Julia: 'Had ik maar eerder naar haar geluisterd'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Deze keer komt de liefdesles van Julia (62, niet haar echte naam), die pas nadat haar relatie met Alexandra verbroken was, inzag dat ze al die tijd vooral met zichzelf bezig was geweest.
“Het was niet eens de bedoeling om verliefd te worden. Op aanraden van mijn dochter meldde ik me aan op een chatsite, juist omdat ik na een verbroken relatie zo in de put zat. ‘Je hoeft geen nieuwe relatie te vinden mam, maar het is goed voor je om ook met anderen in contact te komen. Gewoon om te praten.’ Een nieuwe liefde was dus wel het laatste waar ik mee bezig was. Na 35 jaar huwelijk met een man was ik patsboem verliefd geworden op een vrouw en meteen bij haar ingetrokken. Die liefde ging over en mijn leven lag in duigen. Ik zocht een maatje om mee te praten en dat vond ik in Alexandra. Zij is net als ik fanatiek Ajax-supporter, dol op reizen, cultuur en superheldenfilms en zocht bovendien hetzelfde als ik: gewoon een goed gesprek. Zo’n site is redelijk anoniem, dus dat praat toch wat makkelijker."
"Na weken chatten stelde zij voor om een drankje te doen. En hoewel we helemaal niet elkaars type waren, zij is 13 jaar jonger, vrij lang en stoer en ik ben meer van de vrouwelijke vrouwen, voelde het toch wel echt als een date. Het werd een zonnige dag op het terras en we raakten niet uitgepraat. We spraken nog een keer af, ze vroeg me mee naar Appelpop in Tiel en nodigde me uit voor haar verjaardag in de kroeg. Ik bleef slapen en vanaf dat moment waren we samen."
Huis vol
"San deed me mijn verbroken relatie vergeten en ondertussen begon ik steeds meer van haar te houden. Na anderhalf jaar kon ik een baan krijgen in haar woonplaats en trok ik bij haar in. De eerste jaren ging het goed. We deelden het huishouden, en hadden prachtige vakanties en stedentrips naar het buitenland. We leefden een goed en rustig leven, en financieel had ik het niet eerder zo goed gehad. San regelde alles, de vaste lasten, hypotheek, rekeningen. Maar langzaam kwamen de barstjes in de relatie, wat voor een groot deel aan mij te wijten was. Ik kom uit een grote familie, waar altijd wel iets te vieren valt. In het begin ging San altijd mee, maar ze kon op een gegeven moment niet meer tegen de drukte en de verplichtingen. Ik ben van Indische afkomst en de achtste in een gezin van tien. We proberen zoveel mogelijk bij elkaar te zijn. Afspreken met familie betekent bij ons dus al gauw twintig man, plus kinderen en huisdieren. Zij komt uit een heel ander nest en was dat niet gewend. En bovendien bleken het veel te veel prikkels voor een introvert zoals zij. Maar ja, dat zag ik dus te laat. Op mijn beurt vond ik het jammer dat al mijn broers en zussen met hun partner kwamen en ik bijna altijd alleen zat."
"Steeds vaker kregen we woorden en ook de ruzies liepen op. San wilde praten, maar ik was eigenwijs en koppig en wuifde het weg. Dat is mijn grote fout geweest. Ik zag het als een soort afwijzing, dat ze mijn familie niet leuk vond en dacht 'Laat maar, je hebt toch geen zin om mee te gaan'. Ik ging steeds vaker alleen naar de familie, mijn kleinzoon kwam nog sporadisch logeren. De kloof tussen ons werd groter, en daardoor ook mijn ontevredenheid. Ik miste de familie, mijn gezin, mijn vrienden, en kon niet meer aarden in haar woonstad. We sliepen niet meer samen, ik lag maandenlang in de logeerkamer. In de woonkamer zaten we ook apart, niet meer lekker knuffelig tegen elkaar aan."
