Wendy hoopt niet meer op een kind: 'Laat maar, dit is het ons allemaal niet waard'

"Mark en ik kenden elkaar een jaar toen we besloten om te proberen zwanger te raken. Hij had altijd al een sterke kinderwens en ook mij leek het heel mooi om een kleintje van ons samen te hebben. We grapten over hoe een kind van ons eruit zou komen te zien, Mark kocht al een rompertje met een gekke tekst erop en we waren al aan het denken aan een verhuizing omdat onze woning misschien te klein zou zijn voor een baby erbij. Wisten wij veel wat ons allemaal te wachten stond."

"Ik vond het spannend om te stoppen met de pil en onbeschermd seks te hebben. Theoretisch gezien kon het nu ieder moment raak zijn. Maar pas toen ik stopte met de pil, merkte ik hoe onregelmatig mijn cyclus was. Steeds als mijn menstruatie uitbleef, dacht ik dat het misschien gelukt was. Maar de zwangerschapstesten bleven negatief. Toen ik maandenlang niet ongesteld was geweest, stapte ik naar de huisarts die mij doorverwees naar het ziekenhuis."

Niet per definitie onvruchtbaar

"Na een echo werd duidelijk dat ik PCOS heb, een syndroom waardoor ik geen natuurlijke eisprong heb. Toch schrok ik niet van deze diagnose. Toen ik PCOS googelde, zag ik dat het vaak voorkomt: een op de tien vrouwen heeft hier in meer of mindere mate last van. Vervelend, maar dat betekende niet per definitie dat ik onvruchtbaar was. Met bepaalde behandelingen konden we geholpen worden. Ik stond er heel nuchter in en was opgelucht dat ik nu wist waar het aan lag dat ik alsmaar niet ongesteld werd en nog niet zwanger was. Met goede moed gingen we met het behandelplan aan de slag."

"De eerste stap was het slikken van hormoonpillen om mijn eisprong op te wekken. Helaas deden de pillen hun werk niet, dus stapte ik daarna over op hormooninjecties die ik zelf in mijn buik moest spuiten. Ik zat helemaal onder de blauwe plekken. Toen de injecties ook niet bleken te werken, besloten we over te gaan tot een operatie waarbij gaatjes in mijn eierstokken werden geprikt om de hormoonhuishouding op gang te brengen. Dit leek even te helpen, voor het eerst kreeg ik een eigen, natuurlijke eisprong. Maar nog steeds raakte ik niet zwanger."

Hopen op dat tweede streepje

"Inmiddels waren Mark en ik al drie jaar bezig om zwanger te raken. Het was zwaar. Steeds naar het ziekenhuis, steeds die onzekerheid, steeds weer een teleurstelling. We kozen ervoor om IUI te proberen, waarbij de sterkste zaadcellen hoog in de baarmoeder worden geplaatst - dat scheelt ze een paar uur zwemmen, werd ons verteld. Meerdere pogingen deden we, zonder succes.

Toen kwam onze laatste strohalm: IVF. Van alle behandelingen had ik daar de meeste hoop op gevestigd. Dit is de meest gekunstelde vorm van zwanger raken, meer hulp kun je haast niet krijgen. We hoopten eindelijk dat tweede streepje op een zwangerschapstest te zien."

"Het IVF-traject was pittig. Net als bij de andere behandelingen moest ik weer vaak om de dag naar het ziekenhuis om mijn follikels (ook wel eiblaasje, een blaasje waar een eicel kan worden gerijpt, red.) te laten meten. Toen mijn eitjes rijp waren, onderging ik een punctie waarbij de eicellen uit mijn eileiders werden gezogen. Het hele traject was erg, maar dit was echt een dieptepunt. Ondanks het roesje jankte ik van de pijn. Het was een heel naar, stekend gevoel. Alsof iemand er letterlijk met een mes tegenaan zat te drukken. Zo vreselijk, dat wil ik nooit meer meemaken.

De eicellen werden in een laboratorium bevrucht met Mark’s zaad en daar kwamen meerdere embryo’s uit voort. Allemaal werden ze teruggeplaatst, maar ze nestelden zich niet goed in. Eigenlijk dachten we al bij de laatste poging: laat maar, dit is het ons allemaal niet waard. En toen ook die laatste terugplaatsing was mislukt, was dat geen shock voor ons. Het voelde als meant to be. En we dachten: we hebben er echt álles aan gedaan, nu kunnen we het afsluiten."

