Toria wil nooit meer zo extreem misselijk zijn als tijdens haar zwangerschappen

"Als jong meisje droomde ik al van een eigen gezin. Dat leek me fijn en gezellig, en ik had een ideaalbeeld voor ogen van een groot gezin met eigen kinderen en misschien wel pleegkinderen. Ik trouwde al jong, op mijn achttiende. Meteen gingen we aan de slag met onze kinderwens. In het begin dacht ik bij zwanger zijn aan een roze wolk, babyspulletjes kopen en getrappel in mijn buik voelen. Daar verlangde ik zo naar.

Maar een zwangerschap bleef uit, tien jaar lang. Elke maand dat het weer niet raak was bezorgde mij een verstikkend verdriet. In plaats van vrolijk te fantaseren over een dikke buik, overheerste vooral de vraag of ik überhaupt ooit zwanger zou raken. Het werd steeds moeilijker voor mij als anderen in mijn omgeving wél zwanger raakte. Als ik aan die tijd terugdenk, grijpt het mij nog steeds naar de keel. Ik werd toen hard met mijn neus op de feiten gedrukt dat het leven niet zo maakbaar is als we zelf graag willen denken."

"Mijn man en ik doorliepen diverse vruchtbaarheidsbehandelingen, ook informeerden we naar de mogelijkheden van adoptie. En toen bleek ik ineens zwanger te zijn. Ik was helemaal in shock en vol ongeloof, en ik begon hysterisch te lachen toen ik de positieve test zag. Langzaam wenden we aan het idee, toen ik in de zesde week al ziek werd. Ik was kotsmisselijk en hield niets binnen, nog geen slokje water. Ik bleef maar overgeven. De eerste dagen dacht ik dat dit er gewoon bij hoorde. In het ziekenhuis had ik een afspraak voor een echo, toen ik bij arts liet vallen dat ik zó misselijk was dat zelfs water er meteen weer uitkwam. Ik werd meteen opgenomen en kreeg vocht toegediend via een infuus.

Het werd duidelijk dat ik leed aan Hyperemesis Gravidarum (HG), een aandoening die zorgt voor extreme misselijkheid tijdens de zwangerschap. In de maanden die hierop volgden ben ik meerdere keren opgenomen geweest. Bij de derde opname werd er besloten tot sondevoeding, dat via een slangetje in mijn neus naar mijn maag ging. Een drastische stap, maar het kon niet anders. Ik had toen al een week niets gegeten en het gevaar bestond dat mijn organen het zouden opgeven."

"In het ziekenhuis was er niet van iedereen begrip. Ik merkte dat een verpleegster mijn ziekte totaal niet serieus nam. Ze zei: 'Je kunt best eten, wil je dit kind eigenlijk wel?' Het zat allemaal tussen mijn oren, vond ze, en ik moest maar met de maatschappelijk werkster gaan praten. Soms zette ze een dienblad met eten voor mijn neus terwijl ik sliep, van de geur alleen al ging ik dan over mijn nek.

Veel mensen begrepen niet hoe ziek ik was. Toen de arbo-arts hoorde dat ik weer thuis was, dacht hij dat het allemaal wel meeviel en dat ik weer aan het werk kon. Dat terwijl ik 24/7 in het donker in bed lag, omdat werkelijk álles mij misselijk maakte, ook tv-kijken. Het voelde alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden. Tien jaar lang had ik naar een kind verlangd, en nu lag ik er zo bij. Het was traumatisch, die hele zwangerschap en de sondevoeding die ik toen drie maanden lang kreeg. Ik dacht: we krijgen één kind, en daarna doen we dit nooit meer. Toen mijn zoon uiteindelijk geboren werd, was ik meteen van de misselijkheid af. Wat een opluchting. Ik had mijn kind en het was goed zo."

In paniek van overgeven

"Mijn toenmalige man en ik gingen uit elkaar toen onze zoon twee jaar was. Een jaar later leerde ik mijn vriend – inmiddels echtgenoot – kennen. Al vrij snel in onze relatie zei ik dat als hij kinderen wilde, dat niet met mij zou gebeuren omdat ik het echt niet meer aandurfde. De zwangerschap met HG en mijn ervaringen in het ziekenhuis hadden mij getraumatiseerd, ik heb er zelfs EMDR-therapie voor gehad. Als ik buikgriep had en moest overgeven, raakte ik totaal in paniek. Als ik een ziekenhuisgeur rook of iemand zag overgeven, dan werd ik beroerd. Het duurde lang voordat ik het kon loslaten, maar dankzij therapie ging het steeds beter."