Andere vorm
"Uiteindelijk miste ik mijn familie zo, dat ik een eigen woning zocht in mijn vroegere woonplaats, dicht bij familie, vrienden en mijn gezin, en hoopte dat het beter zou gaan door te gaan latten. Dan was ik weer terug bij de familie, mijn gezin en vrienden. Maar ik overlegde dat niet met San, nee, ik deed het gewoon. Zij zag het allemaal aan en wilde me wel tegemoet komen, in de hoop dat als ik mijn zin had, onze relatie een nieuwe impuls zou krijgen, Maar tegelijkertijd voelde het voor haar als een vertrek, terwijl ik mijn verhuizing zag als slechts een andere vorm van onze liefde. Hierdoor werd de kloof tussen ons alleen maar groter. Kwam ik daar alleen thuis, in dat lege huis. In het weekend liet ik mijn kleinzoon niet meer komen, want dan wilde ik met San zijn, maar ondertussen bouwde zij al een nieuw leven op voor zichzelf. Ik paste me wel aan aan haar, maar niet van harte. Zij ging nog steeds elke zaterdag winkelen met haar moeder, en steeds vaker zag ik dat als een manier om mij dwars te zitten. Al gauw realiseerde ik me dat ik helemaal niet over de gevolgen van mijn stap had nagedacht. De muren kwamen op me af en ik miste haar verschrikkelijk. Ondertussen sloot zij onze relatie negen jaar later juist af."
"Nu pas besef ik wat ze al die tijd tegen me wilde zeggen. Nu pas zie ik dat ik beter had moeten luisteren. Dat ze introvert is en wel met me wilde zijn, maar niet altijd in mijn manieren meekon. En dat de liefde er wel degelijk was. Ze heeft vaak gezegd: leer mij kennen. Maar ik was vooral met mezelf bezig. Iedere keer als we weer contact hebben, als zij na een tijdje even appt om te vragen hoe het met me gaat, krijg ik weer hoop. Er ontstonden gesprekken die we tijdens onze relatie hadden moeten voeren. Alles kwam er bij haar uit. Mijn koppigheid om niet te willen luisteren naar haar. Mijn eigenzinnigheid. Ik overlegde niets met haar. Ze wist al jarenlang dat ik weg wilde, dat heeft haar beetje voor beetje stukgemaakt. Ze vertelde wat haar de laatste jaren heeft dwarsgezeten, dat ze er met mij over wilde praten, maar dat ik niet luisterde. Mijn vertrek heeft haar veel pijn gedaan en mij uiteindelijk ook. Hoe ondoordacht van mij om haar te verlaten, terwijl zij mij ondanks mijn gedrag en egoïsme nooit had willen opgeven. Ze wilde oud met me worden, samen een toekomst bouwen."
Geen zin
"Ik heb daarna alles uit de kast getrokken om haar terug te krijgen. Maar het was te laat, ze wilde niet meer. Het verdriet was te groot, het vertrouwen verdwenen. De pijn en het verdriet van de breuk hebben haar zoveel moeite gekost, dat het uiteindelijk een keerpunt in haar leven werd. En nu is het dus laat. San vond een nieuwe liefde en trok al snel bij haar in. Dat sloeg bij mij in als een bom. Ik werd depressief en kwam met hartfalen in het ziekenhuis terecht. Nu, bijna een jaar later, vraag ik me af hoe ik verder moet. Daten heeft nog helemaal geen zin, en ik probeer met afleiding en goede therapie de dagen door te komen. Zolang ik nog liefde voel voor San, ga ik geen nieuwe relatie beginnen. Ik hoop ooit weer iemand tegen te komen. Iemand die net zo aantrekkelijk, liefdevol, zorgzaam, trouw en attent is. In mijn blindheid en egoïsme heb ik een toekomst verprutst met de liefde van mijn leven. Ook dat was absoluut niet de bedoeling. In het vervolg zal ik er elke dag op letten dat ik genoeg naar mijn lief luister.”
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.