Rudy vond hun droomhuis in Spanje, maar zijn vriendin wilde onverwachts tóch niet mee

"Al in ons eerste gesprek ging het over Spanje. Astrids favoriete vakantieland, mijn geboortegrond. Of nou ja, mijn vader is er geboren, maar ik voel me sterk verbonden met Spanje. De mensen, de cultuur, het klimaat: Spanje is mijn thuis. Dat ik er ooit wil gaan wonen stond zelfs in de profieltekst op de datingapp, het was een van de aspecten waar Astrid op viel, zei ze." 

Eigen huis onder de zon

"In de negen jaar dat we samen waren, zijn we misschien wel twintig keer naar Spanje op vakantie geweest. De bergen in, stedentrips, lezen op het strand: we konden het allemaal perfect met z’n tweeën. Turend door de ruiten bij makelaars in Malaga, Cartagena en Madrid droomden we over ons eigen huis onder de zon en na een paar jaar werden onze plannen steeds concreter." 

"Ik werkte hard en potte al mijn spaargeld op. Las boeken over emigreren, nam Astrid mee naar een informatieavond over het runnen van een B&B in Spanje en alle valkuilen waar we op moesten letten. 'Liever Baskenland dan Catalonië', zei Astrid na een tijdje en zo filterde onze zoektocht zich langzaam maar zeker uit naar Bilbao, Santander en San Sebastian. 

Met het verhuren van kamers, schilderslessen en wandelcoaching zouden we komende jaren met gemak in ons levensonderhoud kunnen voorzien, want ik had inmiddels zoveel gespaard dat een hypotheek na de verkoop van mijn huis in Leidschendam niet nodig zou zijn."

Droomhuis gevonden

"Zou, inderdaad. Op het moment dat we het huis van onze dromen vonden, net buiten San Sebastian, met een veranda en fruitbomen in de tuin, viel het me op dat Astrid begon te treuzelen. Een bod uitbrengen? Nee, eerst nog even overleggen met de financieel adviseur. Foto’s delen met onze vrienden? Nee, doe maar als het definitief is. 

Na twee weken voerde de makelaar de druk op en deed ik een bod. We konden nog terug, zei ik, en Astrid reageerde gelaten. We hadden geluk, want ons bod werd meteen geaccepteerd en de makelaar stuurde de papieren op, zodat we in Nederland konden tekenen."

"Na drie dagen had Astrid nog niet getekend en toen ik erop aandrong barstte ze in huilen uit. 'Hou op!', riep ze, 'ik kan het niet!' Eerst dacht ik dat het koudwatervrees was, daarna dat ze aan onze liefde twijfelde. Dat was het allemaal niet volgens haar. Ze kon haar moeder in Nederland niet achterlaten."

Eigen toekomstbeeld

"Ik voelde me boos en verslagen. Hoe kon ze me dit aandoen? Al die jaren dat we met onze Spaanse plannen bezig waren geweest, wist ze dat ze verder bij haar familie vandaan zou wonen. Haar moeder is nog in redelijke gezondheid en in goede handen bij haar zussen. Waar kwam deze twijfel ineens vandaan en bovenal: waarom had ze die nooit eerder naar me uitgesproken? 

Al die keren dat we in Spanje waren en droomden van een leven daar, alle stappen die we namen waren stuk voor stuk evaluatiemomenten. Kansen om terug te trekken of tijd te rekken. Maar ze zweeg. Vooral dat heeft me gekwetst. Terwijl ik veronderstelde dat we samen een droom nastreefden, hield Astrid er een eigen toekomstbeeld op na."

"Nog steeds heb ik het gevoel dat de zorgen om haar moeder een dekmantel zijn voor de ware reden. Ze hield niet genoeg van me en weigerde dat uit te spreken. Onzin, want ik ben een grote vent en kan kritiek heus wel aan." 

Niet Spanje, maar Leidschendam

"Het huis heb ik laten gaan, en Astrid ook. Mijn vertrouwen is geknakt, zo kan ik niet verder. Nu zit ik hier in Leidschendam, alleen, te twijfelen of ik in mijn eentje naar Spanje zal gaan. Al die jaren droomde ik ervan om met mijn liefje op een berg in de Spaanse zon te zitten. Romantischer wordt het niet.

In mijn eentje emigreren voelt als zout in de wond wrijven. Het is verdorie niet gelukt. Maar ja, dat gevoel heb ik hier net zo. Vrienden zeggen dat ik gewoon moet gaan, zij komen wel langs en gooien clichés op als 'beter spijt van iets wat je wel hebt gedaan dan van iets wat je niet hebt gedaan'. Goed, dat geloof ik ook wel."

"Over een maand ga ik solo roadtrippen door Zuid-Spanje, bewust een andere richting op. Als dat goed voelt, dan doe ik het alsnog. De gedachte dat ik zo dichtbij was en dan door allerlei toedrachten nog niet in Spanje eindig, vind ik pas echt onverteerbaar. Zolang ik me niet eenzaam voel, komt het wel goed. En dat ga ik de komende maanden ondervinden.

Astrid heb ik al maanden niet meer gesproken. Apart he, na zoveel jaar samen. Uiteindelijk ben je met je grote dromen toch echt op jezelf aangewezen."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.

Klik hier voor meer Lifestyle.