'Wintersportvrees is real. Zelfs in het schattige dorpje van 'Winter Vol Liefde'-Mike'

Het begon op de weg ernaartoe. Manlief had een route uitgekozen die niet bezaaid was met haarspeldbochten, maar dat was niet gelukt. Bij de derde bocht omhoog klopte mijn hart in mijn keel. Puk (13) en Olle (10) hadden hun tablets weggelegd om naar buiten te kijken. Olle zei: "Moet je kijken hoe hoog we zijn. Zie je het ook, mama?"

"Laat mama maar even met rust", zei ik zenuwachtig en focuste me op mijn rustgevende playlist die ik speciaal voor dit moment had gemaakt. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar een Tibetaanse panfluit tot we in het dorpje waren. "Er gaat een treintje naar boven, dan hoef je niet in de skilift", had manlief het dorp aangeprezen. Hij weet hoe eng ik skiliften vind. Want: je zal er maar uit vallen, precies boven een klif van honderd meter diep.

Stijf van de adrenaline

Gelukkig gingen we de trein sowieso niet in, en startten we op de kinderpiste waar Mike, sinds dit jaar bekend door Winter Vol Liefde, lesgaf. Het was perfect: twee sleepliften, niet hoog, geen drukte, lieve kindjes. Dat kon ik wel hebben. Dacht ik. De tweede sleeplift omhoog bleek veel enger dan gedacht en het hoogste stukje piste kwam ik niet af zonder stijf te staan van de adrenaline.

Het duurde drie dagen voor ik er vanaf durfde.

Manlief en Puk (13) verveelden zich dood en waagden zich op de zwaardere pistes. Ollie en ik bleven klooien in de kinderweide. Inmiddels wist ik dat mijn skiliftangst niets met hoogtevrees te maken had, maar met algemene wintersportvrees. 

Zelfs op een skiheuveltje zo hoog als een gemiddelde oer-Hollandse duin was ik niet alleen bang uit de sleeplift te vallen, maar ook om door een of andere een maniak aangeskied te worden, door een hekje te suizen of zelf over iemand heen te skiën, zoals zo’n schattig verpakt peutertje. 

Eén groot gevaar

"Dat gebeurt toch allemaal niet, gekkie", stelde manlief gerust. "Wel!", zei ik en schoof als bewijs mijn telefoon onder zijn neus. Daarop waren sinds we de grens met Oostenrijk waren gepasseerd filmpjes te zien van mensen die uit liften vielen, keihard op hun bek gingen en botbreuken opliepen. Nee, dit had voor mij niets meer te maken met lekker bewegen in de zon en knisperende sneeuw, maar met één groot gevaar. 

"Ik kan toch net als Sylvia Witteman doen?", stelde ik voor. "Zij schrijft in haar columns altijd dat ze zelf niet meedeed met de gezinsactiviteiten. Dat wil ik ook." En zo geschiedde. Terwijl de kinderen met manlief de blauwe pistes in de omgeving verkenden, vertrok ik naar het plaatselijke zwembad, dook de sauna in en twijfelde in menig toeristenwinkel of ik nou wel of niet zo’n kekke koekoeksklok moest kopen.

Skiles van Mike 

De trein naar boven was speciaal voor mij bedoeld, maar ik ging ‘m niet nemen, zoveel was duidelijk. Mijn wintersportvrees was real. Zelfs in dit schattige dorpje. 

Vanuit de tuin van ons appartement zat ik op zonnige middagen buiten met een boek en keek uit op de kinderweide waar Mike les stond te geven. Eerlijk gezegd vond ik dat al spannend genoeg.