Linda gaf een stuk van haar lever aan de voor haar onbekende Dani (1): 'Heel logisch om te doen'

Ja, impulsief is ze wel, lacht Linda zo'n twee maanden na de operatie. "Maar ik vond het heel logisch om te doen. Als je een stukje van je lever doneert, dan groeit je lever gewoon weer aan en houd je er niets aan over. Als ik daarmee iemands leven kan redden, waarom niet?" 

Metabole ziekte

De kleine Dani heeft een metabole ziekte, waardoor zijn lever niet goed werkt. "Hij kon daardoor een verstandelijke beperking krijgen, hartproblemen, of zelfs overlijden. Zijn ouders konden geen donor worden omdat zij het gen hebben waardoor Dani deze ziekte kreeg. Daarom vroegen ze via Facebook om hulp."

Linda kende het gezin, dat nog niet zo lang in Wehl woonde, nog niet, maar dat maakte voor haar niet uit. "Nadat ik wat informatie had opgezocht over wat het betekent om een stukje van je lever te doneren, overlegde ik dat met mijn dochters van 19 en 20 en mijn man. Die zeiden: 'Natuurlijk doe jij dat.'"

"Daarna heb ik contact opgenomen met de vader van Dani. Ik zei: 'Ik weet niet of ik een match ben, maar als ik dat ben, dan wil ik graag helpen. Dat vonden hij en zijn vrouw heel mooi en bijzonder. Ze vonden het moeilijk om hulp te vragen en waren me heel dankbaar. Maar ik zei: 'De dankbaarheid haal ik uit dat het lukt, dat het een match is en het daarna goed gaat met Dani.'"

Kennismaking

Een dag later stond ze al bij hen op de stoep om kennis te maken. Daarna kwam het gezin naar Linda om ook kennis te maken met haar man en dochters. "Ze vonden het belangrijk dat mijn hele gezin erachter staat."

Linda moest voor onderzoeken naar het ziekenhuis in Groningen, waar ook de operatie zou plaatsvinden. Eerst keken ze of ze een match was en of zij, en specifiek haar lever, zelf gezond genoeg was. En daarna volgden gesprekken met een psycholoog, maatschappelijk werker en vertrouwensarts om te kijken of ze het mentaal aankon en of ze het bijvoorbeeld niet voor geld deed – dat is verboden in Nederland – en of het wel in haar leven paste.

Groen licht 

"Na de operatie moet je bijvoorbeeld vaak een week in het ziekenhuis blijven, en mag je zes tot acht weken niet tillen. Als mijn dochters 2 en 3 waren geweest, had ik het om die reden minder snel gedaan. Maar nu paste het goed in mijn leven. Na al die gesprekken en onderzoeken kregen we groen licht."

Na die maanden aan onderzoeken was dat een spannend moment, herinnert ze zich. "Ik was eraan begonnen, dus wilde nu zo graag dat het zou lukken. Elke keer hoor je wel dat één onderdeel goed is: het onderzoek van mijn lever, de match. Maar het blijft spannend tot het einde."

Half juni vierden ze nog samen Dani's eerste verjaardag, en drie weken later waren de operaties. 8,5 uur duurde het bij Linda voordat het stuk lever was weggehaald. "Ze moeten dat echt stukje voor stukje doen, en dan alle bloedvaatjes dichtbranden om te voorkomen dat er bloedingen ontstaan."

Eerste in Nederland 

"Ik was de eerste in Nederland bij wie dit met een robot gebeurde, dus het duurde ook iets langer omdat er artsen uit Saoedi-Arabië bij waren die vaker met deze techniek werken en zij voor de zekerheid stap voor stap checkten of de artsen in het UMCG dat goed deden. Maar dat was me van tevoren verteld. En het voordeel van de robot is dat ik minder grote littekens heb en mijn ribben en buikspieren niet geforceerd hoefden te worden om bij mijn lever te komen. De pijn was daardoor minder en het herstel gaat sneller."

Vlak voor de operatie had Linda er zo veel vertrouwen in gehad, dat ze gevraagd had of ze niet in één keer twee kindjes kon helpen. "Ik had gelezen dat ze de helft van je lever kunnen weghalen en dat hij dan alsnog aangroeit. Voor Dani was ongeveer een kwart nodig, dus ik vroeg mijn chirurg of dat geen optie was. Ik dacht: als ik er dan toch lig. Maar na even nadenken zei mijn arts dat dat technisch toch te ingewikkeld was. Anders had ik dat zeker gedaan."

Nog op de uitslaapkamer kwam het goede nieuws: "De chirurg van Dani kwam vertellen dat de operatie bij Dani ook goed was gegaan en dat het goed met hem ging. Het was een prachtig stukje lever, zei ze, dat al direct was beginnen te werken bij Dani. Heel bizar dat dat kan, maar ook heel mooi."

Complicaties

Linda zelf had last van een vervelende complicatie, een maagverlamming die twee dagen duurde, maar verder herstelde ze goed. Bij Dani was de aanhechting van zijn dunne darm tijdens de operatie geperforeerd, waardoor hij opnieuw geopereerd moest worden. "Dat was heel moeilijk. Je wilt zo'n jongetje helpen en dan zie je hoe ziek hij is en dat hij heel veel pijn heeft. Maar ook dat is uiteindelijk helemaal goed gekomen."

Inmiddels zijn ze allebei thuis en gaat het goed. Linda moet nog een paar weken herstellen, maar is wel al aan het thuiswerken. "Fysiek gaat het heel goed, alleen mijn concentratie is nog niet optimaal en ik ben wat sneller moe. Dat hoort er allemaal bij." 

"Gelukkig heb ik een leidinggevende die mij in het hele proces heeft gesteund. Ze stuurde zelfs een paar keer een kaartje of een cadeautje. Ik kan me voorstellen dat dat soms anders gaat, het is toch een operatie waar je zelf voor kiest. Werkgevers krijgen een vergoeding die te vergelijken is met een vergoeding voor een zwangerschapsverlof. En mijn leidinggevende vond het gelukkig alleen maar mooi dat ik dit deed."

Bijzondere band

En: er is een bijzondere band ontstaan tussen Dani's familie en Linda. "Het voelt alsof ik er extra familie bij heb gekregen. Een paar weken geleden was Dani's vader jarig, toen zijn wij op bezoek gegaan. En twee weken geleden waren we er om bovenstaande foto te maken. Het klikt heel goed. Dat is niet waarom ik het deed, maar het is wel heel leuk."

Door haar verhaal te doen, hoopt Linda dat meer mensen horen van de mogelijkheid om een stukje lever te doneren. "Ik wist tot ik de oproep van Dani's vader zag niet dat dat mogelijk was, en dat hoor ik van meer mensen. Terwijl veel kinderen en volwassenen wachten op een stukje lever. Het zou mooi zijn als hiermee meer mensen zich aanbieden om donor te worden."

Klik hier voor meer Lifestyle