Bauke: 'Ze was niet alleen mijn ex, maar ook mijn beste vriend'

"Ze had de mooiste glimlach die ik ooit had gezien. Ik was barman in een Friese kroeg en Feiksje kwam twee witte wijn bestellen. 'Dit rondje is van mij', zei ik, en dat werkte, want ze bleef terugkomen. Een maand later was het officieel aan. Een paar fantastische jaren volgden. We reisden veel, zaten soms hele zaterdagen bij vrienden te risken en hadden de tijd aan onszelf. 

Na vier jaar werd onze oudste dochter geboren. Al snel bleek dat we allebei moesten wennen aan het ouderschap. Komt wel, dacht ik, maar het viel niet mee. Een jaar later was Feiksje alweer zwanger en had ze naast een tweede dochter ook een postnatale depressie te pakken. Ze was bang voor alles. De straling van zendmasten, giftige stoffen in de verf op de trap, uitlaatgassen van de snelweg drie kilometer verderop. Ik probeerde haar zo goed mogelijk te steunen en troosten, en ondertussen ons nieuwbakken gezin te runnen. Dat ging jarenlang met vallen en opstaan. 

Onze wereld werd steeds kleiner. Vrienden zagen we niet meer, want dat was teveel in het weekend en doordeweeks ging Feiksje vaak tegelijkertijd met de meiden naar bed. Na verloop van tijd leefden we zo langs elkaar heen, dat we vaak al om beurten in ons buitenhuisje logeerden om tot rust te komen of iets met vrienden te doen. Uit elkaar gaan was slechts een station verder en dat gebeurde dus ook. In goed overleg werden we fantastische co-ouders."

"Iets meer dan een jaar later ontmoette ik Annemieke via een datingapp. BAF! Meteen. Ik ben nog nooit zo verliefd geweest. In alles was ze het tegenovergestelde van Feiksje. Donkere krullen, bijna net zo lang als ik en bruisend van energie. Naast haar baan zette ze zich in voor een betere wereld en dus gingen we soms suppend de grachten over om plastic uit het water te vissen. 

Zij heeft ook twee kinderen en na een half jaar aftasten gingen we soms in het weekend met z’n zessen op pad. Ik genoot van het opzoeken van het gezinsleven en daarna weer de rust te voelen om terug te keren naar mijn eigen basis."

Explosief 

"Voor Feiksje was het in het begin lastig dat Annemieke er was, maar ze gunde me het beste. Ik voor haar ook, al was zij nog helemaal niet met daten bezig. Mijn relatie met Annemieke was al even explosief als hij begon. Felle ruzies, vlammend goedmaken, toch weer twijfels. Na anderhalf jaar concludeerden we samen dat een gezamenlijke toekomst er niet in zat. Onze levens en karakters bleken te veel te verschillen.

We rommelden nog een beetje aan, maar toen ze verliefd werd op een ander, was het echt klaar. Mijn hart was gebroken. 'Je kunt me altijd bellen', zei Feiksje weleens, en zo’n band hadden we inderdaad nog. Maar om haar nou lastig te vallen met mijn liefdesverdriet? Uiteindelijk was het niet zozeer haar troost, maar vooral haar gezelschap dat ik weer opzocht."

"De kinderen zijn groter, haar hormonen zijn weer in balans: Feiksje is er weer. Nog steeds konden we hard lachen om onze inside jokes en spelletjes spelen, maar nu met onze kinderen. Ze was niet alleen mijn ex, maar ook mijn beste vriend. Op de wisseldagen nodigde ik haar soms uit om met z’n allen te ontbijten in de stad en na een tienminutengesprek met school bleef ik vaak even hangen. Feestdagen vierden we altijd al samen, en ook dat bleek nooit een opgave.

Na de de verjaardag van onze oudste afgelopen zomer, tafelden we nog lang na in de tuin. De barbecue was al afgekoeld, het bier smaakte me goed en ik merkte dat ik het jammer vond dat ik naar huis moest. En dat zei ik ook. Feiksje keek me verbaasd aan en lachte. 'Regel een oppas, dan gaan we een keer eten en praten', appte ze die nacht. Dat heb ik gedaan. Het voelde als een datenight en tegelijkertijd heel vertrouwd.

Verwarrend, maar ook fijn. We belandden in een mooi gesprek over wat er nu eigenlijk misgegaan was tussen ons en wat we anders hadden kunnen doen. Beschouwend en zonder verwijten. 'Wat zit er nog?' vroeg ze, en ik zei meteen: 'Genoeg.' Bleek dat zij de minpunten bedoelde en ik de pluspunten. Konden we ook hartelijk om lachen. Bij het afscheid gaf ik haar een voorzichtige kus en toen hebben we elkaar drie dagen niet gesproken."

"'Regel nog maar zo’n etentje', fluisterde ze toen ik de kinderen en hun spullen weer bij haar had afgeleverd. Een week later zaten we romantisch en zakelijk tegenover elkaar en maakten we heldere afspraken over hoe we B&F 2.0 zouden inrichten. We vinden bijvoorbeeld allebei een eigen plek erg fijn, dus we blijven latten en co-ouderen. Soms willen we alledrie nog een dagje langer bij Feiksje blijven en als het uitkomt dan doen we dat. We zijn ook meteen duidelijk geweest naar de meiden, ze zijn inmiddels tieners en begrijpen en zien soms al meer dan wij denken."

Eigen plek

"Openheid naar iedereen, daar geloven we in. De oudste vond het eerst heel gek, en was wat terughoudend, maar de jongste vond het meteen leuk. In de voorjaarsvakantie zijn we een weekend weggeweest met z’n vieren. Dat was supergezellig, maar het was voor ons allebei ook fijn om daarna weer even op onze eigen plek thuis te komen. 

Wat de toekomst brengt zullen we wel zien. We genieten van het gezinsleven en van ons eigen leven. Ik vind het wel mooi dat ik dankzij Annemieke echt in contact ben gekomen met mijn gevoel. Van verliefdheid naar verdriet, en vooral eerlijk naar mezelf toe. Ik houd van mijn gezin en ik houd van Feiksje, en daarnaast houden we nu ook genoeg van onszelf om zonder problemen onze eigen ruimte te nemen. Zolang voor onszelf blijven zorgen, komt het wel goed denk ik." 

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.