Met fluwelen handschoentjes

"Vier jaar lang had ons leven in het teken gestaan van onze onvervulde kinderwens. Dat was best een pittige tijd. Om me heen raakten vriendinnen zwanger. Die gunde ik dat van harte, maar soms had ik moeite met hun groeiende buikjes. Dat wilde ik zelf ook zo graag meemaken. Maar als hun baby eenmaal geboren was, kon ik dat ook weer loslaten.

Ik weet nog dat een vriendin mij belde en in tranen vertelde dat ze zwanger was – ze durfde het mij niet zo goed te zeggen. Dat vond ik zo erg. Ineens was ik een speciaal geval, iemand die met fluwelen handschoentjes moest worden aangepakt. Terwijl ik gewoon Wendy was, ondanks de vruchtbaarheidsproblemen. Natuurlijk voelde het soms oneerlijk dat het ons niet lukte om zwanger te raken. Maar daar wilde ik niet in blijven hangen. Ik ben positief ingesteld en het leven loopt zoals het loopt."

"Hoewel Mark en ik na de eerste IVF-ronde nog recht hadden op twee nieuwe trajecten, wisten we meteen dat we daar niet aan wilden beginnen. Het was klaar, we wilden er een streep onder zetten. Het loslaten van onze kinderwens is een heel proces geweest waarin we alsmaar onze grenzen bleven verleggen.

Voor onze relatie is het ook pittig geweest. Met al die hormonen in mijn lijf was ik echt niet altijd de gezelligste en veel stellen bij wie het zwanger raken niet lukt, gaan uit elkaar. Gelukkig hebben Mark en ik altijd goed hierover kunnen praten en zaten we ook op één lijn toen we besloten om met de pogingen om een kind te krijgen te stoppen."

Alles on hold

"Nooit meer wil ik zo’n pijnlijk traject in. En nooit meer willen we ons leven laten beheersen door een kinderwens, die in alles doorwerkte. Alles stond on hold. Als ik op mijn werk benaderd werd voor een groot project, hield ik in mijn hoofd al rekening met een eventueel zwangerschapsverlof. Keken we naar een nieuwe auto, dan dacht ik dat een vijfdeurs toch wel handiger was met een Maxi-Cosi. Nu spelen dat soort gedachtes niet meer mee, en dat lucht op."

"Nu we het idee van een baby krijgen hebben losgelaten, geeft dat rust. Er is weer ruimte voor andere dingen. Zo hebben Mark en ik trouwplannen. Afgelopen zomer werd ik ten huwelijk gevraagd door hem, dus ik heb zin om een mooi feestje te gaan plannen. En we speuren op Funda naar een nieuw huis, zónder rekening te hoeven houden met kindvriendelijkheid. We kijken nu naar de voordelen van een kinderloos bestaan en verkiezen onze kwaliteit van leven boven het vruchteloos najagen van een gezinnetje."

Niet altijd 'eind goed, al goed'

"Het proces was heftig en vermoeiend, maar ik had het toch niet willen missen. Want ik heb mijn oude droom daardoor kunnen waarmaken: ik heb een boek geschreven dat vorige maand uitkwam. 'Een streepje tegen' is een feelgoodroman waarin ik mijn ervaringen heb verwerkt. Ik wilde dit graag op een luchtige manier doen, want veel boeken over ongewenste kinderloosheid zijn meer autobiografisch. Ik vond het gek dat zo’n roman nog niet bestond, want een op de zes stellen krijgt te maken met vruchtbaarheidsproblemen.

Veel mensen denken dat tegenwoordig alles maakbaar is. 'Als je het loslaat, lukt het wel', kreeg ik te horen. Maar er is niet altijd een eind goed, al goed. Er is een minimale kans dat ik uiteindelijk toch natuurlijk zwanger raak, maar daar ga ik niet op hopen. Eindelijk kan ik door met mijn leven en ik kijk uit naar de toekomst. Onze bruiloft, ik wil een tweede boek schrijven en lekker genieten van de baby’s van anderen."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl