Hanneke was lang zoekende: 'Ik wil altijd weten hoe anderen dat nou doen, leven'
De dood hoort bij het leven, al schuiven we 'm graag zo lang mogelijk voor ons uit. Denk jij weleens na over de soundtrack van je leven? Dit is het einde van deze rubriek en daarom komt het slotakkoord deze week van de maker zelf: Hanneke Mijnster (44) uit Haarlem. Ze is journalist en schrijver, en wist drie jaar geleden bij de start van deze rubriek al precies welke plaat haar slotakkoord zou inluiden.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"Maybe Tomorrow van Stereophonics."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Dit is de plaat waarvoor ik altijd even in de auto blijf zitten terwijl ik al op de parkeerplaats sta, die maakt dat ik even stop met wat ik doe om te luisteren. En waarvan ik tegen iedereen die het horen wil, zeg: 'Dit is mijn liedje'. De melodie grijpt me meteen, ook 23 jaar na verschijning nog en de tekst past me als een jas. Maybe tomorrow I’ll find my way voelt voor mij als een troostend mantra in mijn onrustige zelf."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Ik ben lang zoekend geweest in mijn leven. Wie ben ik? Waar pas ik? Wat past mij? Op mijn vijftiende wist ik al dat ik journalist wilde worden, maar pas op mijn 34e had ik genoeg lef gekweekt om te gaan freelancen en te schrijven wat ik zelf wilde.
Op een kantoor werken bleek niks voor mij, ik ben veel te gevoelig voor de sfeer en de stress van collega’s. Het liefst loop ik ieder uur een keer naar de wc of de keuken omdat ik even moet bewegen. Het maakte dat ik mezelf maar raar en mislukt voelde. Waarom konden al die andere mensen wel met het grootste gemak een fulltime baan volhouden, een vriendenkring onderhouden én dan ‘s avonds ook nog sporten?
Schouders eronder, nog harder proberen was lang mijn manier en Maybe Tomorrow is het rustpunt waarin ik 4.33 minuten even thuis kan komen bij mezelf. Morgen zoek ik verder, dat biedt hoop en rust tegelijk."
"Dat zoekende is ook de reden dat ik journalist ben geworden. Ik wil altijd weten hoe anderen dat nou doen, leven. Waar ze tegenaan lopen, wat ze geleerd hebben en overwonnen. Het is een groot voorrecht om alles te mogen vragen wat er in me opkomt, en geloof mij maar dat dat nogal veel vragen zijn met mijn ADHD-brein. De rol van journalist is een verantwoorde vertolking van mijn eigen nieuwsgierigheid."
Verdrietige gedachte
"Deze rubriek bedacht ik nadat de vader van mijn oudste vriendin overleed en zij me middenin de voorbereiding van het afscheid vroeg hoe goed ik in Duitse opera’s zat, want ze dacht dat haar vader daar wel van hield. Dat vond ik zo’n verdrietige gedachte.
Muziek is zo’n groot onderdeel in mijn leven, het helpt me voelen en groeien, het leert me woorden geven aan mijn binnenste en laat me huilen wanneer de tranen dwarszitten. Het geeft me energie en zelfvertrouwen als ik iets moet doen wat ik eigenlijk nog niet durf."
"Het muzieklijstje voor mijn uitvaart duurt nu meer dan een uur; ze kunnen er wel een vaarwelfestival van maken."
"Ik moet er toch niet aan denken dat mijn jongens, wanneer het mijn tijd is, niet weten wat ze moeten draaien. Ze zijn pas veertien en zestien, en willen er nog niks over horen, maar ik heb ze wel laten zien waar mijn lijstje te vinden is. Die duurt nu meer dan een uur, dus ze kunnen er wel een vaarwelfestival van maken.
Ik vind het belangrijk om over de dood, afscheid, emoties en dromen te praten, want onderweg naar het einde verandert er nogal wat in hoe je jezelf ziet en wat je met het leven, en voor jezelf, wil. En dat mag dus ook. Misschien ben je op de goede weg, en anders vind je 'm morgen wel."
Waar droom je van?
"Járenlang droomde ik van een leven als schrijver en columnist, ik wilde Martin Bril worden: op een terrasje zitten en mijn verwondering over wat ik daar zag op papier zetten. Om elf uur op straat kunnen lopen zonder dat mijn baas boos zou worden en ik ben dolblij dat dat nu precies is hoe het gaat.
Het nummer Troostzoekers van Wende en Froukje raakt me wat dat betreft enorm: je kunt blijven zoeken, maar het gaat ook om zien wat er wel is, en dat een gebroken hart weer gemaakt kan worden."
"Ik heb een heel fijne liefde met wie ik mezelf wel in Rotterdam zie wonen later. Die stad zet me aan en tilt me op. We zullen nog een paar jaar moeten wachten tot de kinderen klaar zijn met de middelbare school, maar dagdromen doen we wel.
En ik hoop natuurlijk dat alle lezers van het Slotakkoord (waarvoor heel veel dank!) de Liefdesles blijven lezen, straks ook mijn nieuwe serie op RTL Nieuws en mijn nieuwe boeken. Want schrijven is één ding, maar gelezen worden is pas echt hartverwarmend. Zoals mijn favorietje Frazey Ford zegt: You got a life that Money Can’t Buy."
Wat is je guilty pleasure?
"Ronkende redneck country. Druipende levensliederen die in het Nederlands gewoon voor een smartlap door zouden kunnen, maar in het Engels net zo makkelijk mijn ziel binnenglijden. ik zit nu in m’n Texas-fase, de nieuwste van Blake Shelton. Die kan ik gerust vier keer per dag, of achter elkaar, draaien, en meezingen met southern accent.
Eigenlijk zou ik als queer vrouw ver weg moeten blijven van die conservatieve Amerikaanse wereld, maar ik slurp het op. Niks diepgravends aan de tekst ook, maar iedere keer als ik het hoor, voelt het alsof ik in mijn hotpants uit m’n cabrio stap om bij de diner een diet coke te bestellen. Lékker."
Klik hier voor meer Lifestyle
