Onbekende hing explosieven aan de voordeur van Inge: 'Onbezorgdheid is voor altijd weg'

"Je huis hoort veilig te zijn. Een plek waar het goed en fijn is. Om juist daar aangevallen te worden, is vreselijk. In eerste instantie dachten mijn man Edwin en ik: we gaan verhuizen, weg hier. Maar waar gaan we dan heen? Bovendien laat ik me niet wegjagen. Ik weet dat wij met niemand ruzie hebben, geen schulden hebben en niets verkeerd hebben gedaan. Nog altijd tasten we in het duister waarom dit is gebeurd, en dat maakt het haast nog erger. Wíst ik maar waarom wij het doelwit hiervan waren. De angst voor explosies is er nog steeds. Het liefste zou ik oudejaarsavond willen overslaan, die knallen vind ik maar niets. Ik heb vuurwerk nooit leuk gevonden, maar nu vind ik dat lawaai en de geur nog erger."

Harde knal

"Het was eind augustus, ons slaapkamerraam stond open. Edwin en ik lagen te slapen toen we wakker schrokken van een keiharde knal. We wonen in Amsterdam en zijn wel wat lawaai gewend, maar dit klonk wel heel dichtbij. Ik dacht dat het vuurwerk was en liep naar ons raam aan de tuinkant. Daar was niets te zien. Edwin zei dat het vast niets was en wilde weer gaan slapen, maar toen begon mijn telefoon te zoemen. We hebben een deurbel met camera, die gaf de melding dat er iemand voor de deur stond. Via de camera zag ik steeds een van de buren heen en weer lopen, blijkbaar was er iets gaande voor onze deur."

"Ik stond boven een broek aan te doen terwijl Erwin naar beneden ging en de voordeur opende. Meteen schoot er een enorme roetwolk naar binnen, ook rook het sterk naar buskruit. Ik schrok ervan en haastte me naar beneden en naar buiten. Daar keek ik om me heen. Tot mijn verbazing zag ik dat er iets in de hoek van onze deur was geplakt, stukken ducttape lagen op de grond. Onze voordeur was voor de helft verbrand en zwartgeblakerd. Door de hitte stond hij helemaal bol. Gelukkig hadden we hittebestendige verf en was het een heel stevige deur, anders was-ie naar binnen geblazen door de knal. Ik was blij dat niemand van ons gewond was geraakt. Mijn dochter lag op zolder te slapen, die had niets gemerkt. En mijn zoon was toevallig die nacht uit logeren. Anders had hij in de kamer boven de voordeur geslapen, een vreselijke gedachte."

Dader onherkenbaar

"Als verdoofd wachtten we op de politie die de buren al hadden gebeld. Ondertussen bekeek ik de camerabeelden van onze deurbel. Edwin en ik zagen iemand met een bivakmuts heen en weer lopen voor ons huis. Helaas zat er een dode hoek in onze camera, het moment dat er iets geplaatst werd was niet te zien. Het was beangstigend om deze beelden te zien. Ik wist niet wie die persoon was. Keer op keer keek ik de beelden terug, ik lette op elk detail maar kon er met geen mogelijkheid iemand uit herkennen."

"De politie nam het incident serieus, blijkbaar waren wij in Amsterdam het tiende adres in korte tijd waar zoiets gebeurde. Er was vuurwerk van een zeer zwaar kaliber gebruikt, dit werd beschouwd als een serieuze explosie. Ze vroegen naar mogelijke hoeken waaruit dreigingen konden komen, maar Erwin en ik konden niets bedenken. Er waren geen zakelijke of persoonlijke conflicten en we zitten niet in het criminele circuit. Het was ons een raadsel waarom dit was gebeurd. Na een half uur was de politie weer weg. Edwin ging douchen, ik zat te trillen op de bank. Daarna ben ik de voordeur gaan schrobben, ik wilde niet dat de kinderen de rookschade zouden zien."

Loslaten

"De volgende ochtend kwam mijn zoon thuis, voorzichtig vertelde ik hem wat er was gebeurd. Daarna gingen we naar zijn handbalwedstrijd. Langs de lijn checkte ik het nieuws op mijn telefoon. De explosie stond op de site van Het Parool, gelukkig zonder foto van ons huis. De reacties eronder waren snoeihard. 'Het zullen wel aso's zijn die in de drugs zitten, geen aanwinst voor de samenleving dus eigen schuld!' Afschuwelijk vond ik die oordelen. Mensen kenden ons niet eens, maar riepen de vreselijkste dingen. Ik had de neiging erop te reageren, maar ik hield me in."

"Later sloeg de angst toe. Normaal gesproken had ik 's avonds altijd een fijn moment voor mezelf. Als iedereen boven was, keek ik tot laat op de bank series op Netflix. Nu durfde ik niet meer alleen beneden te zijn. Als gezin gingen we tegelijkertijd naar boven. We waren allemaal afwisselend angstig, verdrietig en boos. Edwin en ik deden aangifte, maar ik moest zelf achter slachtofferhulp aangaan, dat werd ons niet aangeboden. Ik deed daar mijn verhaal, en kreeg te horen dat ik nog teruggebeld zou worden. Omdat ik niet wilde dat mijn kinderen een trauma kregen, schakelde ik uiteindelijk zelf een psycholoog voor ze in. Voor mijn eigen verwerking heb ik EMDR-therapie gehad. Ik ga er nooit achter komen wie dit gedaan heeft, dus ik moet het loslaten. Maar tegen de dader wil ik zeggen: besef dat je een flink trauma hebt veroorzaakt, en waarom?"

Machteloos

"Het duurde lang voordat onze voordeur was vervangen door de woningbouwvereniging. Elke dag werd ik geconfronteerd met wat er gebeurd was. Steeds zag ik mensen op straat kijken naar de beschadigde deur en speculeren over wat er gebeurd was. Het is niet onze schuld dat dit gebeurde, maar toch wordt er wel zo naar ons gekeken. En door die oordelen schaam ik me ervoor. Ik denk dat mensen onderschatten welke impact deze gebeurtenis op ons heeft. Als je geen letsel of schade binnen hebt, moet het maar oké zijn. De recente explosie in Den Haag greep mij erg aan, daar lag ik nachten van wakker. Het is een eng idee dat het met ons misschien ook anders had kunnen aflopen, en ook dat ik niet kan garanderen dat het niet nog eens gebeurt. Je voelt je zo machteloos als je je huis en gezin niet kunt beschermen. Nooit meer ga ik naar bed met het idee dat ons niets kan gebeuren, die onbezorgdheid is weg en komt nooit meer terug. En ik ben boos dat iemand dat gecreëerd heeft."

Vanwege privacyredenen is de naam gefingeerd.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl