. Ik was er kapot van."

"Na anderhalf jaar proberen zwanger te raken gingen Mingo en ik de medische molen in, we stapten naar een fertiliteitskliniek. Iets waarvan ik altijd had gezegd het nooit te doen, maar onze wens was zo groot dat mijn grenzen vervaagden. Toen de IUI-poging (vruchtbaarheidsbehandeling waarbij het zaad eerst wordt bewerkt en daarna in de baarmoeder wordt gebracht, red.) mislukte, voelde ik mijn biologische klok hard tikken. We stapten over op ICSI (een bijzondere vorm van IVF, waarbij voor elke eicel slechts één zaadcel gebruikt, red.).

Ik stond op mijn kop van de hormonen die ik dagelijks moest spuiten en de punctie was erg pijnlijk. Uiteindelijk was er maar één eitje geschikt voor terugplaatsing. Hoopvol ging ik hierna terug naar huis. Maar toen ik een twee weken later een test mocht gaan doen, was die negatief. Al die moeite voor niets, mijn wereld stortte echt even in."

Geen kloppend hartje 

"Het traject trok een zware wissel op Mingo en mij. Door de hormonen was ik niet bepaald gezellig en alles draaide om het zwanger raken. We besloten een pauze in te lassen. En juist toen raakte ik spontaan zwanger. Zie je wel, mijn lichaam kan het wél, dacht ik blij. Maar bij de eerste echo was er geen kloppend hartje. Opnieuw een klap."

"De miskraam kwam niet zelf op gang dus ik kreeg medicatie om dit op te wekken. Het was afschuwelijk. Ik kreeg weeën om het vruchtje af te stoten en zat kermend van de pijn op de wc. Bij een bevalling staan er mensen naast je om je te helpen en te steunen, maar een miskraam doe je alleen. Het voelde zo eenzaam."

Een broertje of zusje voor Noémi

"Het afgelopen jaar heb ik nog drie van zulke 'missed abortions' gehad waarbij de miskraam niet natuurlijk op gang kwam en ik medicatie hierbij nodig had. De eerste miskraam was in januari, toen bleek er bij de 7-weken echo geen hartslag te zijn. In juni was ik weer zwanger en was er wel een kloppend hartje bij de eerste echo. De kans was heel klein dat het nu nog mis zou gaan, kregen we te horen. 

Blij kochten we een boekje over het krijgen van een broertje of zusje voor Noémi. Maar een paar dagen voor de 10-weken echo verloor ik wat bloed. Aan alles voelde ik dat het mis was, een echo bevestigde dit. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Hoe klein ook, dit kindje had geleefd in mijn buik en nu klopte het hartje niet meer. Verdwaasd reed ik terug naar huis, de weken erna leefde ik als een zombie."

"Afgelopen november ging het weer mis. De eerste echo met zeven weken was goed, al durfde ik niet eens meer blij te zijn. Maar twee weken later met de tweede echo was er weer geen hartslag. Ik was boos op de hele wereld. Een kind was zó welkom bij ons, waarom lukte het niet?

Ik gunde een ander bijna geen zwangerschap meer, terwijl ik helemaal geen afgunstig persoon ben. Ik kreeg gevoelens waarvan ik niet wist dat ik ze kon hebben en daar was ik niet trots op."

Tussen hoop en vrees

"Steeds leven tussen hoop en vrees is slopend. Ik was alleen maar aan het wachten: op een zwangerschap, op een echo, op het moment dat het weer mis gaat. Met die continue angst valt niet te leven. Ik begon me ook steeds schuldiger te voelen naar Noémi. Zo vaak was ik verdrietig om een kind dat ik niet had mogen krijgen, terwijl zij er wél was en ook aandacht nodig had. 

Bovendien tikt de tijd door: zij is nu zeven dus het leeftijdsverschil wordt steeds groter. Dan sta ik nog op het kleuterplein terwijl zij al op de middelbare school zit. Zelf word ik ook ouder natuurlijk."

"Met ons verstand laten we de kinderwens los, maar het blijft een pijnlijke leegte. Als je kaarten voor de Efteling bestelt, staat er standaard 'twee ouders en twee kinderen'. Dat bijstellen naar één kind is moeilijk. Maar ik heb me erbij neergelegd.

In januari laat Mingo zich steriliseren. Het afgelopen jaar ben ik steeds razendsnel zwanger geraakt waarna het fout liep, ik wil mezelf dat niet weer aandoen. Na de sterilisatie is het boek definitief gesloten, hopelijk brengt dat rust."

Oud en daarom kansloos

"Er is veel onbegrip rond miskramen. Vooral in het ziekenhuis kreeg ik harde opmerkingen te horen. De boodschap was dat ik te oud was en daarom kansloos. 'Wil je jezelf dit nog wel aandoen?', vroeg een gynaecoloog mij. Mensen dicht bij ons begrepen onze wens, maar van anderen kreeg ik vaak te horen waarom ik 'op mijn leeftijd' in vredesnaam nog een tweede wilde. 

Dat wij al een dochter hebben, was ook iets wat ik vaak terug hoorde. 'Gelukkig heb je er al eentje', werd er dan gezegd. Tuurlijk, maar ik had er alles voor over gehad die prachtige ervaring nog eens mee te maken. Ik weet nu juist wat ik mis: een kind in je buik voelen bewegen, het baren en de speciale momenten bij het voeden."

"Weinig vrouwen praten over hun miskraam terwijl zovelen het meemaken. Er is veel schaamte, want alles moet tegenwoordig mooi en perfect zijn. Waarom is het gebruikelijk om een zwangerschap pas na drie maanden bekend te maken 'voor in het geval dat het misgaat'? 

Mensen vinden dat blijkbaar privé, niemand mag het weten. Maar het is een miskraam, geen misdaad. Ik kies ervoor om er wel open over te zijn. Na iedere miskraam had ik juist de steun van familie en vrienden nodig, die zijn er ook om moeilijke momenten mee te delen."

Nooit meer valse hoop

"Ik zal nooit meer zwanger zijn. Dat doet pijn, maar het betekent ook dat ik nooit meer valse hoop zal hebben. Nooit meer met angst en beven naar de wc hoef uit angst voor bloedverlies – soms hield ik als ik zwanger was zelfs mijn plas op omdat ik niet weer zo’n ellendig moment op de wc wilde meemaken. 

Het betekent dat ik weer ga leven. En dat ik ga genieten van de dingen die ik wél heb."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl