Ingrid zal haar beste vriend nooit meer zien: 'De hele dag door mis ik hem'

"Gino was de grote vriendelijke reus. Ruim twee meter lang en daardoor een opvallende verschijning. Hij had trouwe ogen, maar daar zat wel een ondeugende twinkeling in. Het maakte niet uit waar hij binnenstapte, hij had binnen vijf minuten een vertrouwensband met mensen. En hij stond voor anderen klaar, zo is hij mij weleens midden in de nacht van het station komen halen en heeft-ie mij drie keer helpen verhuizen. Hij was ongelooflijk sociaal en positief: iedereen was voor hem oké. Met zijn droge humor kon hij mij onbedaarlijk laten lachen. Na zijn dood dacht ik meteen: wat wordt mijn leven saai zonder jou."

"Elf jaar geleden verhuisde ik vanuit het westen voor mijn toenmalige vriend naar Brabant. Ik ben gek op rock ’n roll en ging vaak naar bandjes luisteren. Tijdens een optreden leerde ik Gino kennen. De roll ’n roll-wereld is vrij klein, en al gauw liep ik hem vaker tegen het lijf tijdens evenementen. Ik vond ‘m aardig, grappig en gezellig en we raakten bevriend. Niet meer dan dat, want we hadden beiden een relatie. Maar toen we elkaar na een half jaar weer tegenkwamen en beiden weer single waren, sloeg de vonk toch over.

Twee maanden lang hebben we gedatet. Maar het werkte niet tussen ons. Ons leeftijdsverschil was groot, Gino was ruim twintig jaar ouder dan ik. Ik hield nog van stappen en het nachtleven, terwijl dat van hem niet meer zo nodig hoefde. Er waren te veel verschillen, dus ik besloot de relatie te beëindigen. Gino had nog wel gevoelens voor mij, dus we besloten om een paar maanden geen contact te hebben. Daarna kreeg ik een berichtje van Gino dat hij mijn keuze begreep. Hij vroeg of ik wat met hem wilde gaan eten. Dat deed ik, en vanaf dat moment ontstond de meest bijzondere vriendschap die ik ooit heb gehad."

Elkaars partner, zonder relatie

"Gino en ik appten elkaar elke dag meerdere keren en we spraken elkaar een paar keer per week. Wij waren elkaars partner, maar dan zonder relatie. We sparden met elkaar over problemen op het werk, appten elkaar flauwe memes en gingen vaak samen wat eten. Dan appte hij mij: 'Heb je iets leuks in de kast hangen? Kom, dan gaan we uiteten.' Dan begonnen we altijd met een brood 'zalf', zoals Gino dat noemde. Oftewel: brood met smeersels zoals kruidenboter en aioli. Als we ergens om zes uur een tafeltje reserveerden, werden we tegen twaalf uur verzocht te vertrekken omdat het al een half uur na sluitingstijd was en wij nog de enige gasten waren."

"Onze roadtrips waren ook legendarisch. Gino verzamelde tinnen speelgoed en reed daarvoor het hele land af. Dan had-ie weer een vondst op Marktplaats gedaan en reden we met zijn bedrijfsbus – hij was zelfstandig schilder - helemaal naar Friesland. En onderweg maar kletsen en geinen. Een keer vergaten we zelfs de navigatie te volgen omdat we zo hard aan het lachen waren. Het leek wel of we nooit uitgepraat raakten. Het maakte niet uit of we elkaar nou drie keer per week zagen, er was altijd genoeg te bespreken.

Niet iedereen begreep onze vriendschap. Mensen dachten: hebben ze wel of niet iets samen, hoe zit dat nou? Sommigen geloofden niet dat wij écht geen stelletje waren. Blijkbaar is het voor sommige mensen nog steeds raar om bevriend te zijn met iemand van het andere geslacht. Dat terwijl ik juist weinig vrouwelijke vrienden heb. Mannen zijn over het algemeen directer, ik heb dezelfde humor en er is minder drama. In de tien jaar dat ik met Gino bevriend was, hebben we niet één keer ruzie gehad."

'Gino is dood'

"Die zomeravond had ik net mijn hond uitgelaten, veel later dan normaal. Toen ik terugkwam en mijn sleutels in mijn tas zocht, zag ik mijn mobiel oplichten. Ik had tig gemiste oproepen, allemaal van vrienden van Gino. Waarom belden zij mij? Ik wist meteen dat het niet goed was. Direct belde ik een van Gino’s beste vrienden terug, en ik vroeg hem wat er was.

'Gino is dood', zei hij. Voor het eerst in mijn leven raakte ik volledig in paniek. 'Dat kan niet, lul niet', heb ik wel twintig keer gezegd. Ik kon het gewoon niet geloven. Toen kreeg ik te horen dat Gino op de snelweg achter het stuur een hartstilstand had gekregen. Hij was niet meer te redden."

"Ik kon alleen maar huilen. Ook kwam er boosheid. Ik pakte mijn telefoon en appte Gino: 'Wat flik je me nou dan? Er zomaar tussenuit piepen, dat hadden we niet afgesproken!' Het stomme is dat Gino een dag voor zijn dood nog had gevraagd of hij ’s avonds een bakkie kon komen doen bij mij, maar ik kon niet. Achteraf baal ik daar zo van. Niet dat ik zijn dood had kunnen voorkomen, maar dan had ik nog een moment met hem gehad."

'Groot gat in mijn hart'

"Het was voor mij belangrijk dat ik Gino kon verzorgen zodat hij netjes lag opgebaard. Samen met zijn ex-vriendin heb ik hem gewassen, aangekleed en zijn haren gedaan. Dat was goed voor mijn verwerking en het gaf een fijn gevoel dat ik dit nog voor hem kon doen. Tijdens zijn uitvaart sprak ik met anderen over wat hij voor mij betekende, en hoe ik nu verder moest zonder zijn lach, knuffels, broodjes 'zalf', grappen en verhalen.

Hij laat een heel groot gat achter in mijn hart. Soms overvalt het verdriet me, dan begin ik hard te janken. Zijn abrupte dood is moeilijk te accepteren, ineens was het boek gesloten. De hele dag door mis ik hem. Dan zie ik iets grappigs op tv, en kan ik dat niet delen. Of ik wil hem een stomme meme of een leuke foto van mijn hond doorsturen, maar dan realiseer ik me weer dat dat niet meer kan. Nooit meer een roadtrip, nooit meer een belletje, nooit meer na sluitingstijd weggestuurd worden. Een vriend als Gino krijg ik nooit meer, dat weet ik zeker. Hij was uniek en onvervangbaar."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl