'Jahoor, kom ik net die frisse oud-collega tegen als ik eruitzie als een totale slons'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week komt ze een oude bekende tegen op een wel heel ongelukkig moment. "Ja, gaat prima!"
Het was een heerlijk weekend. Het zonnetje scheen volop, Puk (13) en Olle (10) liepen al in hun lentejas. Veel te koud nog als je het mij vraagt, maar ik snapte ook wel dat ze hun winterjassen inmiddels zat waren.
Terwijl ik Olles voetbaltas in mijn fietsmand gooide, stond hij opeens voor mijn neus. Ik had hem al zeker vijftien jaar niet gezien en hij was geen spat veranderd. Jeroen was een collega en we kletsen vaak tijdens onze rookpauzes. Ik gokte dat hij net als ik al tijden was gestopt.
"Jij ook hier geland?", vroeg hij vriendelijk, terwijl we drie kussen uitdeelden. Jeroen bleek ook al een tijdje in dit dorp te wonen, maar gek genoeg waren we elkaar nooit tegengekomen. "Dit is mijn zoon, Olle", zei ik. Olle keek hem neutraal aan. Mijn oud-collega gaf hem vriendelijk een hand. "Hallo", wist Olle er nog net uit te persen.
Niet de beste indruk
Het was duidelijk dat hij moe was van zijn voetbalwedstrijd. En dat hij eten nodig had. Olle keek me hangry aan terwijl ik met Jeroen bijpraatte. Ik voelde zweet over mijn rug lopen van groeiend ongemak. Jeroen zag er zo netjes uit en had Olle zo vriendelijk de hand geschud en Olle keek zo boos.
"Ja, gaat prima", antwoordde ik, maar kreeg het intussen benauwd toen ik Jeroens blik naar de bleekvlek op mijn jas zag gaan. Zijn ogen bleven hangen bij mijn vingers op het stuur. Mijn nagellak, knalblauw, was aan alle kanten afgebladderd. Dit in combinatie met de gore jas, mijn vette haar, make-uploze gezicht en ouder, dikker lichaam deden me vermoeden dat ik niet de beste indruk maakte.
Het was een vrolijke lentedag, maar ik liep er als een totale slons bij. Een schim van de 25-jarige, stralende oud-collega die ik ooit was. Die heerlijk zonnige lentedag was er opeens en ik was er nog lang niet klaar voor, laat staan dat ik er klaar voor was om een knappe oud-collega tegen het frisse lijf te lopen.
We kusten elkaar gedag. "Hèhè", mopperde Olle, "ben je nou eindelijk klaar, ik sta al uren te wachten." Snel sprong ik op mijn fiets. We sprintten het voetbalterrein af, terwijl ik mijn handen nog eens goed bekeek tijdens het fietsen. Het zag er echt niet uit, die nagels.
Late start
Thuis sprong ik meteen onder de douche. Met mijn handdoek nog om, bestelde ik een nieuwe lentejas voor mezelf en boekte ik een boksles bij de sportschool. Daarna belde ik de kapper voor wat gezellige, blonde highlights. Ik had misschien een late start gemaakt, maar wat niet was, kon nog komen.
Klik hier voor meer Lifestyle
Waarom worden we toch zo gelukkig van stralend lenteweer?