"En toen, zes jaar na mijn eerste zwangerschap, kwam er weer ruimte voor de wens voor een tweede kind. Mijn man en ik gingen praten met de huisarts en de gynaecoloog. Inmiddels was er meer bekend over HG dan tijdens mijn eerste zwangerschap, toen ik amper informatie kon vinden en was aangewezen op Amerikaanse sites. De kans op herhaling bleek zo’n zevenenzestig procent.

Uit onderzoek bleek dat sommige vrouwen er de ene zwangerschap wel last van hadden, maar tijdens de  andere weer niet. Ik durfde het aan, en was vrij snel weer zwanger. Weer werd ik met zes weken kotsmisselijk. Helaas bleek het vruchtzakje leeg, ik moest een curettage (medische ingreep waarbij de baarmoeder wordt leeggemaakt, red.) ondergaan. Dat was bizar: ik ging ziek het ziekenhuis binnen voor de behandeling, en kwam er gezond weer uit."

'Is het niet gewenst?'

"Twee jaar later had ik weer genoeg moed verzameld en raakte ik weer zwanger. Ik hoopte zó dit keer de HG-dans te ontspringen, maar helaas was het met zes weken weer raak. Toen ik een echo kreeg en op het schermpje een gezond vruchtje te zien was, begon ik heel hard te huilen. 'O, is het niet gewenst?', vroeg de gynaecoloog. Mijn man antwoordde toen dat het heel gewenst was, maar dat ik huilde omdat ik wist wat mij de komende maanden te wachten stond."

"Ook deze zwangerschap was zwaar door de misselijkheid, maar ook mentaal eiste het z’n tol. Ik weet dat sommige vrouwen met HG ten einde raad voor een abortus kiezen. Door mijn ervaringen in mijn zwangerschappen kan ik me voorstellen dat er een punt komt waarop je de zwangerschap zou willen afbreken. Je wilt ontzettend graag een kind, maar verdraagt de ziekte niet meer.

HG kan je tot wanhoop drijven, lichamelijk en geestelijk bereik je de grens van wat je aankan. Wel zes keer belandde ik die zwangerschap in het ziekenhuis, maar gelukkig zonder sondevoeding. Toen onze mooie dochter werd geboren, dacht ik weer: nu zijn we klaar."

Geboren op parkeerterrein van het ziekenhuis

"Toch kreeg ik al vrij snel het gevoel dat ik wel nog een kind zou willen. Maar ik was al wat ouder, ik twijfelde of het wel ging lukken. Alsof het zo moest zijn was het die keer heel snel raak. Lichamelijk was de zwangerschap heel pittig. Ik hield weer niets binnen, iedere slok kwam eruit. Ik moest aan de sondevoeding, daarna kreeg ik TPV: hierbij wordt er steriele voeding rechtstreeks in de aders ingebracht, het gaat dus niet door het maag- en darmstelsel. Ideaal voor als je misselijk bent.

Later kreeg ik nog een paar weken vocht via een thuisinfuus. Op die manier kon ik het uitzingen tot mijn dochter werd geboren. Ze werd in de auto geboren, op het parkeerterrein van het ziekenhuis. Ik perste twee keer, en mijn man ving haar op. Ik was euforisch, want ik wist: dit doen we nooit meer, en het hoeft ook nooit meer. Op dit kindje had ik gewacht, eindelijk waren we compleet."

"Nooit meer wil ik de hel van HG meemaken, want het was ongelooflijk zwaar. Een arts zei een keer tegen mij: 'Wat doe je jezelf aan?' Maar voor die ziekte heb ik nooit gekozen. Ik doe mijn verhaal omdat er vaak weinig begrip is voor vrouwen die hiermee worstelen. Hoe vaak ik niet te horen kreeg dat 'misselijkheid er gewoon bij hoort'. Maar HG is echt héél andere koek dan de gewone ochtendmisselijkheid. Of ik kreeg als tip dat ik maar een droge cracker moest eten."

Meer risico op Hyperemesis Gravidarum

"Ik was dus heel blij toen ik via Stichting ZEHG meer informatie over HG vond en via hen in contact kwam met lotgenoten. Dat was zo fijn, dit waren vrouwen die mij zonder woorden begrepen en bij wie ik steun en herkenning vond. Gelukkig is er steeds meer bekend over HG en wordt er onderzoek gedaan naar medicijnen die de misselijkheid tegengaan.

Ik wil me hardmaken voor een betere behandeling en een eenduidiger beleid bij HG, want nu wordt dit in het ene ziekenhuis totaal anders aangepakt dan in het andere ziekenhuis. Dit doe ik ook voor mijn dochters, die door mijn achtergrond meer risico lopen op deze ziekte. Ik hoop van harte ze die ellende te kunnen besparen."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl