Viki: 'Ik heb een prachtig leven, maar het voelt niet als het mijne'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Viki (41) leeft een droom met haar knappe Spanjaard en hun kinderen in het land van de tapas, maar denkt soms met weemoed terug aan de tijd dat ze alleen met haar dochter in een appartement woonde. "Ik voel me een wagon achter zijn trein."
"24 was ik, toen ik mijn dochter kreeg. Mijn vriend en ik waren al vijf jaar samen, en hij was ook nog eens elf jaar ouder dan ik, dus we vonden het wel tijd. Ik was jong en had energie voor tien. Een prachtig en lief meisje was ze, en alles ging goed. Ik wilde na mijn zwangerschap wel iets doen voor mijzelf, dus ik pakte een nieuwe studie op. Bedrijfseconomie en rechten. Dat ging zo lekker dat ik al gauw mijn eigen bedrijf in vastgoedbeheer begon.
En ik genóót. Ik verdiende goed, kreeg een andere nieuwe vriendenkring en voelde hoe fijn het was om me te ontplooien naast mijn rol van moeder en partner. Mijn vriend gaf me de ruimte en moedigde me aan, maar we gingen niet gelijk meer op. Hij had geen behoefte om te groeien en zich te ontwikkelen en zag mij het liefst vaker thuis: lekker samen op de bank een film kijken en in het weekend zijn familie bezoeken."
"Maar iedere zondag bier met frikadellen en dezelfde grapjes met zijn vier broers begonnen mij enorm tegen te staan. Ik wilde vooruit, groeien, nieuwe ervaringen opdoen en vooral niet stilstaan. Die elf jaar verschil in leeftijd bleek toch te veel. Mijn vriend wilde rustig aan doen en ik was ambitieuzer dan ooit. Uiteindelijk verbrak ik drie jaar later onze relatie.
Ik kocht een appartement midden in Haarlem en het werd een fantastische tijd. Mijn meisje was blij, mijn zaak liep goed, ik had inmiddels acht mensen in dienst, en ik genoot van de reuring. Na een jaar of vier leerde ik een knappe Spanjaard kennen. Ik kwam hem tegen op een vastgoedveiling. Groot, sterk, donker, verzorgd en hij sprak nog goed Nederlands ook. Hij had in Nederland een groot eigen makelaarskantoor en was daarnaast actief in onroerend goed. We raakten in gesprek en vielen als een blok voor elkaar."
Zo verliefd
"Voordat ik het wist woonde ik met mijn dochter bij hem net buiten Amsterdam, in een prachtige stolpboerderij met veel grond en privacy. We trouwden twee jaar later, hij kocht een paard voor mij en voor mijn dochter en vroeg me om samen met hem zijn bedrijf te runnen. Vol overtuiging ging ik erin mee. Ik vond mijn leven fantastisch, was zo verliefd op deze man, zijn passie, zijn familie, zijn land, alles!"
"Ik volgde hem in alles. Maar als ik eerlijk was, voelde ik me ook steeds meer geïsoleerd. Hij trok de touwtjes steeds strakker aan, niet dwingend of zo, maar ik realiseerde me wel dat ik mijn leven leidde zoals hij dat wilde. Maar ja, dat stond ik zelf toe. Mijn man is charmant. Zowel uiterlijk als zijn innerlijk. Onze gedeelde interesses en kennis in onroerend goed deed mij smelten. Ik keek tegen hem op. Wat een man! Wat een wijsheid! Wat een bedrijf! Wat is hij knap, sexy, alles! Ik moest en zou hem voor mij alleen zien te winnen. Hoe deed ik dat? Door mezelf afhankelijk te maken.
Dus ik volgde hem in alles. En vond het eigenlijk best wel fijn, dus ik liet het gebeuren. Hij is zo'n geweldige man, fijne stiefvader voor mijn dochter en financieel gezien leven we een droom. Prachtige vakanties, dure etentjes, schitterende kleding voor mij en mijn dochter, alles kan. Inmiddels zijn we tien jaar verder, hebben we samen nog twee kinderen gekregen en zijn we naar Spanje geëmigreerd."
"We hebben het goed. Zijn familie is geweldig, het land is geweldig, mijn man is geweldig en ik heb dus op het oog een geweldig leven. En nu komt de maar. Ik heb een prachtig leven, maar het voelt niet als het mijne. Ik voel me een wagon achter zijn trein. Dat voel ik steeds sterker. Ik was een vrijgevochten vrouw, zelfstandig en ambitieus. Die kant van mezelf mis ik nu.
Ik kan niet meer terug, want ik heb alles achtergelaten. Soms kaart ik het aan bij mijn man, maar wat heeft het voor zin? Het is een gevoel van mij. We zijn nog steeds dol op elkaar, en hij kan er natuurlijk ook niets aan doen. En ik tel mijn zegeningen heus, maar soms denk ik met weemoed terug aan de tijd dat ik samen met mijn dochter in mijn eigen appartement woonde en zelf een bedrijf runde. Ik mis mijn eigen leven. Ik mis mezelf."
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.